Με τον Σύλλογο Χιονοδρόμων Ορειβατών Βέροιας στην Βασιλίτσα

Του Νίκου Τσιαμούρα

Η Βασιλίτσα ανήκει στους παγωμένους βοριάδες, στους νοτιάδες στα πεύκα, στα ρόμπολα, στις οξιές, στα αγριολούλουδα, στις αρκούδες στους λύκους, στα γεράκια, στους αετούς, στα ζαρκάδια, και μετά σε όλους εμάς τους ανθρώπους. Η ακίνδυνη και η προσωπική φυγή από την καθημερινότητα μόλις άρχισε....!

Επτά και τριάντα η ώρα το πρωί φύγαμε από την Βέροια, μια παρέα μια συντροφιά ορειβάτες, για το Χιονοδρομικό κέντρο της Βασιλίτσας. Από το παράθυρο του αυτοκινήτου θαυμάζουμε την αέρινη συμμετρία των βουνοκορφών, Μπούρινος, Ασκιο και τον χιονισμένο όγκο της Σιάτιστας ( όρος Βέλια ή Ζέρβας ).

Μπήκαμε στο νομό Κοζάνης.. Η ιστορία του νομού ξεκινά από την λίθινη εποχή. Γνωρίζει ακμή στα χρόνια του μακεδονικού βασιλείου του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ακμάζει οικονομικά και πολιτιστικά την Βυζαντινή εποχή, παρακμάζει κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Απελευθερώνεται από τον ελληνικό στρατό τον Οκτώβριο του 1912.

Ανεβαίνοντας ψηλότερα στο νομό Γρεβενών και πλησιάζοντας στο χιονοδρομικό η φύση οργιάζει, οξιές ντυμένες στα ολόλευκα, πεύκα και έλατα, παντού πυκνό χιόνι και ένας ήλιος λαμπρός αλλά παγωμένος. Προσπερνάμε διάσπαρτους παραδοσιακούς οικισμούς με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική των προγόνων μας, που σμιλεύσανε την πέτρα και το ξύλο με τέχνη μοναδική. Μαυραναίοι-Αναβρυτά- Σμίξη-Διάσελο Βασιλίτσας.

Περάσαμε την Σμίξη πήραμε τον ανηφορικό δρόμο που οδηγεί στο χιονοδρομικό. Ο σχηματισμός της Βασιλίτσας ανήκει στον κορμό της Βόρειας Πίνδου, βρίσκεται στην καρδιά της αθάνατης Πίνδου. Στις ψηλότερες πλαγιές του όρους Λίγγος βρίσκονται οι εγκαταστάσεις του Χιονοδρομικού κέντρου Βασιλίτσας. Εκτείνεται σε υψόμετρο από 1788 μ. έως 2110μ. λειτουργεί από το 1975.

Έντονα δασωμένο τοπίο με απότομες πλαγιές, άφθονες χαράδρες και πολλά τρεχούμενα νερά την Άνοιξη όταν λιώσουν τα χιόνια. Εκτεταμένα δάση από πεύκα τα ονομαζόμενα και ρόμπολα, έλατα, οξιές, σφενδάμια, λεύκες, βελανιδιές και κοντά στις κορυφές λιβάδια υποαλπικά. Σε μικρούς αριθμούς ζουν εδώ ελάφια, ζαρκάδια, αγριογούρουνα και λύκοι.. Μόλις μας προσπέρασε μια καφετί αλεπού μας κοίταξε νωχελικά και χάθηκε στο παρακείμενο δάσος.

Φθάσαμε στο χιονοδρομικό. Η θέα του χιονισμένου βουνού μας αποζημιώνει, το χιονοδρομικό μας υποδέχεται με ήλιο και τρομερό αέρα. Ένα από τα δημοφιλέστερα χιονοδρομικά κέντρα για τους έλληνες snowboarders. Το 1980 τοποθετήθηκε ο πρώτος αναβατήρας και 13 χρόνια αργότερα άλλοι τρεις. Πολλές οι πίστες, μικρές και μεγάλες, δύσκολες και εύκολες, φυσικές χωρίς ανθρώπινες παρεμβάσεις, δίνουν την ευκαιρία στους επισκέπτες να απολαύσουν το άφθονο χιόνι.

Εγώ άφησα την συντροφιά των ορειβατών πήρα τον κεντρικό αναβατήρα 1100 μ. με εξοπλισμό σκιέρ και ανεβαίνω προς την κορυφή. Από εδώ το θέαμα είναι μοναδικό. Η άπλα και η φυσική ομορφιά του βουνού δεν περιγράφεται με λόγια είναι κάτι που δεν μπορεί να την νοιώσει κανείς αν δεν την ζήσει.
Εναλλαγές χρωμάτων. Το άγριο και το ήπιο. Το ήσυχο και το μουσικό. Το δέος και η έκπληξη.

Συναλλαγές θεϊκού και κοσμικού σε μια απαράμιλλη αρμονία. Το άφθονο χιόνι δεν έρχεται για να γεμίσει το τοπίο αλλά να το αγκαλιάσει, να το αναδείξει.
Δεν θα το πιστέψετε πόσες εκδοχές έχει το λευκό το χειμώνα. Η ορειβασία και το σκι παύουν να είναι σπορ. Είναι μέσο απλώς για την περιήγηση μας σε ένα φανταστικό περιβάλλον. Όλα αυτά κάνουν το χιονοδρομικό κέντρο της Βασιλίτσας τόσο μοναδικό.

Από εδώ ψηλά θαυμάζω το βουνό των Ολύμπιων θεών που ξεπροβάλλει επιβλητικά και γύρω μου οι άλλες βουνοκορφές. Σμόλικας, Τύμφη( γκαμήλα ), Γράμμος. Η φύση της Πίνδου παραμένει αναλλοίωτη με το πέρασμα του χρόνου. Οι φίλοι ορειβάτες ντυμένοι με ζεστά ρούχα για να προφυλαχθούν από τον παγωμένο αέρα και χειμερινό εξοπλισμό οδοιπορούν δίπλα από το συνδετικό των σκιέρ.

Μέσα από ένα πανέμορφο σκηνικό βιώνουν την απλόχερη ομορφιά της αιώνιας ελληνικής φύσης. Δάσος από αραιά πεύκα τους μεταφέρει μυρωδιές και ήχους γνώριμους. Τα ρόμπολα αυτά που αποτελούσαν σημάδια για τους οδοιπόρους συνεχίζουν και σήμερα να αντιστέκονται στο χρόνο και να δείχνουν με τα κλαδιά τους την "Τζιάνι Γκουράλι", το στόμα της Βασιλίτσας. Όμορφη σαν την βασίλισσα του παραμυθιού.!

Τα λεπτά και οι στιγμές περνούν, από τον παγωμένο αέρα που μεταφέρει αέρινη μάζα χιονιού, θέληση και αντοχή δοκιμάζονται. Τριγύρω κορυφές κατάλευκες αποσαθρωμένες από τον τρομερό αέρα, φως διάφανο τραχύ. Ναι η ορειβασία είναι ένα μεθυστικό ταξίδι. Οδοιπορούν για περισσότερο από 2 ώρες , οι φίλοι ορειβάτες δυσκολεύονται, το χιόνι σε μερικά σημεία ξεπερνά τα δυο μέτρα πλησιάζουν στην κορυφή.

Από εδώ θέα απεριόριστη. Με αισθήματα ανάμικτα πήραν το δρόμο της κατάβασης. Η εμπειρία για μια άλλη φορά μοναδική. Τα σαλέ στην καρδιά του χιονοδρομικού είναι εκεί και μας περιμένουν. Τώρα καθισμένοι απολαμβάνουμε την ηρεμία του βουνού, εκεί που οι ακτίνες του ήλιου στέλνουν πορτοκαλί ανταύγειες πάνω στις χιονισμένες πλαγιές που πλημμυρίζουν από λάμψη. Για μια άλλη φορά συνειδητοποιώ πόσες εικόνες χάνουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας. 

Ο καφές μας δίνει δυνάμεις για την επιστροφή. Κτισμένη σε υψόμετρο 534 μέτρων μέσα σε κοιλάδα δίπλα στις όχθες του ποταμού Γρεβενίτη, πανέμορφη η πόλη των Γρεβενών μας καλωσορίζει χωρίς καθόλου κίνηση. Η πόλη εμφανίζεται από την εποχή του Βυζαντίου. Τον Νοέμβριο του 2007 ανακηρύχθηκε επίσημα πόλη των μανιταριών. Στη Μηλιά Γρεβενών ήρθαν στο φως το 2007 οι μεγαλύτεροι χαυλιόδοντες. Ανήκουν σε μαστόδοντο που έζησε στην περιοχή πριν από 3 εκατομμύρια χρόνια.

Απομεσήμερο και η περιπλάνηση μας στις χιονισμένες βουνοκορφές, σε ξεχασμένα χωριά, σε κελαριστά ποτάμια με θρυλικά γεφύρια, σε αυτή την μοναδική ομορφιά της αθάνατης ελληνική φύσης πήρε τέλος με επιτυχία.

Για τν Σύλλογο Χιονοδρόμων Ορειβατών Βέροιας
Τσιαμούρας Νικόλαος