Ο ρόλος της δημόσιας εκπαίδευσης πρέπει να αλλάξει

Γράφει ο Κωνσταντίνος Γεωργάκης, Εκπαιδευτικός Φυσικής, διευθυντής του Διδακτηρίου Μέθοδος

Η δημόσια εκπαίδευση έχει αποτύχει στο να προετοιμάζει τους μαθητές για τις εξετάσεις, αυτό το κάνουν άλλες εκπαιδευτικές μονάδες. Στο σχολείο, μια μεγάλη μερίδα καθηγητών προσποιείται ότι διδάσκει και οι μαθητές προσποιούνται ότι μαθαίνουν, αναφέρομαι στην πραγματική διδασκαλία και στην αληθινή μάθηση, όχι τη φαινομενική, όχι τη βαθμοθηρική. Το σχολείο έπαψε εδώ και χρόνια να είναι «δωρεάν», κοστίζει και το υπερβολικό «κόστος» το αντιλαμβάνεται κάποιος στη μέση της ενήλικης ζωή του. Αν δεν επενδύσεις στην εκπαίδευση δεν μπορείς να περιμένεις αποδοτικές μελλοντικές καταστάσεις. Και δεν αναφέρομαι στην επαγγελματική αποκατάσταση, αλλά στις ουσιαστικές ευκαιρίες/αλλαγές που μπορεί να προσφέρει η πραγματική εκπαίδευση. Αν υπάρχει πιθανότητα αλλαγής του βιοτικού επιπέδου ενός ατόμου, αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την πραγματική μόρφωση, κι αυτή δε συντελείται στο δημόσιο ελληνικό σχολείο του 2017.

Ο ρόλος της δημόσιας εκπαίδευσης πρέπει να αναβαθμιστεί σε ένα ουσιαστικότερο επίπεδο, σε μια βαθμίδα ποιότητας και σύνδεσης με τη μελλοντική κατάσταση των μαθητών. Η άγνοια των μαθητών στον επαγγελματικό προσανατολισμό οφείλεται στην αποκομμένη δημόσια εκπαίδευση από την επαγγελματική καθημερινότητα. Θα ήταν δύσκολο για παράδειγμα να υπάρχει βδομάδα επιχειρηματικότητας (;), εβδομάδα Τεχνών (;), εβδομάδα αθλητικών δραστηριοτήτων (;), εβδομάδα κοινωνικών αλληλεπιδράσεων (;), εβδομάδα γεωργικών ασχολιών (;), εβδομάδα τουρισμού, που θα οργανώνουν τα σχολεία μαζί με τις επιχειρήσεις τους Δήμους κλπ. και στη συνέχεια οι μαθητές να οργανώνουν και να παρουσιάζουν εργασίες, συμπεράσματα, ιδέες και ενδεχομένως λύσεις και βελτιώσεις σε κάθε τομέα; Κι όλα αυτά εξελίσσοντας ουσιαστικά το ωρολόγιο πρόγραμμα και περιορίζοντας τις χαμένες ημέρες λόγω εκλογών, διακοπών και θρησκευτικών εορτών...

Οι εκπαιδευτικοί σε κάθε βαθμίδα δεν είναι υπάλληλοι, είναι διαμορφωτές. Με τις πράξεις τους συνδέουν το παρόν του μαθητή με το μέλλον. Η διάθεση τους για δουλειά και μεράκι σε αυτό που κάνουν προβάλλει τη μελλοντική απεικόνιση των νέων στη δική τους εργασία. Αν ο νέος δέχεται από τον εκπαιδευτικό του ερεθίσματα βαρεμάρας, αγγαρείας και ανταλλαγμάτων αυτά θα προβάλλει, ενδεχομένως, στη μελλοντική του κατάσταση.

Όταν ο έφηβος στα 17 του παρατηρεί μια κοινωνία να σέρνεται μεταξύ φθοράς και αγγαρείας, αυτό θεωρεί φυσιολογικό. Νιώθει πως ζει σε ένα σύμπαν (το ελληνικό) στο οποίο η εντροπία αυξάνεται με εκθετικό ρυθμό και η ματαιότητα συντηρεί αυτή την πλήρη αποδιοργάνωση. Στην καλύτερη περίπτωση δημιουργούμε νέους με πρόωρη «δημιουργική γήρανση», στη χειρότερη οι νέοι δεν μπορούν καν να αποδώσουν την έννοια της δημιουργικότητας.

Οι καθηγητές αποτελούν τον συνδετικό κρίκο των μαθητών μεταξύ εκπαιδευτικών μονάδων και μελλοντικής κατάστασης. Δε μπορεί οι καθηγητές να είναι αποκομμένοι από τη μελλοντική εργασιακή πραγματικότητα των σημερινών νέων. Πρέπει οι ίδιοι να οργανώνουν πράξεις μελλοντικού προσανατολισμού των νέων, να τις επαναλαμβάνουν ως που τελικά να εδραιωθούν ως τακτικές του ελληνικού δημόσιου σχολείου. Το ελληνικό σχολείο πρέπει ξανά να προσδιορίσει να βρει επιτέλους ένα ρεαλιστικό ρόλο κι ένα πραγματοποιήσιμο στόχο. Ένα ρόλο που θα δίνει ευκαιρίες και θα αναδεικνύει στον κάθε μαθητή ξεχωριστά τις πραγματικές του φιλοδοξίες. Ένα στόχο: την εξέλιξη του κάθε μαθητή.

Περισσότερα στο Twitter:

Κωνσταντίνος Γεωργάκης: www.twitter.com/GeorgakisKostas