Για το «διάλογο» που επιδιώκουν υπουργείο και κυβέρνηση με κάθε εκπαιδευτικό και σύλλογο διδασκόντων

Του Γιάννη Μελιόπουλου

«ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΩΝ ΤΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ-
Αγαπητές και αγαπητοί εκπαιδευτικοί»

Έτσι ξεκινά η ανοικτή επιστολή του υπουργείου Παιδείας και της κυβέρνησης για τον «εθνικό και κοινωνικό διάλογο» για την Παιδεία, η οποία στάλθηκε αυτές τις μέρες στα σχολεία όλης της χώρας, προφανώς ενταγμένη ως σκέψη στο γενικότερο πλαίσιο του «διαλόγου» που έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό για τα εκπαιδευτικά.

Ενώ κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ,δανειστές και οι αντιλαϊκοί σχεδιασμοί τους έχουν προκαλέσει τις μαζικές αντιδράσεις κάθε κατηγορίας εργαζόμενων , ο «εθνικός και κοινωνικός» διάλογος , όπως τους αρέσει κατ' ευφημισμό να τον αποκαλούν , καλά κρατεί!

Παντού και σε κάθε επίπεδο «διάλογος». Διάλογος με τους αγωνιζόμενους εδώ και καιρό αγρότες, διάλογος με τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους επιστήμονες για το ασφαλιστικό και το φορολογικό...διάλογος πλέον , εκτός από το διάλογο που έχει ξεκινήσει με φορείς στη Βουλή, και με κάθε εκπαιδευτικό ξεχωριστά , έστω με κάθε Σύλλογο διδασκόντων για πιο «συλλογικά» αποτελέσματα σ 'αυτήν την προσπάθεια.

Θα νόμιζε κάποιος ότι ζούμε σε μια ιστορική περίοδο και μια κοινωνία στην οποία τα πάντα είναι ρυθμισμένα, λειτουργούν κατά το κοινώς λεγόμενο «ρολόι», και τα τυχόν προβλήματα λύνονται έτσι όμορφα κι απλά με το μαγικό ραβδί του κοινωνικού διαλόγου που κουνά διαρκώς και σε κάθε ευκαιρία η κυβέρνηση. Η πραγματικότητα βέβαια, όπως αποδεικνύει η εμπειρία του καθένα είναι τελείως διαφορετική και δεν αντέχει σε τέτοιου είδους αντιλήψεις , που αν δεν είναι απλουστευτικές τότε κινούνται σίγουρα εκ του πονηρού. Διότι ούτε ασφαλώς σε κοινωνία αρμονίας κι ευτυχίας ζούμε ούτε και οι υπαρκτές αντιθέσεις, μικρές ή μεγαλύτερες , λύνονται ως διά μαγείας.

Μάλλον έχουν πέσει έξω όσοι πιστεύουν πως οι κοινωνικές υποθέσεις και τα οξυμένα κοινωνικά προβλήματα-και πιο ειδικά τα οξυμένα προβλήματα στην εκπαίδευση που συσσώρευσαν χρόνια αντιεκπαιδευτικών πολιτικών- έχουν ιθύνοντες νόες και δημιουργούς, όσοι πιστεύουν πως μπορεί να λυθούν, γι' αυτούς τους πολύ απλούς λόγους και αιτίες, μέσα από τους αγώνες και την πάλη που δίνουν συγκροτημένα και οργανωμένα ομάδες και τάξεις ανθρώπων που ενώνονται και συσπειρώνονται ακριβώς γιατί συνειδητοποιούν αυτό σε όλο του το βάθος. Μάλλον πέφτουν πολύ έξω όσοι θεώρησαν ή πίστεψαν και εξακολουθούν να πιστεύουν πως οι ανθρώπινες κοινωνίες δε γνώρισαν άλλον τρόπο, άλλο δρόμο εκτός από αυτόν για να «σηκωθούν λίγο ψηλότερα»!

Όσο δημοκρατική και αν ακούγεται όμως η έννοια και η πρόσκληση σε διάλογο στην πραγματικότητα δεν αποτελεί στη συγκεκριμένη περίπτωση παρά μία ακόμα προκλητική και υποκριτική πρόταση δημοκρατικοφάνειας, όπως άλλωστε και πολλές ανάλογες κατά το πρόσφατο παρελθόν .Έχει μεγάλη σημασία να δει κανείς ποιος είναι αυτός που καλεί σε διάλογο, κάτω από ποιες συνθήκες και προϋποθέσεις και ποιους ασφαλώς καλεί να συμμετάσχουν σε αυτόν.

Από τη μια πλευρά υπουργείο και κυβέρνηση, όπως κατά το παρελθόν έπραξαν και οι προκάτοχοί τους. Αυτοί, οι ίδιοι που γέμισαν την κοινωνία , και τους εκπαιδευτικούς , με χίλια δύο ψεύδη, αυτοί , οι ίδιοι που ψήφισαν το τρίτο στη σειρά Μνημόνιο φτώχειας, εξαθλίωσης, ανεργίας, διάλυσης όποιων κοινωνικών δομών και αφαίρεσης κοινωνικών δικαιωμάτων καλούν τα θύματα αυτής τους της πολιτικής , που με θρησκευτική ευλάβεια ασκούν και υπηρετούν με πάθος. Όμως αυτό είναι ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ!

ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ είναι να απευθύνεται , υπουργός και κυβέρνηση διά του στόματός του προς εκπαιδευτικούς και συλλόγους διδασκόντων, γιατί το πλαίσιο πάνω στο οποίο πατά και απευθύνει την πρόσκλησή του είναι ακριβώς αυτό , το ζοφερό πλαίσιο της εκπαιδευτικής πραγματικότητας που έχουν δημιουργήσει οι προκάτοχοι υπουργοί και κυβερνήσεις και συνεχίζεται απαρέγκλιτα και σήμερα. Αυτή κατάσταση στην εκπαίδευση, όπως βέβαια και συνολικότερα στην κοινωνία, αποτελεί το χαλί θα λέγαμε πάνω στο οποίο πρόκειται να πραγματοποιηθεί τούτος ο κατ' επίφαση διάλογος.

ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ είναι να απευθύνεται, υπουργός και κυβέρνηση προς εκπαιδευτικούς και συλλόγους διδασκόντων, καλώντας σε έναν «κοινωνικό» διάλογο , αφού ψήφισαν ένα Μνημόνιο που ορίζει ρητά πως κάθε τι που θα περνά από τη Βουλή προς ψήφιση θα πρέπει να έχει την πλήρη έγκριση θεσμών και ξένων δανειστών ΕΕ,ΔΝΤ και ΟΟΣΑ!

ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ είναι να απευθύνεται, υπουργός και κυβέρνηση προς εκπαιδευτικούς και συλλόγους διδασκόντων για δύο επιπλέον λόγους:
Πρώτον γιατί σε καμία περίπτωση δεν είναι ίσος ο κάθε ξεχωριστός εκπαιδευτικός, ακόμη κι ο σύλλογος διδασκόντων, με τον εκάστοτε υπουργό και την κυβέρνηση, άρα μπορούμε να μιλάμε όχι για ισότιμο διάλογο αλλά μονόλογο του ενός, του ισχυρού, απέναντι στον άλλο με όρους βέβαια ισχύος και εξουσίας και

Δεύτερον, γιατί γνωρίζει άριστα υπουργείο και κυβέρνηση ότι υπάρχει συγκροτημένο, οργανωμένο και μαζικό εκπαιδευτικό συνδικαλιστικό κίνημα, εκφραστής των εκπαιδευτικών ως σύνολο, με διατυπωμένα αιτήματα και διεκδικήσεις, βγαλμένα μέσα από πολύχρονους και πολύμορφους αγώνες και πάλη, μέσα από τις πραγματικές ανάγκες της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών, που ακόμα και σήμερα κρατά ψηλά τις σημαίες των αγώνων του!

Οι εκπαιδευτικοί της χώρας μέσα από τους πολύχρονους αγώνες τους έχουν καταθέσει επανειλημμένα τις προτάσεις τους στον κοινωνικό διάλογο, εκεί που κατατίθενται οι πραγματικές προτάσεις, στο καμίνι της πάλης, όπως πρέπει και όπως γνωρίζουν να πράττουν , πέρα και μακριά από αυταπάτες και υποκριτικές ή προσχηματικές προσκλήσεις. Κι αυτό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σήμερα το γνωρίζει πολύ καλά , όπως το ξέρουν και οι κυβερνήσεις της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ που επιχείρησαν με παρόμοια τεχνάσματα να εξαγοράσουν την υποταγή και τη συναίνεση των εκπαιδευτικών στα αντιεκπαιδευτικά τους σχέδια χωρίς επιτυχία. Έτσι χωρίς επιτυχία θα στεφθεί κι αυτή τους η προσπάθεια. Καμία συμμετοχή στο διάλογό τους!