Πρόεδρος ή Ηγέτης;

Γράφει ο Χρήστος Αποστολίδης, Δικηγόρος

Όταν ο Νέλσον Μαντέλα κέρδισε τις εκλογές και αναδείχτηκε πρόεδρος της Νότιας Αφρικής μετά την πτώση του απαρτχάιντ, βρέθηκε αντιμέτωπος με τις ρεβανσιστικές διαθέσεις των συμπατριωτών του εναντίον της λευκής (κυριαρχούσας μέχρι τότε) μειοψηφίας. Ο πρόεδρος Μαντέλα διαχώρισε τη θέση του και ρητά αρνήθηκε να συμπράξει στη διαιώνιση των φυλετικών διακρίσεων. «Με εκλέξατε ηγέτη σας. Επιτρέψτε μου να ηγηθώ» τους είπε. Ο λαός υπάκουσε, το ηθικό κύρος του Μαντέλα ήταν τεράστιο. Η Νότια Αφρική ωφελήθηκε. Ο φαύλος κύκλος του μίσους άρχισε να εξασθενεί.

Ο «φρόνιμος» ηγέτης ακούει, επεξεργάζεται και μεταποιεί ορθολογικά τα λαϊκά αισθήματα χάριν του κοινού καλού, δεν τα αναπαράγει. Με άλλα λόγια ο πολιτικός ηγέτης υπηρετεί τη χώρα του, όχι μιμούμενος τους εκλογείς, αλλά ασκώντας την ευθυκρισία του. Εφόσον βέβαια έχει το ανάλογο εκτόπισμα να φανεί αντάξιος της εμπιστοσύνης των συμπολιτών του και συνάμα διακρίνεται για το κύρος και την αυτοπεποίθησή του, ώστε να πείσει το λαό για την ορθότητα των αποφάσεων του και την δι’ αυτών έμπρακτη εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος.

Ο Θουκυδίδης γνώριζε άριστα όλες αυτές τις διαχρονικές αλήθειες. Αναφερόμενος στον μεγάλο Περικλή γράφει : «επειδή υπήρξε αδωροδόκητος κρατούσε τον λαό με τρόπο ελεύθερο και δεν παρασυρόταν από αυτόν, αλλά μόνον τον καθοδηγούσε, γιατί δεν επιδίωκε με αθέμιτα μέσα να αποκτήσει δύναμη και δεν έλεγε κάτι για να θωπεύσει τον δήμο, αλλά στηριγμένος στο προσωπικό του κύρος αποτολμούσε και αντιλογία προς αυτόν έστω και μέχρι να τον εξοργίσει».

Συνδέοντας τα παραπάνω με το παρόν οφείλουμε να διαπιστώσουμε ότι είναι ίσως από τις ελάχιστες ιστορικά συγκυρίες που η μεγάλη πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού της χώρας μας εμφανίζει μια χαρακτηριστική σύμπνοια απόψεων σε ένα τόσο κρίσιμο και εθνικά ευαίσθητο ζήτημα όπως το Σκοπιανό. Επιδιώκουν κατά βάση τη θεσμοθέτηση μιας σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό που θα ισχύει έναντι πάντων, αποδεχόμενοι εμμέσως πλην σαφώς την παρουσία του όρου «Μακεδονία» ή παραγώγου αυτής.

Το Σκοπιανό ανασύρθηκε από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας εντελώς ξαφνικά και επιδιώχθηκε να διευθετηθεί με συνθήκες κατεπείγοντος, όπως μας έχει πλέον συνηθίσει η ελληνική βουλή τα τελευταία χρόνια, να νομοθετεί τα δρακόντεια μέτρα της μνημονιακής καταιγίδας φτωχοποιώντας τους πολίτες και αναγκάζοντάς τους να αναζητούν τρόπους δραπέτευσης από την Πατρίδας τους για να ζήσουν αξιοπρεπώς.

Το βροντώδες και παλλαϊκό συλλαλητήριο που έλαβε χώρα στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας είναι αλήθεια ότι κατατρόμαξε τους πάντες εντός και εκτός Ελλάδος και έστειλε πολλαπλά μηνύματα, για τα οποία κανείς δεν δικαιούται να αδιαφορεί. Σε μια ειρηνική συγκέντρωση, που οι πάσης φύσεως κρατούντες προσπάθησαν με διάφορους ευρηματικούς τρόπους να αποτρέψουν θέτοντας πληθώρα προσκομμάτων και διατρανώνοντας δημοσίως την αντίθεσή τους, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες απέδειξαν ότι δεν είναι πιόνια των ισχυρών της γης αλλά ισότιμοι συνομιλητές και συνδιαμορφωτές της Ιστορίας.

Πήραν από το χέρι τους ηγέτες και τους έθεσαν με εκκωφαντικό τρόπο προ των εθνικών και ιστορικών ευθυνών τους, υποδεικνύοντάς τους ότι δεν χωρούν ιδιοτέλειες και υποτιθέμενες ρεαλιστικές πολιτικές μπροστά στα ιερά και τα όσια του Έθνους. Όλα έχουν ένα όριο ! Η αδάμαστη ψυχή του Έλληνα διαχρονικά έθετε κόκκινες γραμμές που με πίστη και άσβεστο πάθος παρέμεναν αρραγείς και σταθερές κερδίζοντας εντέλει τον σεβασμό και την εκτίμηση των ισχυρών.

Το συλλαλητήριο της Πλατείας Συντάγματος ήρθε να ενισχύσει και να επιστεγάσει ό,τι ξεκίνησε στη Θεσσαλονίκη. Με μια αξιοθαύμαστη αυτοοργάνωση χωρίς καπελώματα και εξαρτήσεις ο απανταχού ελληνισμός ξεκίνησε ήδη τη διαδικασία να ξανακάνει την Πατρίδα του Μεγάλη, να την αναγεννήσει από τις στάχτες της, να της ξαναδώσει την αίγλη του ένδοξου παρελθόντος της.