H πολιτική κυριαρχία του «Κανένα»

Γράφει ο Χρήστος Αποστολίδης, Δικηγόρος

Παρότι οι σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης έχουν κατ’ επανάληψη διαψευστεί τα τελευταία χρόνια αναφορικά με τις πολιτικές εξελίξεις, εντούτοις εξακολουθούν να έχουν σημαίνουσα και κυρίαρχη θέση στα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης που ασμένως τις φιλοξενούν.

Οι εφημερίδες, οι ειδησεογραφικές ιστοσελίδες και οι τηλεοπτικοί δέκτες κατακλύζονται από δημοσκοπικές κάρτες με ποικίλα ερωτήματα και αναλύσεις των απαντήσεων των πολιτών, επιχειρώντας όσο πιο πειστικά γίνεται, να αποτυπώσουν τη βούλησή τους και τις ενδόμυχες προτιμήσεις τους.

Εκείνο στο οποίο σχεδόν όλες οι δημοσκοπήσεις συμφωνούν με μικρές αποκλίσεις μεταξύ τους, είναι η πολιτική κυριαρχία του «Κανένα» ως καταλληλότερου για τη θέση του πρωθυπουργού, μια κυριαρχία που τείνει πλέον σταδιακά να παγιωθεί, χωρίς να διαφαίνονται στον ορίζοντα σημάδια απειλής του. Οι πολίτες δεν διστάζουν να εκφράσουν την απογοήτευσή τους προς το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, παρότι δεν έχουν αξιόπιστες εναλλακτικές προτάσεις που δύνανται να κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους.

Είναι αλήθεια ότι ηγετικές προσωπικότητες όπως ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο Χαρίλαος Τρικούπης και ο Ελευθέριος Βενιζέλος, πολιτικοί που άφησαν διακριτό το στίγμα τους στη σύγχρονη ιστορία του νεοελληνικού κράτους και συνέβαλαν τα μέγιστα με το όραμά τους και τη διπλωματική τους μαεστρία και ευστροφία στη δημιουργία και μεγέθυνσή του, δεν είναι εύκολο να ξαναβρεθούν. Επρόκειτο για ανθρώπους διορατικούς, πολύ πιο μπροστά από την εποχή τους, που κεντρικό πυρήνα της πολιτικής τους στόχευσης είχαν την εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος, την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των συμπολιτών τους και την ενίσχυση του πρωτογενούς τομέα παραγωγής, που ανέκαθεν συνιστούσε την οικονομική βάση της πατρίδας μας.

Βέβαια και οι ίδιοι στα χρόνια της διακυβέρνησής τους αντιμετώπισαν πληθώρα προβλημάτων από τον ατίθασο και πάντα διεκδικητικό ελληνικό λαό και πλήρωσαν το τίμημα ο μεν πρώτος εξ αυτών με την ζωή του και οι έτεροι δύο με εκλογικές αποτυχίες και έντονες αποδοκιμασίες, αποστασιοποιούμενοι ενίοτε από τα πολιτικά δρώμενα, μένοντας στο περιθώριο. Ωστόσο δεν συμβιβάστηκαν, έμειναν αταλάντευτοι και εδραίοι στις αρχές και στις αξίες τους και οι δράσεις τους αναγνωρίστηκαν από την ιστορία με θετικό πρόσημο.
Ακόμη και σήμερα και παρά τα πολλά χρόνια που έχουν παρέλθει, ο κόσμος θυμάται τους μεγάλους αυτούς πολιτικούς. Δεν είναι τυχαίο ότι η διάχυτη απογοήτευση για το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει η πατρίδα μας, συνεπεία της οικονομικής και ηθικής κρίσης που βιώνουμε και μάλιστα χωρίς ορατή διέξοδο διαφυγής, φέρνει την ανάμνησή τους και τα ονόματά τους στα χείλη πολλών Ελλήνων, που φωναχτά πλέον αναρωτιούνται πόσο διαφορετικές και πιο αισιόδοξες θα ήταν οι εξελίξεις εάν στο τιμόνι της χώρας βρίσκονταν κάποιος από τους παραπάνω μεγάλους πολιτικούς.

Με αυτές τις σκέψεις είναι απολύτως λογικό στις δημοσκοπήσεις να προηγείται στην καταλληλότητα ο «Κανένας», στοιχείο που περίτρανα αποδεικνύει το αδιέξοδο των πολιτών, την ξεκάθαρη απογοήτευσή τους για τα τεκταινόμενα και την απουσία κάθε ελπίδας για κάτι καλύτερο μελλοντικά. Όσο όμως ο αυτοκτονικός μετεωρισμός των Ελλήνων συνεχίζεται αδιάλειπτα τόσο παρατείνεται η αβεβαιότητα από μέρα σε μέρα, από βδομάδα σε βδομάδα, από μήνα σε μήνα, από χρόνο σε χρόνο και τόσο «ο Κανένας» θα κυριαρχεί και θα αυξάνει τα επίπεδα αποδοχής του από τους αντιπάλους του, οι οποίοι εισπράττουν πλέον τις αρνητικές γνώμες ή τουλάχιστον την αδιαφορία των πολιτών.