Ο Σπύρος Πετρουλάκης παρουσίασε στην Βέροια την “Σονάτα των Αθέατων Πουλιών”

Το βιβλιοπωλείο «ΕΠΙΚΑΙΡΟ», ο Σύλλογος Κοινωνικής Παρέμβασης «ΕΡΑΣΜΟΣ» και οι εκδόσεις «ΜΙΝΩΑΣ» ένωσαν τις δυνάμεις τους για να παρουσιάσουν το νέο λογοτεχνικό έργο του Σπύρου Πετρουλάκη, «Η Σονάτα των Αθέατων Πουλιών». Όχι απλώς ένα βιβλίο — αλλά ένας ψίθυρος που μεγαλώνει, μια μουσική που επιμένει να ακούγεται, ακόμη κι όταν όλα σωπαίνουν.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με την ήρεμη, γαλήνια παρουσία της Παρασκευής Γούλα, διοικητικής υπαλλήλου του «Έρασμου», που με ευγένεια και ακρίβεια προλόγισε τους ομιλητές και τον ίδιο τον συγγραφέα. 

Ο Σπύρος Πετρουλάκης, συγκινημένος και άμεσος, δεν διάβασε. Δεν απήγγειλε. Μίλησε σαν να εξομολογούνταν. Ένας δημιουργός που είχε μόλις αφήσει από τα χέρια του ένα έργο που του στοίχισε – και τον στοίχειωσε.

«Ενώ έγραφα... έφυγαν δύο φίλοι μου – ο Δημήτρης Ήμελλος και ο Κώστας Χαρδαβέλας. Έφυγαν με διαφορά λίγων ωρών. Και το βιβλίο το αφιερώνω σε αυτούς».

Ο συγγραφέας μίλησε για την Αλεξάνδρεια, για εκείνο το βλέμμα του Πατριάρχη Θεόδωρου που του άνοιξε μια πύλη σε έναν κόσμο σχεδόν ξεχασμένο. Για την πειρατεία και τη λευκή δουλεία, για το Αλτσχάιμερ — το τέρας της σιωπηλής απώλειας. Όλα αυτά πλέχτηκαν σε ένα μυθιστόρημα που δεν είναι μόνο αφήγηση, αλλά πλεξούδα ανθρώπινων εμπειριών. Μια «σονάτα» – όχι για να ακουστεί, αλλά για να ακουμπήσει.

Η Ευμορφία Μήτσιου, ψυχολόγος και συστημική ψυχοθεραπεύτρια στον Έρασμο, κατέθεσε λόγο βαθύ και αναλυτικό, σαν να διάβαζε μια ψυχή περισσότερο παρά ένα κείμενο.

«Το βιβλίο είναι μια αφήγηση ψυχών που έχουν πληγωθεί. Είναι μια αναπνοή μέσα από τη γλώσσα της απώλειας, της κακοποίησης, της σιωπής. Μια αναμέτρηση με τα όρια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας».

Η κ. Μήτσιου δεν είδε απλώς ένα βιβλίο. Είδε ένα ψυχοθεραπευτικό εργαλείο, μια δυνατότητα επανόρθωσης, έναν καθρέφτη που δείχνει και τη ρωγμή αλλά και το φως που την διαπερνά. Μίλησε για τους ήρωες που δεν παραδίδονται. Για τις γυναίκες του Πετρουλάκη που δεν αναστενάζουν απλώς, αλλά ξαναχτίζουν. Για τη φωνή που επιστρέφει, όταν κάποιος ακούσει.

«Η “Σονάτα των Αθέατων Πουλιών” είναι ψυχογραφικό εγχειρίδιο. Είναι εργαλείο ενδυνάμωσης. Είναι ένα χέρι που πιάνει το δικό σου και σου λέει: υπάρχεις. Ακόμη κι όταν δεν σε βλέπουν».

Η ίδια, αναφέρθηκε και στον δικό της καθηγητή, τον Λεωνίδα Κύρκο, φέρνοντας στο προσκήνιο την υπενθύμιση ότι η ευαλωτότητα δεν αναιρεί την αξία – την υπενθυμίζει.

Η Κατερίνα Γρηγοριάδου, Φιλόλογος και Γενική Διευθύντρια της ΚΕΠΑ του Δήμου Βέροιας, προσέγγισε το μυθιστόρημα από την πλευρά της τέχνης. Μίλησε για το λυρικό και ρεαλιστικό ύφος του Πετρουλάκη, για τους ήρωες που βαδίζουν ανάμεσα στον χρόνο και τη λήθη, για την αναμέτρηση με την ταυτότητα.

«Η Φραγκιώ οδηγείται στη σκλαβιά. Ο Φραγκίσκος χάνεται σιγά-σιγά μέσα στην ίδια του τη σκέψη. Και οι δυο πορεύονται προς μια αλήθεια που μόνο η μνήμη και η μουσική μπορούν να ξαναφέρουν στην επιφάνεια».

Η κ. Γρηγοριάδου διάβασε αποσπάσματα με μια φωνή που έσπαζε τη σιωπή. Και τα αποσπάσματα αυτά, για λίγο, έμοιασαν να γίνονται εικόνες στον αέρα.

Η εκδήλωση «ντύθηκε» με τις νότες του Κωνσταντίνου Χαλάτση, που με την κιθάρα του και μια μεγάλη ψυχή συνόδευσε όχι μόνο το λόγο, αλλά το συναίσθημα. Ήταν η μουσική που ένωνε τα κομμάτια. Ήταν η «σονάτα» — όχι του βιβλίου, αλλά της βραδιάς. Ήταν το σημείο όπου οι λέξεις σταμάτησαν και άρχισε η καρδιά.

Η «Η Σονάτα των Αθέατων Πουλιών» είναιι ένας ύμνος στη θεραπευτική δύναμη της μνήμης και της τέχνης. Ένα ταξίδι στο τραύμα – και μια στροφή προς την αντοχή. Ένα κάλεσμα για εκείνους που κάποτε σώπασαν να μιλήσουν ξανά. Για τα αθέατα πουλιά να βρουν τον ουρανό τους.

Η εκδήλωση ήταν ένα πνευματικό προσκύνημα στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Κι ίσως, εκείνο το απόγευμα, κάποιο αθέατο πουλί –έστω για μια στιγμή– να πέταξε ψηλότερα από ποτέ.