Ιδέες και σκέψεις για το Δημοτικό Στάδιο Βέροιας

Γράφει ο Ηλίας Μαυρόπουλος

Το Δημοτικό Στάδιο της Βέροιας (παλαιότερα Εθνικό Στάδιο Βέροιας) κατασκευάστηκε το 1925 από μέλη του μουσικού και γυμναστικού συλλόγου «Μέγας Αλέξανδρος» σε περιοχή όπου βρισκόταν το Οθωμανικό νεκροταφείο. Έκτοτε ανακαινίστηκε 4 φορές (1995,2005,2007,2013) και βρίσκεται στην ιδιοκτησία του Δήμου Βέροιας. Πρόκειται για ένα γήπεδο πολλαπλών χρήσεων και αποτελεί την έδρα της ΠΑΕ ΝΠΣ Βέροια 2019.

Η περιοχή η οποία επιλέχθηκε ως κατάλληλη για το γήπεδο, εν έτη 1925, πράγματι πληρούσε τις ανάγκες της εποχής και εξυπηρέτησε τους πολίτες της Βέροιας για σχεδόν 100 χρόνια (96 για την ακρίβεια). Όμως όπως οι πρόγονοι μας αφουγκράστηκαν τις ανάγκες της πόλης και των κατοίκων αυτής στο βάθος του χρόνου, μήπως θα έπρεπε και εμείς να πράξουμε αναλόγως σημέρα;

Με το παρόν άρθρο θα ήθελα να θέσω στο δημόσιο διάλογο και προβληματισμό, την εξέταση της πιθανότητας μεταφοράς του γηπέδου σε νέο σημείο και τα οφέλη αυτής.

Αρχικά ας προσεγγίσουμε συνοπτικά (καθώς το παρόν άρθρο αποτελεί απλά «τροφή για σκέψη" και όχι μελέτη) τους λόγους που προτρέπουν σε σκέψεις μεταφοράς του γηπέδου. Μια απλή ματιά σε μια αεροφωτογραφία (βλ. σχετική φωτο) καθιστά προφανές ότι πλέον το γήπεδο βρίσκεται εντός του αστικού ιστού περιτριγυρισμένο ασφυκτικά από πολυκατοικίες, υποβαθμίζοντας τόσο την ποιότητα του γηπέδου καθαυτό όσο και των περιοίκων. Εξαιτίας αυτού, υπάρχει επιπλέον σχεδόν παντελής έλλειψη οργανωμένου χώρου στάθμευσης για την εξυπηρέτηση τόσο των αναγκών του γηπέδου όσο και των κατοίκων. Ενώ ο διαθέσιμος χώρος για ανάπτυξη επιπλέον δραστηριοτήτων για την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών ενός αθλητικού χώρου αλλα και ενός χώρου πολλαπλών χρήσεων είναι ομοίως ανύπαρκτος.

Προτείνεται μια «διπλή ανάπλαση» θα μπορούσαμε να πούμε με τη μέθοδο ΣΔΙΤ, η οποία περιλαμβάνει την κατασκευή ενός νέου γηπέδου πλησίον της Βέροιας και επί του άξονα της Εγνατίας Οδού, είτε πλησίον του Κόμβου Βέροιας είτε του Κόμβου Κουλούρας. Η επιλογή των θέσεων αυτών προσφέρει πολλά πλεονεκτήματα καθώς υπάρχει άμεση οδική πρόσβαση, βρίσκονται πλησίον της Βέροιας και υπάρχει επάρκεια χώρου για την κατασκευή όλων των απαραίτητων υποδομών για την κάλυψη όλων των αναγκών (παρόντων και μελλοντικών). Ως ενδεικτικό πρότυπο προτείνεται το νέο γήπεδο της Ξάνθης (Πηγάδια) κόστους περίπου 10 εκ ευρώ. (βλ. σχετική φωτο)

Στο χώρο του υπάρχοντος γηπέδου προτείνεται η δημιουργία ενός πάρκου μικτής χρήσης το οποίο θα επιτρέψει την χρηματοδότηση του εν λόγω έργου. Οι χρήσεις αυτές μπορούν να περιλαμβάνουν ενδεικτικά την κατασκευή νέου αστικού πάρκου/πλατείας, υπόγειο χώρο στάθμευσης, ανοικτούς χώρους άθλησης (γήπεδα μπάσκετ, τένις, κλπ), παιδικών δραστηριοτήτων (καρουσέλ, τρενάκι, παιδική χαρά, κλπ), εμπορικών χρήσεων (π.χ. Super Market), καντινών, κλπ. Τα έσοδα από την εκμίσθωση των εν λόγω χώρων, καθώς και τα έσοδα τα οποία θα φέρνει το ίδιο το νέο γήπεδο θα χρηματοδοτήσουν τόσο την «διπλή ανάπλαση» όσο και την συντήρηση αυτών.

Τα οφέλη θα είναι:

- Η αναβάθμιση του αστικού περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής των κατοίκων της εν λόγω περιοχής, η οποία συνεχώς αυξάνεται.

- Η κατασκευή ενός σύγχρονου γηπέδου το οποίο θα καλύπτει τις ανάγκες της ΠΑΕ και των νέων αθλητικών προδιαγραφών για την φιλοξενία αθλητικών (και μη) διοργανώσεων αξιώσεων στην Βέροια.

- Η απελευθέρωση μιας τεράστιας νέας έκτασης στην καρδιά της πόλης, η οποία αν συνδυαστεί με την ανάπλαση της ευρύτερης περιοχής από τα φανάρια μέχρι και την γέφυρα θα επιτρέψει στην πόλη να «αναπνεύσει» και θ‘ αποτελέσει κόσμημα για τους κατοίκους αυτής.

- Η δημιουργία ενός τόσο μεγάλου χώρου στάθμευσης στο κέντρο ουσιαστικά της πόλης θα επιτρέψει/διευκολύνει την υλοποίηση και ετέρων σχεδίων για την αύξηση της κίνησης στην αγορά της Βέροιας και την προσέλκυση τουριστών.

- Η δημιουργία μιας νέας πηγής εσόδων για το Δήμο

Κλείνοντας θα ήθελα να επαναλάβω ότι το παρόν άρθρο έχει απλά ως σκοπό να μας κάνει να σκεφτούμε «εκτός του κουτιού», ενδεχομένως να είναι υλοποιήσιμο ή και όχι, όμως το σημαντικό είναι να δούμε το περιβάλλον μας, όχι ως κάτι με το οποίο πρέπει να συμβιβαστούμε επειδή έτσι το βρήκαμε, αλλά ως κάτι το οποίο μπορούμε να το κάνουμε καλύτερο, γιατί το αξίζουμε.