Η Αμάρ βρήκε καταφύγιο στα βιβλία

Ηταν βράδυ Σαββάτου, τον περασμένο Απρίλιο, όταν η δεκαεφτάχρονη Αμαρ, πρόσφυγας από τη Συρία, περνούσε μαζί με άλλους ομοεθνείς της με λεωφορείο την πύλη του στρατοπέδου «Αρματολού Κόκκινου» έξω από τη Βέροια.

Μέχρι τότε, όπως λέει στην «Κ», πίστευε πως οι 25 μέρες που είχε περάσει στον καταυλισμό της Ειδομένης, ήταν οι χειρότερες στην όλη περιπέτειά της, από την πατρίδα της προς την Ευρώπη. Οι εικόνες όμως που αντίκρισε στην είσοδο του στρατοπέδου, το οποίο θα ήταν –άγνωστο για πόσο– το «σπίτι» της στην Ελλάδα, μαύρισαν την παιδική της ψυχή: μια ομάδα ανθρώπων, «φουσκωτοί» οι περισσότεροι με έναν ρασοφόρο ανάμεσά τους, κραύγαζαν συνθήματα κατά της παρουσίας προσφύγων στην πόλη τους, χειρονομούσαν και κάποιοι πετούσαν... γουρουνοκεφαλές.

Το σοκ ήταν ισχυρό και η Αμαρ, τρομαγμένο πουλί, πέρασε μια δύσκολη νύχτα. «Θεέ μου πού ήρθαμε, αναρωτήθηκα και μ’ έπιασαν τα κλάματα» αφηγείται. Το πρωί ευτυχώς, η εικόνα άλλαξε. Τα τηλεοπτικά πλάνα λειτούργησαν σαν μια δυνατή γροθιά στο στομάχι πολλών κατοίκων της Βέροιας που αισθάνθηκαν ότι αδικεί την κοινωνία τους ο παραλογισμός κάποιων, λίγων είναι η αλήθεια, συντοπιτών τους και έσπευσαν προς συμπαράσταση των νεοαφιχθέντων προσφύγων προσφέροντας ρούχα, τρόφιμα και λόγια συμπαράστασης, που τόσο ανάγκη είχαν.

Το γλυκό πρόσωπο της «Σελήνης», όπως θα πει στα αραβικά το όνομα Αμαρ, άρχισε σιγά σιγά να φέγγει, για να εξελιχθεί σύντομα σε μια μόνιμη αυγουστιάτικη «πανσέληνο» όχι μόνο για το κέντρο φιλοξενίας αλλά και για όσους τη γνωρίζουν στην πόλη της Βέροιας. Στο δωματιάκι με τις στρατιωτικές κουκέτες, όπου μένει με τη μητέρα, τον πατέρα και τον έναν αδερφό της –οι άλλοι δύο βρίσκονται ήδη στη Γερμανία και την περιμένουν μαζί με τους γονείς και το αδελφάκι της– το κρεβάτι της είναι γεμάτο με βιβλία.

Η Αμαρ μιλούσε άπταιστα αγγλικά όταν έφτασε στη χώρα μας και μεταξύ στρατοπέδων στα νησιά, πεζοπορίας προς τα σύνορα, στις λάσπες της Ειδομένης και τώρα σε πολύ καλύτερες συνθήκες στη Βέροια, έμαθε πολύ καλά ελληνικά, διαβάζει και μιλάει αρκετά γερμανικά γιατί όπως μας λέει θέλει να σπουδάσει νανοτεχνολογία στη Γερμανία όταν θα βρεθεί κοντά στα αδέρφια της, μελετάει και βρίσκεται σε καλό επίπεδο, και ισπανικά... «Πρόκειται για ένα εκπληκτικό παιδί, που διακρίνεται για την ευγένεια και τη φιλομάθεια», μας λέει ο προϊστάμενος της διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Νομού Ημαθίας κ. Διονύσης Διαμαντόπουλος και αναρωτιέται «αν υπάρχει στ’ αλήθεια καλύτερος πρεσβευτής για τη χώρα μας από ένα προσφυγόπουλο, που η κοινωνία και η εκπαίδευση το αγκάλιασαν και το έκαναν πραγματικά δικό τους».

Η Αμαρ ήρθε στην Ελλάδα όπως όλοι σχεδόν οι πρόσφυγες από την πατρίδα της. Περπάτησε πολλά χιλιόμετρα από τη Συρία και μ’ ένα πορτοκαλί σωσίβιο στην πλάτη σαν «διαβατήριο» για το πέρασμά της στην Ευρώπη, αποβιβάστηκε με μια λαστιχένια βάρκα στη Χίο. Από εκεί βγήκε στον Πειραιά και συνέχισε στην Ειδομένη, περιμένοντας να διαβεί τα σύνορα και να συνεχίσει στη Γερμανία. Εκεί θα ζήσει και τον μεγαλύτερο εφιάλτη. Μαζί με άλλους πρόσφυγες παρέκαμψαν τον φράχτη και πέρασαν στο έδαφος της ΠΓΔΜ από το χωριό Χαλαρό, διαβαίνοντας ένα ριψοκίνδυνο ποτάμι. Ομως οι συνοριοφρουροί της ΠΓΔΜ τους έπιασαν, κακοποίησαν άγρια αρκετούς και τους γύρισαν όλους πίσω, ανάμεσά τους και τη μικρή Αμαρ.

Η επιθυμία της

Τώρα, εν αναμονή της φυγής της στη Γερμανία, η Αμαρ θέλει να πάει στο γυμνάσιο που πρόκειται να λειτουργήσει στη Βεργίνα για να τελειοποιήσει τα ελληνικά της. «Επειδή θεωρείται μεγάλη, προσπαθούμε να βρούμε τρόπο, να πηγαίνει ως συνοδός για να παρακολουθεί μαθήματα. Αγάπησε την Ελλάδα αυτό το παιδί, παρά τα όσα υπέφερε», εξηγεί ο κ. Διαμαντόπουλος που μαζί με τη σύζυγό του «υιοθέτησαν», με την έννοια της βοήθειας, την Αμαρ και την οικογένειά τους για όσο θα βρίσκονται στην Ελλάδα.

πηγή: www.kathimerini.gr