Με τους Ορειβάτες Βέροιας στην κορυφή Ιμπιλί

Του Νίκου Τσιαμούρα

Η άγρια ομορφιά της φύσης τριγύρω, ο παγωμένος αέρας, το καθαρό οξυγόνο, το κάτασπρο τοπίο, οι μυρωδιές του δάσους, μας ταξιδεύουν... Αντικρίζοντας τούτο το τοπίο, νοιώθεις ανανεωμένος, πιο πλούσιος, πιο άνθρωπος, αισθάνεσαι πιο κοντά στον Δημιουργό!

Ανεβαίνουμε τις στροφές του δρόμου, δρόμος πνιγμένος στην κυριολεξία από πυκνά δάση οξιάς και πάρα πολύ χιόνι.

Σε λίγο ξεπροβάλλει μπροστά μας σαν από ταινία το Ξηρολίβαδο, με τη ΄΄ μπάρα του ΄΄ τη λίμνη του.
Το χωριό κτισμένο σε πλαγιά περικυκλωμένο από αιωνόβια δάση πεύκου σε υψόμετρο 1220 μέτρων μας υποδέχεται ήρεμο, ήσυχο και χιονισμένο μέσα στην πρωινή καταχνιά.

Ήταν μεγάλο και ξακουστό χωριό. Μακεδόνες, Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Οθωμανοί, Ρωμιοί έμποροι και κυρατζήδες δένουν διαχρονικά το σημερινό Ξηρολίβαδο με το παρελθόν του.

Σε γνωστά έγγραφα του ιεροδικείου της Βέροιας μνημονεύεται πολλές φορές από τα χρόνια 1640-1641 και ύστερα. Καταστράφηκε στα 1795 από ληστές, οι κάτοικοι του σκορπίστηκαν σε άλλα μέρη, ιδιαίτερα της Μακεδονίας. Αναφέρεται σε δημοτικά τραγούδια, όπως σε ένα που εξιστορεί εκστρατεία του Νικοτσάρα.

Ξανακτίστηκε μετά το 1805, ήταν τσιφλίκι του περίφημου Αλή Πασά Τεπελενλή, των Ιωαννίνων.
Γύρω στα 1880 – 1890 είχε 100 καλύβες, βρύσες, πηγές και μπάρα ( λίμνη), η οποία υπάρχει και σήμερα. Το χάνι εξυπηρετούσε 100 άλογα. Ήταν σταθμός χωροφυλακής και τελωνείου. Μέχρι το 1912 παρέμεινε τσιφλίκι και οι κάτοικοι πλήρωναν ενοίκιο για την παραμονή των οικογενειών τους και των λιβαδιών τους.

Απετέλεσε καταφύγιο και ορμητήριο Ελληνικού αντάρτικου στα χρόνια του Μακεδονικού αγώνα.
Σήμερα ο οικισμός έχει πολλές ωραίες κατοικίες και σφύζει από ζωή τους καλοκαιρινούς μήνες.
Με ένα αξιόλογο Πολιτιστικό Σύλλογο που έχει αναπτύξει αξιόλογες και σημαντικές δραστηριότητες που προβάλλει το πολιτιστικό πρόσωπο του χωριού.

Περάσαμε το χωριό, αφήνουμε τα αυτοκίνητα, προετοιμασία για ανάβαση. Κοιτάζω γύρω μου, μια ζωγραφιά μια γοητεία.

’Όλα γύρω χιονισμένα, το χιόνι παντού στις ράχες και τις ραχούλες, στις βουνοπλαγιές, στις σκεπές και τις αυλές των σπιτιών. Εδώ που οι εικόνες εναλλάσσονται, εδώ που η μονοτονία είναι άγνωστη.

Μπήκαμε σε δασικό δρόμο, σε λίγο πήραμε πορεία αριστερά ανεβαίνουμε διασχίζουμε την μικρή κοιλάδα με την αραιή χαμηλή βλάστηση, τριγύρω οξιές θλιμμένες γκρίζες χωρίς φύλλωμα, ντυμένες στα χρώματα του λευκού.

Γρήγορα βρεθήκαμε σε δάσος πυκνό, παντού νεκρά φύλλα στα χρώματα του χειμώνα. Νυχτοπερπατήματα άγριας ζωής τριγύρω.

Σε λίγο το μονοπάτι ανηφορίζει σε μια ήπια ανάβαση μέσα από δάσος οξιάς, απόλυτη ησυχία. Αφουγκράζομαι την ησυχία του δάσους, οι αισθήσεις μου χαλαρές. Αφήνομαι για μερικά λεπτά της ώρας στην ηρεμία του δάσους.

Τώρα χιονίζει ένα χιόνι που πέφτει απαλά σε όλους εμάς και στην πλάση τριγύρω. Το μονοπάτι συνεχίζει να ανηφορίζει ευχάριστα στην αγκαλιά της γοητευτικής φύσης.

Φθάσαμε σε ξέφωτο, κάτω χαμηλά μια κοιλάδα γυμνή χωρίς καθόλου δένδρα μόνο χαμηλή βλάστηση και πολύ χιόνι. Μόνο αέρας δυνατός και λίγο κρύο που μας αναγκάζουν να φορέσουμε κάτι ζεστό πάνω μας.

Απέναντι η βουνοπλαγιά και το μονοπάτι θα μας οδηγήσουν στην κορυφή. Μόνοι εμείς σε αυτό τον ατελείωτο καμβά πλημμυρισμένο από τα λευκά χρώματα του Χειμώνα, παρότι Χειμώνας παρότι κρύο, παρ ότι ερημιά, συνεχίζουμε την περιπλάνηση μας και την πορεία μας.

Στις γύρω βουνοπλαγιές ζουν και αναπνέουν ζώα και πουλιά του δάσους. Ζαρκάδια, αγριογούρουνα, λαγοί, αλεπούδες, λύκοι, ασβοί, σκίουροι, πετροκούναβα και δενδροκούναβα. Πέρδικες, φάσες, αγριοπερίστερα, τσίχλες, γεράκια, ξεφτέρια και κουκουβάγιες.

Ανεβαίνουμε, ορειβατούμε τώρα σε γυμνή πετρώδη πλαγιά, πνιγμένη στο κατάλευκο του χιονιού. Ανηφορίζουμε το μονοπάτι μέχρι να πάρουμε ανηφορική πορεία στην κορυφογραμμή που θα μας οδηγήσει στην κορυφή Ιμπιλί. Οι Σαρακατσαναίοι το προφέρουν Ιμπιλί, ενώ οι Ξηρολιβαδιώτες Αϊμπιλί..

Μετά από μια εικοσάλεπτη ανάβαση ( από το ξέφωτο ) πλησιάζουμε στην κορυφή, από εδώ θέα, απεριόριστη . Ξαφνικά κύματα ομίχλης σκεπάζουν τον ορίζοντα με ένα κρύο να μας περονιάζει τα κόκκαλα, πήραμε πορεία δυτικά για τον οικισμό της Αγίας Παρασκευής. Ένα παγωμένο αεράκι να μας συνοδεύει χαμηλά , τώρα κατάβαση, με μια αδιαπέραστη ομίχλη πίσω μας και εμείς συνεχίζουμε την πορεία μας.

Τώρα ορειβατούμε σε γυμνό τοπίο. Φθάσαμε στον οικισμό. Ο οικισμός της Αγίας Παρασκευής. Ορεινός βουκολικός Σαρακατσάνικος οικισμός. Η στάνη των Ξηρομηρσαίων (Σκοτιδαίων) των Αλεξαίων και του Γ. Καπετάνου.

Στο λιβάδι ΄΄Σακλάρι΄΄ έχει έκταση περίπου 10000 στρέμματα, έβοσκαν τα κοπάδια τους, από το 1930 να ξεκαλοκαιριάζουν στα γύρω λιβάδια και οι καλύβες τους δίπλα στο ρέμα και λίγο ψηλότερα φτιαγμένες από καλαμιές και κλαριά δένδρων σε υψόμετρο 1400 μέτρων. Βρισκόμαστε στην πλατεία δίπλα στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, άκρως βουκολικό σκηνικό.

Συνορεύει με κοινοτικές εκτάσεις του Βοσκοχωρίου και του Πολύμυλου, με το λιβάδι ΄΄Τσεκούρια΄΄ και με την κοινοτική έκταση Ξηρολίβαδου ( Ιμπιλί). Πότιζαν τα ζώα τους, η στάνη του λιβαδιού ήταν δίπλα στη βρύση.

Επιστροφή.....Αριστερά μας κορυφή Μαγούλα ή Δόξα. Η λέξη ΄΄Δόξα ΄΄ στα ελληνικά ιδιώματα σημαίνει ΄΄ουράνιο τόξο΄΄ και η λέξη Μαγούλα σημαίνει ΄΄λόφο΄΄΄ή βουναλάκι΄΄.

Η δικιά ,μας επιστροφή γίνεται από άλλη διαδρομή μέσα από πυκνό παρθένο δάσος οξιάς, ντυμένο με το φορτίο του χιονιού. Τώρα ο δασικός δρόμος μας ξεναγεί μέσα από ένα μικρορέμα χαμένο σε χιλιάδες εκατοντάδες πεσμένα φύλλα σκεπασμένα με πολύ χιόνι.

Το τοπίο είναι εκπληκτικό, πεζοπορούμε κατεβαίνοντας μέσα από ένα δάσος σαγηνευτικής ομορφιάς.

Φωνές του δάσους και ψίθυροι μας καθοδηγούν.
Σήμερα θαυμάσαμε από κοντά τη γοητεία της φύσης, χαρήκαμε τις χιονισμένες πλαγιές του βουνού και εξερευνήσαμε τις ομορφιές του Ξηρολίβαδου και του Βερμίου.

Αποχαιρετάμε το βουνό που μας χάρισε και σήμερα πανέμορφες εικόνες χειμωνιάτικες.