Με τους Ορειβάτες Βέροιας σε Ραχιά – Ανάληψη

Του Νίκου Τσιαμούρα

Η περιπλάνηση μας σήμερα στις πλαγιές του Βερμίου μας οδηγεί πίσω στον χρόνο στην εποχή που η Ραχιά ήταν σταυροδρόμι προσφύγων από τη Μικρά - Ασία.
Η φύση είναι εδώ αφιερώστε της λίγο χρόνο για να ακούσετε τη φωνή της όλες τις ώρες της ημέρας.
Αφήσαμε πίσω μας την Βέροια, που αναφέρεται από τον Θουκιδίδη και τον Στράβωνα.

Γνώρισε άνθηση όλες τις περιόδους της ιστορίας. Καταστράφηκε πολλές φορές από επιδρομές κατακτητών, σεισμούς και πυρκαγιές.

Ο Θουκιδίδης αναφέρει ότι οι Αθηναίοι το 432 π.Χ. στην εκστρατεία τους προς την Χαλκιδική προσπάθησαν να την κυριεύσουν, χωρίς όμως επιτυχία.

Σύμφωνα με την μακεδονική μυθολογία, η Βέροια ήταν κόρη του ήρωα Βέρητος και αδελφή της Μίεζας και του Όλγανου.

Είναι μια από τις ελάχιστες μακεδονικές πόλεις με συνεχή κατοίκηση στην ίδια θέση με το ίδιο όνομα από την αρχαιότητα, από τον 6ο αιώνα π.Χ. μέχρι και σήμερα.

Οι πρώτοι κάτοικοι ήταν οι Βρύγες, Έθνος θρακικό, μετονομάσθηκαν Φρύγες, όταν μετανάστευσαν στην Ασία. Εκτοπίσθηκαν από τους Μακεδόνες και η Βέροια έγινε Μακεδονική από τον 9ο π.Χ. αιώνα, μέχρι το 168 π.Χ. όταν κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους.

Σημαντική εποχή για τη Βέροια είναι η εποχή της δυναστείας των Αντιγονιδών (294- 168 π.Χ.) που διαρκεί μέχρι την εποχή της Ρωμαιοκρατίας.

Παραδόθηκε στους Ρωμαίους το 168 π.Χ., λεηλατήθηκε, αποστρατικοποιήθηκε και η αριστοκρατία της εξορίστηκε στην Ρώμη.

Δέχεται επιδρομές και καταλήψεις από διάφορους κατακτητές.

Γότθους, Ούννους, Βούλγαρους, Γέτες, Σλάβους, Σαρακηνούς, Νορμανδούς, Σέρβους και τους Οθωμανούς το 1448-1449.

Στα χρόνια της Οθωμανικής κατοχής κυριαρχούν η καταπίεση, το παιδομάζωμα, ο φόβος, οι βασανισμοί, οι εκτελέσεις.

Γύρω στον 17ο αιώνα αναπτύσσεται το εμπόριο και η βιοτεχνία της υφαντικής. Την ίδια περίοδο το 1650, ιδρύεται το ελληνικό σχολείο που θεωρείται από τα παλιότερα.

Τα τελευταία χρόνια της Τουρκοκρατίας η πόλη αντιμετωπίζει Βουλγάρικη και Ρουμάνικη προπαγάνδα.

Για να αντισταθούν στην προπαγάνδα, οργανώνονται και ιδρύουν την "Εθνική άμυνα" συμμετέχουν ενεργά στον μακεδονικό αγώνα.

Η απελευθέρωση της έγινε από τον ελληνικό στρατό στις 16 Οκτωβρίου 1912.

Ανεβαίνουμε τις στροφές του δρόμου, σε λίγο ξεπροβάλλει μπροστά μας σαν από παραμύθι η Ραχιά.

Το χωριό κτισμένο σε πλαγιά περικυκλωμένο από αιώνια δάση πεύκου σε υψόμετρο 400 μέτρων μας υποδέχεται ήρεμο και ήσυχο μέσα στην πρωινή καταχνιά.

Μετά την αποτυχία της επανάστασης της Νάουσας το 1822 το χωριό καταστράφηκε ολοσχερώς από τις ορδές του Λουμπούτ πασά και όσοι από τους κατοίκους του γλίτωσαν από το θάνατο, κατέφυγαν σε ορεινούς και απόμακρους οικισμούς της περιοχής για να επιστρέψει ένα μικρό μέρος μόλις το 1891.

Στις αρχές του 19ου αιώνα το χωριό ονομαζόταν Ριάχοβο και κατοικούνταν από αρκετές οικογένειες γηγενών ελληνόφωνων Μακεδόνων.

Το 1916 οι Γάλλοι τοπογράφησαν το χωριό και τον επόμενο χρόνο άρχισε η κατασκευή των πρώτων σπιτιών του εποικισμού εν όψει και της εγκατάστασης Ποντίων προσφύγων από το Κάρς της Ρωσίας.

Το 1919 και το 1924 εγκαταστάθηκαν Πόντιοι πρόσφυγες από την ευρύτερη περιοχή της Αργυρούπολης . Τον Οκτώβριο του 1924 έφτασαν με κάρα και κατασκήνωσαν στην αυλή της εκκλησίας του Αγίου Αθανασίου 23 οικογένειες Σανταίων και έτσι το χωριό διευρύνθηκε σημαντικά

Αφήνουμε τα αυτοκίνητα, προετοιμασία για ανάβαση.

Σήμερα η ορειβατική μας ομάδα αποτελείται από 4 φίλους ορειβάτες.

Μπήκαμε σε δασικό δρόμο, σε λίγο πήραμε πορεία αριστερά ανεβαίνουμε διασχίζουμε την μικρή κοιλάδα με την αραιή χαμηλή βλάστηση, τριγύρω οξιές θλιμμένες γκρίζες χωρίς φύλλωμα.

Γρήγορα βρεθήκαμε σε δάσος πυκνό, παντού νεκρά φύλλα στα χρώματα του χειμώνα, χιόνι παντού.

Σε λίγο το μονοπάτι ανηφορίζει σε μια ήπια ανάβαση μέσα από δάσος βελανιδιάς και οξιάς, απόλυτη ησυχία. Αφουγκράζομαι την ησυχία του δάσους, οι αισθήσεις μου χαλαρές.

Παντού το λευκό που ξεχωρίζει.

Αφήνομαι για μερικά λεπτά της ώρας στην ηρεμία του δάσους. Το μονοπάτι συνεχίζει να ανηφορίζει ευχάριστα στην αγκαλιά της γοητευτικής φύσης. Μόνοι εμείς σε αυτό τον ατελείωτο καμβά πλημμυρισμένο από τα χρώματα του χιονιά, παρότι Χειμώνας παρότι κρύο, παρ ότι ερημιά, συνεχίζουμε την περιπλάνηση μας και την πορεία μας.

Στις γύρω βουνοπλαγιές ζουν και αναπνέουν ζώα και πουλιά του δάσους. Ζαρκάδια, αγριογούρουνα, λαγοί, αλεπούδες, λύκοι, ασβοί, σκίουροι. Πέρδικες, φάσες, αγριοπερίστερα, τσίχλες, γεράκια, ξεφτέρια και κουκουβάγιες.

Ανεβαίνουμε, ορειβατούμε τώρα σε πυκνή δασωμένη πλαγιά. Μετά από μια σαραντάλεπτη ανάβαση βγήκαμε σε πλάτωμα, απεριόριστη θέα με ένα ήλιο να μας καθοδηγεί, πήραμε πορεία δυτικά.

Ένα ελαφρύ αεράκι να μας συνοδεύει και με τον ήλιο πίσω μας συνεχίζουμε την πορεία μας. Τώρα ορειβατούμε σε γυμνό τοπίο. Κατηφορίζουμε το μονοπάτι μέχρι να πάρουμε ανηφορική πορεία στην κορυφογραμμή που θα μας οδηγήσει στην βουνοκορφή.

Επιστροφή......

Η επιστροφή μας γίνεται από την ίδια διαδρομή μέσα από πυκνό δάσος οξιάς. Τώρα το μονοπάτι μας ξεναγεί μέσα από ένα μικρορέμα χαμένο σε χιλιάδες εκατοντάδες πεσμένα φύλλα.

Το τοπίο είναι εκπληκτικό, ορειβατούμε κατεβαίνοντας μέσα από ένα δάσος σαγηνευτικής ομορφιάς.

Φωνές του δάσους και ψίθυροι μας καθοδηγούν.

Σήμερα θαυμάσαμε από κοντά τη γοητεία της φύση, χαρήκαμε τις κατάφυτες πλαγιές του βουνού και εξερευνήσαμε τις ομορφιές της Ραχιάς και του Βερμίου.

Αποχαιρετάμε το βουνό που μας χάρισε και σήμερα πανέμορφες εικόνες χειμωνιάτικες.

Μεσημέρι και ο καφές στην πόλη της Βέροιας με ένα πολύχρωμο πλήθος που απολαμβάνει τον χειμωνιάτικο ήλιο, πίνεται ευχάριστα.