Υπερφορολόγηση: παλεύοντας με το αυτονόητο

Γράφει ο Χρήστος Αποστολίδης

Την τελευταία 3ετία, χωρίς καμία αμφιβολία, η καθημερινότητα στην πατρίδα μας άλλαξε δραματικά, προφανώς ανεπιστρεπτί. Φαινόμενα όπως η κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας, οι αλλεπάλληλες επιβαρύνσεις μέσω των άμεσων και έμμεσων φόρων, σε συνδυασμό με τις αδιάκοπες περικοπές μισθών και συντάξεων, την κατακόρυφη πτώση των οικονομικών δεικτών και τον αναπόφευκτο αποκλεισμό από τις διεθνείς αγορές για την κάλυψη των κεφαλαιακών αναγκών της χώρας, συνιστούν πλέον κοινό τόπο. Καθίσταται συνεπώς εύκολα αντιληπτό, ακόμη και από κάποιον άσχετο με τα οικονομικά, ότι η ακολουθούμενη θεραπεία για την αποκατάσταση των παθογενειών της ελληνικής οικονομίας δεν είναι η ενδεδειγμένη.

Οι δυσβάστακτοι φόροι που επιβάλλονται, όχι μόνο δεν οδήγησαν σε αύξηση των φορολογικών εσόδων, αλλά αντίθετα το μόνο που πέτυχαν είναι η εξανέμιση των όποιων αποταμιεύσεων με κόπο είχε καταφέρει να συγκεντρώσει η μέση ελληνική οικογένεια.

Συνακόλουθα, η υπερφορολόγηση μειώνει το ενδιαφέρον για εργασία, όλο και λιγότεροι θα θελήσουν να επιχειρήσουν, με αναπόφευκτη συνέπεια όταν το κράτος φτάσει να φορολογεί το 100 % των κερδών, τα έσοδα να είναι μηδέν !

Υιοθετώντας τις παραπάνω λογικές προσεγγίσεις ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρήγκαν αναλαμβάνοντας την προεδρία το 1981 προχώρησε σταδιακά σε μείωση των ανωτάτων φορολογικών συντελεστών από το 70 % στο 28 % σε επτά χρόνια. Αρχικά η ανάπτυξη εκτινάχθηκε στο 8,5 % στα πρώτα πέντε τρίμηνα και στη συνέχεια διατηρήθηκε στο 3,5 % για το υπόλοιπο της θητείας του. Παρά τις εντυπωσιακές μειώσεις στους φορολογικούς συντελεστές, τα έσοδα του αμερικάνικου δημοσίου διπλασιάστηκαν την περίοδο 1981 – 1989 από 517 δις δολάρια σε 1 τρις δολάρια.
Είναι τόσο δύσκολο να τολμήσουμε κάτι ανάλογο ; Όταν έχουμε δει κατ’ επανάληψη στην πράξη όλα αυτά τα χρόνια ότι οι αυξήσεις στα τέλη κυκλοφορίας οδήγησαν σε κατάθεση χιλιάδων πινακίδων, η δε εξομοίωση των καυσίμων κίνησης και θέρμανσης είχε ως μοιραία συνέπεια την μείωση της κατανάλωσης, μέσω της αναζήτησης εναλλακτικών μορφών θέρμανσης και άρα της εντυπωσιακής μείωσης των κρατικών εσόδων.

Όσον αφορά τέλος τον κλάδο των ακινήτων συνιστά την πλέον χαρακτηριστική περίπτωση εκμηδένισης της αξίας, συνεπεία της πολύπλευρης υπερφορολόγησης, μιας δραστηριότητας που άλλοτε αποτελούσε τη ναυαρχίδα της ελληνικής οικονομίας, προσφέροντας χιλιάδες θέσεις εργασίας, ενώ πλέον η κατοχή ακινήτου φαντάζει ως αυστηρή τιμωρία, τις συνέπειες της οποίας ο «δράστης» πρέπει να επωμίζεται σε ετήσια βάση.

Χρήστος Α. Αποστολίδης
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω