Απειλούμενο είδος το ιπτάμενο μπαλόνι;

Το ήλιο πάει περίπατο.

Για δεκαετίες, ένα από τα κλασικά αντικείμενα του πόθου για ένα μικρό και ευφάνταστο παιδί (ή έστω παιδί που λατρεύει ό,τι μπορεί να σκαρφιστεί η Pixar και όχι μόνο) είναι το μπαλόνι παραγεμισμένο με ήλιο. Αιχμαλωτισμένο μέσα σε αλουμινόχαρτο ουσιαστικά, το ευγενές, όπως λέγεται λόγω των χημικών του χαρακτηριστικά, αέριο φροντίζει ώστε να έχει τάσεις…φυγής το μπαλόνι.

Είναι αδύνατο να δεις κάποιον πωλητή τέτοιων μπαλονιών, που κρατά δεκάδες κορδελάκια που ισοδυναμούν με το “λουρί” που τα εμποδίζει όλα αυτά να ξεκινήσουν ένα μοιραίο ταξίδι προς το άγνωστο, και να μην αναρωτηθείς για την αίσθηση, αφού γνωρίζεις ότι όλα αυτά μαζί προσπαθούν να αντισταθμίσουν, έστω και λίγο, από το βάρος σου.
Ξέρεις πως μόλις αφεθεί ένα τέτοιο μπαλόνι, μόνο κάποιο ταβάνι το εμποδίζει από το να ξεκινήσει την αιώρησή του σε ανώτερο στρώμα της ατμόσφαιρας, πριν αρχίσει να ξεφουσκώνει μέχρι το σημείο να μην μπορεί να κρατήσει τον εαυτό του το ίδιο ψηλά. Ξεκινά η κάθοδος και … ποτέ κανείς δεν ξέρει πού καταλήγει το χαμένο του μπαλόνι.

Αυτά τα μπαλόνια λοιπόν είναι αδύνατα χωρίς ήλιο. Το πρόβλημα είναι πως το ήλιο είναι ένα στοιχείο που ή το συναντούμε κάπου μαζεμένο στη φύση, ή όχι. Δεν το φτιάχνουμε από κάτι άλλο, δεν το παράγουμε, δεν το κάνουμε ό,τι θέλουμε. Κάτι σαν το πετρέλαιο δηλαδή. Κάνουμε χίλια πράγματα με βάση αυτό, αλλά αν τα αποθέματα αδειάσουν, τελειώνει και η ενασχόλησή μας με το πετρέλαιο.

Για την ακρίβεια λοιπόν υπήρχε πραγματική ανησυχία για την πορεία των αποθεμάτων ηλίου, παρότι το αέριο αυτό θεωρείται το δεύτερο πιο σύνηθες χημικό στοιχείο στο…σύμπαν. Πολύ απλά η Γη φαινόταν ότι κινδυνεύει να “ξεμείνει”.

Και, όπως φαντάζεσαι, ο καημός του κόσμου δεν ήταν τα ιπτάμενα μπαλόνια ή η εισπνοή του για να ανέβει οκτάβα η φωνή για να παριστάνουμε τον Χιούι τον Λιούι και τον Ντιούι, πράγμα αστείο σε πάρτι. Το 20% της ετήσιας κατανάλωσης ηλίου γίνεται από συστήματα ψύξης μαγνητικών τομογράφων, όσο παράξενο και αν ακούγεται αυτό. Το ήλιο χρησιμοποιείται εκεί, σε υγρή μορφή, για να κρατά σε διαχειρίσιμα επίπεδα τη θερμοκρασία των πανίσχυρων μαγνητών που χρησιμοποιούν οι τομογράφοι. Και ας πούμε ότι … κανείς δεν θέλει να ακυρώσει τη χρήση μαγνητικών τομογράφων. Για καλό όλων βρέθηκαν τεράστια κοιτάσματα στην Τανζανία. Τόσο τεράστια για την ακρίβεια που εξασφαλιζόμαστε για αρκετά χρόνια ακόμη. Αν κοπεί και η σπατάλη του για τη διασκέδαση, τότε τα αποθέματα αυτά θα μας πάνε ακόμη πιο μακριά. Επιπλέον η μέθοδος με την οποία εξασφαλίστηκε γεννά ουσιαστικές ελπίδες για την εύρεση κι άλλων, νέων κοιτασμάτων.

Για τον εξορθολογισμό της κατανάλωσης ηλίου, τα μπαλόνια μπορεί κάλλιστα να είναι η πρώτη “απώλεια”. Βέβαια, δεν θα σκάσουμε και για ένα μπαλόνι. Ας σκάσει αυτό.

Το άρθρο είναι μια προσφορά του http://www.balloon-fire.gr/