Δημήτριος Κουπίδης: Ένας ευπατρίδης στην υπηρεσία της ιατρικής και της κοινωνίας
- Γράφτηκε από τον/την Αρθρογράφος

Γράφει ο Τάσος Βασιάδης
Πριν από λίγες ημέρες σύσσωμη η Βεροιώτικη κοινωνία συγκεντρώθηκε στον Ιερό Ναό του Αγίου Αντωνίου στη Βέροια για να απευθύνει τον τελευταίο χαιρετισμό στον Ιατρό Δημήτριο Κουπίδη που πλήρης ημερών ξεκίνησε το ταξίδι του προς την αιωνιότητα.
Οι αναφορές στον γραπτό και τον ηλεκτρονικό τύπο και τα γενικότερα σχόλια, προσέγγισαν τις πτυχές της προσωπικότητας του αείμνηστου Ιατρού με αναγνώριση, έπαινο και ευγνωμοσύνη για την συνολική προσφορά του στην ιατρική επιστήμη, στην ιατρική κοινότητα και στην κοινωνία.
Ο Δημήτριος Κουπίδης γεννήθηκε το 1933 στην Πατρίδα Ημαθίας και σπούδασε την Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Έλαβε την ειδικότητα της Καρδιολογίας και εξειδικεύτηκε ακόμα περαιτέρω στη Γερμανία.
Ακολούθως εγκαταστάθηκε επαγγελματικά στη Βέροια, όπου για μακρά σειρά ετών άσκησε τη λεγόμενη ηρωική ιατρική, υπηρετώντας και προσφέροντας τις υπηρεσίες του στις Υπηρεσίες Υγείας του ΙΚΑ, αλλά και ως ελεύθερος επαγγελματίας, καλύπτοντας ολόκληρη την περιφέρεια, την εποχή που η γενικότερη υγειονομική υποδομή ήταν υποβαθμισμένη και οι συνθήκες πάρα πολύ δύσκολες.
Μετά τη συνταξιοδότησή του από το ΙΚΑ, εντάχθηκε στο ΕΣΥ, αναλαμβάνοντας τη θέση του Διευθυντή της Καρδιολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου Έδεσσας, την οποία οργάνωσε με αξιοθαύμαστο τρόπο, μετακινούμενος καθημερινώς από τη Βέροια.
Η προσφορά του συνεχίστηκε από τη θέση του Διευθυντή της Καρδιολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου Βέροιας, όπου συνέδεσε την παρουσία του με την ανάπτυξη της Καρδιολογικής Μονάδας Εντατικής Θεραπείας, η οποία απεδείχθη κυριολεκτικώς σωτήρια για πολλούς πάσχοντες συμπολίτες μας.
Η παρουσία του Δημητρίου Κουπίδη στα δρώμενα του Ιατρικού Συλλόγου Ημαθίας και η συμμετοχή του στις πολλαπλές δραστηριότητες που αναπτύσσονταν υπήρξε συνεχής και παραγωγική.
Διετέλεσε επί χρόνια μέλος πολλών Διοικητικών Συμβουλίων του ΙΣΗ, ενώ στη συνέχεια εξελέγη Πρόεδρος του Πειθαρχικού Συμβουλίου, στο οποίο παρέμεινε και ως μέλος συνεισφέροντας παραγωγικά στην λειτουργία αυτού του Οργάνου με την εμπειρία, το κύρος και την γενικότερη αναγνώριση που τον χαρακτήριζαν.
Στα πλαίσια της γενικότερης κοινωνικής του παρουσίας και δραστηριοποίησης ο Δημήτριος Κουπίδης άσκησε τα καθήκοντα Προέδρου του Παραρτήματος Ημαθίας της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας για σειρά ετών, αναπτύσσοντας σημαντικές δραστηριότητες στα πεδία της ενημέρωσης και της πρόληψης.
Ο Δημήτριος Κουπίδης υπήρξε στην καθημερινότητα του, ένας εξαιρετικά κοινωνικός συμπολίτης και ένας στοργικός φίλος για τον καθένα, που με την μόνιμη χαμογελαστή του μορφή και το υψηλό επιστημονικό του κύρος κέρδιζε την αγάπη και την εμπιστοσύνη όλων.
Υπήρξε καθ όλα ένας πραγματικός Ευπατρίδης που πλέον θα λείπει σε όλους όσους είχαν την ευκαιρία να τον γνωρίσουν, να δεχθούν την ιατρική του φροντίδα και να βιώσουν την φιλική του παρουσία.
Θα λείπει σε όλους, αν και αυτή δεν είναι όλη η αλήθεια, καθώς είναι γνωστό ότι η προσωπικότητα του Δημήτριου Κουπίδη ξεπερνούσε κατά πολύ την βιολογική του υπόσταση και στις αναφορές για εκείνον κυριαρχούν οι μαρτυρίες για την διαρκή του προσφορά και την υπηρέτηση ανώτερων σκοπών και ιδεών.
Οι μαρτυρίες αυτές παραμένουν ζώσες και το έργο που σε ολόκληρη την διαδρομή του παρήγαγε ο Δημήτριος Κουπίδης, είναι αυτό που τον εξαιρεί από το τετριμμένο... «έχει φύγει!», καθώς η ανάμνηση του παραμένει ζώσα και υπάρχει στην διαρκή ευγνωμοσύνη των ανθρώπων που δέχτηκαν τις ιατρικές του υπηρεσίες στα χρόνια της λεγόμενης ηρωικής ιατρικής και στην ιατρική φροντίδα που ακόμα παρέχει στους συνανθρώπους, μέσω των παιδιών του που ακολούθησαν τα δικά του επιστημονικά και επαγγελματικά βήματα.
Δεν έφυγε λοιπόν ο Ευπατρίδης Ιατρός Δημήτριος Κουπίδης.
Απλώς αναπαύεται στην γενέτειρα του την Πατρίδα Ημαθίας και το δικαιούται έχοντας αφιερώσει ολόκληρη την ζωή του στην υπηρεσία της Υγείας και της Κοινωνίας.
Νοερά ο Δημήτριος Κουπίδης είναι πάντα παρών και με τη παράδοση που άφησε ενθαρρύνει τους νεώτερους να συνεχίσουν το κοινωνικό έργο του.