Αυτοκριτική και 4ο μνημόνιο

Του Τάσου Τασιόπουλου

Για να προσδιοριστεί ο χαρακτήρας ενός κόμματος σαν γνήσιου ιστορικού εκφραστή του λαϊκού κινήματος απαιτείται πρώτα η κατανόηση των αιτίων που το ανέδειξαν σαν τέτοιο.

Κάποτε μετά τον εμφύλιο, άρχισε σιγά- σιγά να οικοδομείται το γνωστό κράτος των εθνικοφρόνων, να παγιώνεται η αμερικανοκρατία, το παλάτι να παίζει κυρίαρχο ρόλο από τη μια μεριά, και από την άλλη να στενάζουν οι πολίτες δεύτερης κατηγορίας που συμπεριελάμβαναν τα μεγάλα στρώματα των εργαζόμενων και ουσιαστικά μη αμειβομένων.

Τα γεγονότα του 1965 με την αποστασία και το καθεστώς των συνταγματαρχών που ακολούθησε με την αναβίωση των διώξεων και την χρησιμοποίηση της ξεπερασμένης εθνικοφροσύνης, οδήγησαν στην εξέγερση του πολυτεχνείου το 1973 η οποία ουσιαστικά παγίωσε μια ιδεολογική, πολιτική και μαζική διαδικασία που έθετε επί τάπητος το ζήτημα της ενότητας της αριστεράς και της πολιτικής των συμμαχιών.

Σε εκείνες τις συνθήκες με τον επαναπροσανατολισμό της αστικής τάξης δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του Ανδρέα Παπανδρέου το κίνημα του ΠΑΣΟΚ.

Από τα παραπάνω φαίνεται ότι δημιουργία του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν μια απλή πρωτοβουλία ενός ανθρώπου του Ανδρέα αλλά ήταν η κύρια έκφραση και η συγκρότηση ενός κοινωνικού ριζοσπαστισμού σαν προϊόν εξέλιξης των ταξικών αντιθέσεων, με κύριο σύνθημα πάλη για ενότητα και όχι για διάλυση.

Τα χρόνια πέρασαν οι αγώνες ξεθώριασαν, άτομα μικρά και μεγάλα βολεύτηκαν και η διαρκής πάλη με τον ίδιο μας τον εαυτό που πρέσβευε το κίνημα; πήγε περίπατο.

Αποδείχτηκε πως οι αγώνες δεν γίνονταν από τέλειους αλλά από αντιφατικούς και λειψούς ανθρώπους.

Παρ' όλα αυτά καταπολεμήθηκε η λογική του “τίποτα δεν γίνεται”, δημιουργήθηκε ένας ισχυρός πόλος που με εναλλαγές κυβέρνησε τον τόπο και , στα πλαίσια του δυνατού πρόσφερε παρ' ότι δεν κατανοήθηκε από όσους ξέκοψαν ότι η δική μας προσωπική μοίρα είναι δεμένη με ολόκληρη την κοινή πορεία της τάξης που ανήκουμε καθώς αρκετοί κρυφά ή φανερά άλλαξαν τάξη,δηλαδή κατά το κοινώς λεγόμενο την κοπάνησαν.

Έτσι φτάσαμε μέσα από τα μνημόνια στην απαίτηση ενός νέου προσδιορισμού που παρουσιάστηκε σαν γνήσιος εκφραστής του λαϊκού κινήματος ήδη από το 2012.

Νεότατος αρχηγός κόμματος και νεότατος πρωθυπουργός ο κ. Τσίπρας δεν έχει συνδεθεί “με μια αριστερή κεντρική ιδέα” αλλά με μια καμμένη δεξιοδεξιά απόφυση.

Θα περίμενε κάποιος πως σήμερα το άθροισμα της ηλικιακής νεότητας του αναμενόμενου ριζοσπαστισμού και της επιθυμίας να κόμιζε κάποιες νέες ιδέες, και να έφτιαχνε την κοινωνία να είναι έτοιμη να πιστέψει σχεδόν τα πάντα. Και δυστυχώς έτσι έγινε.

Προφανώς κανένας δεν περίμενε από την εν δυνάμει τότε κυβέρνηση του Γενάρη του 2015 εμπειρία ή διαχειριστική ικανότητα ούτε καν μετριοπάθεια ή ωριμότητα.

Αντίθετα αρκετοί περίμεναν ορμή, θέληση για αλλαγές, νέες ιδέες, φρεσκάδα, άλλες προσεγγίσεις, άλλο ύφος, άλλη κουλτούρα, δηλαδή πράγματα που φάνταζαν ως και ιδανικά για να περιμένουν πολλοί εκ νέου ένα ΠΑΣΟΚ της νιότης τους απαλλαγμένο από τα βάρη της πολυετούς διακυβέρνησης, την φθορά και την κακομάθηση του ρεαλισμού της διαχείρισης.

Γυρνώντας όμως πίσω στην ομάδα που μας κυβερνάει διαπιστώνει κανένας ότι όχι μόνον δεν έφεραν καμιά ιδέα όχι μονάχα δεν ήταν φρέσκοι και διαφορετικοί αλλά ότι συμπυκνώνουν ό,τι πιο παλιό υπάρχει, λες και όσοι μετακόμισαν από το ΠΑΣΟΚ εκεί - και δεν είναι λίγοι-κουβάλησαν αρρώστια και μικρόβιο, κουβάλησαν εν τέλει κυνισμό, παρεοκρατία, πελατειασμό , κρατισμό, εξουσιομανία και κυρίως υφέρπουσες τάσεις μεσσιανισμού και αυταρχισμού.

Αντί λοιπόν να φανούν νέοι και ώριμοι διάλεξαν να ενεργήσουν ως κακομαθημένα κακέκτυπα των πολιτικών πατεράδων τους χωρίς μάλιστα έστω και ένα θετικό των τελευταίων.

Συμπερασματικά καταλήγεις στο ότι είναι δύσκολο να βρεις ανθρώπους αξιολογώντας τι χρειάζεται γατί είτε σε αγνοούν είτε σε κοροϊδεύουν, όμως την δημοκρατία την διαλέξαμε για να σωθούμε όλοι και όχι μόνον όσοι μπορέσουν.

Σήμερα συνεπώς είναι ξανά μπροστά το αίνιγμα του προσδιορισμού του χαρακτήρα ενός κόμματος σαν γνήσιου ιστορικού εκφραστή του λαϊκού κινήματος, αφού οι αιτίες που το προσδιορίζουν και μπορούν να το αναδείξουν σαν τέτοιο υπάρχουν και η κοινωνία είναι ώριμη σιγά- σιγά να το ξανααποδεχτεί.

Να υπάρξει δηλαδή μια ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΝΟΗΣΗ πράγμα που υποστηρίζονταν εξ αρχής από τους σημερινούς αποδιοπομπαίους ΠΑΣΟΚΟΥΣ πριν εμφανιστούν ΔΕΞΙΟΑΡΙΣΤΕΡΟΙ σωτήρες.

ΥΓ1. Πριν μέρες στα μέρη μας πραγματοποιήθηκε εντελώς τυχαία συνάντηση ενός ΣΥΡΙΖΑΙΟΥ, με έναν ΣΥΡΙΖΑΙΟ αλλά πρώην ΠΑΣΟΚΟ και έναν καθαρό ΠΑΣΟΚΟ. Αποδέχτηκαν πως στο ΣΥΡΙΖΑ μετακόμισε το 80% του ΠΑΣΟΚ, διαφώνησαν στο ότι έπρεπε να μεταφερθεί μαζί τους και το 80% του χρέους που αντιστοιχεί στους ΣΠΙΡΤΖΙΔΕΣ, ΤΖΑΚΡΗ, ΜΠΟΛΑΡΗ και λοιπούς.

ΥΓ2.Η αυτοκριτική -ιδίως όταν πρόκειται για το 4ο μνημόνιο - είναι δύσκολη κατάκτηση, αλλά είναι η κορυφή που πρέπει να ανεβεί κανένας ιδίως όταν είναι αιρετός άρχοντας.

ΥΓ3. Αυτήν την μπαρούφα ποιος την είπε κύριε ΦΙΛΗ, ο Schäuble;

ΥΓ4. Σε τοπικό επίπεδο λέγονται μπαρούφες, γίνονται γκάφες, ταλαιπωρούνται δημότες, διαπραγματεύονται τεχνοκράτες (;), προφανώς αδειάζουν ταμεία, αλλά οι αλωνίζοντες ατράνταχτοι εκεί.