Από τη διαχείριση στην κατάκτηση της εξουσίας…

Του Παναγιώτη Καπετανάκη

Με «σοσιαλιστικές μεταρρυθμίσεις» τελικά θα κατακτήσουμε την εξουσία, την οποία τώρα διαχειριζόμαστε, μας λένε καθημερινά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ από τη μια και δικοί τους δημοσιογράφοι από την άλλη. Επίσης, αυτό το «ξεμπερδεύουμε με το παλιό» εξακολουθεί και υπάρχει σε αρκετά μπαλκόνια Οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτό το «παλιό», που ακούγεται, η σκέψη μας γυρίζει πίσω στον προηγούμενο αιώνα, τότε που ο γνωστός Ρώσος λογοτέχνης και κριτικός Βαλέρι Μπριούσοφ Γιακόβλεβιτς (1873-1924), μέλος από το 1920 του ΚΚΣΕ, έγραψε το εξής: «καθήκον της επανάστασης είναι η ανελέητη καταστροφή του παρελθόντος και η ριζική ανάπλαση του μέλλοντος».

Όπως όλοι γνωρίζουμε, μετά την κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων στις 26/10/1917, αυτοί που τότε είχαν κατακτήσει την εξουσία στην πρώην Σοβιετική Ένωση προχώρησαν στις λεγόμενες σοσιαλιστικές μεταρρυθμίσεις και φυσικά ξεμπέρδεψαν με το παλιό χωρίς, ασφαλώς, δεξιούς συμμάχους. Αυτές, όμως, οι σοσιαλιστικές μεταρρυθμίσεις έπεσαν, ως γνωστόν, σαν χάρτινος πύργος τον Αύγουστο του 1991. Τεχνάσματα προκειμένου να μας πείσουν χρησιμοποιούν αρκετοί. Τα περισσότερα, όμως, από αυτά είναι πιστή αντιγραφή από το έργο του Αρθούρου Σοπενχάουερ «Ο συγγραφέας και το ύφος» και τα οποία πράγματι είναι εξαιρετικής έμπνευσης, ενώ άλλα από αυτά είναι πιστή αντιγραφή από το πολυδιαβασμένο έργο του Ουμπέρτο Έκο «Η σημειολογία στην καθημερινή ζωή». Αυτά τα τεχνάσματα, καθώς και άλλες πονηριές, χρησιμοποιούν ως γνωστόν οι κήνσορες για να μας πουν τελικά ότι είναι οι θεράποντες... Σήμερα αρκετοί δηλώνουν Αριστεροί..., αλλά, όπως ξέρουμε, η πράξη αποδεικνύει τη σκέψη και στην πράξη άλλα βλέπουμε τις περισσότερες φορές.

Πρόσφατα, γνωστός πανεπιστημιακός και πρώην πρύτανης, σε τηλεοπτικό σταθμό έκανε αναφορά σε όλους εκείνους που με τις πράξεις τους «πλαστογράφησαν την ηθική της Αριστεράς». Το ποιοι και πώς πλαστογράφησαν την ηθική της Αριστεράς, μεταξύ των άλλων το αναλύουν με συγκλονιστικά παραδείγματα ο Άρθουρ Κέσλερ στο «Μηδέν και το άπειρο» και βέβαια ο Άρης Αλεξάνδρου στο αποκαλυπτικό του «Κιβώτιο». Την Αριστερά και την ηθική της πολλοί υπερασπίστηκαν και υπερασπίζονται με ανιδιοτέλεια. Ανάμεσά τους ξεχωριστή περίπτωση αποτελεί ο Δημοσθένης Βουτυράς, ο δημιουργός του ρεαλιστικού διηγήματος στην Ελλάδα, για τον οποίο ο Κ. Βάρναλης έγραψε: «Ο Βουτυράς, παρότι σιδεράς στο επάγγελμα, υπήρξε από τους σπουδαιότερους πεζογράφους της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ΑΓΝΟΣ ΚΑΙ ΤΙΜΙΟΣ, στάθηκε δίπλα στον λαό, μακριά από τους εμπόρους της συνείδησής του» κα τέτοιοι έμποροι, ειδικά σήμερα, κυκλοφορούν αρκετοί μεταξύ μας.

Επίσης, και ο Κ. Δημαράς είπε για αυτόν ότι: «έμπασε στη λογοτεχνία κοινωνικά θέματα ταξικού χαρακτήρα και έγραφε χωρίς καμιά σκοπιμότητα». Στο έργο του «Τι πρέπει να προτείνει η Αριστερά» ο καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ Ρομπέρτο Ούνγκερ σημειώνει ότι: «μέχρι σήμερα δυστυχώς δεν βρέθηκε η παγκόσμια ιδεολογία που θα σταθεί απέναντι στην επιδρομή των χρηματιστηριακών αγορών» και απέναντι στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό των Σχολών του Σικάγο και της παρέας του Μίλτον Φρίτμαν. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, που κάποτε έδειχνε ικανή και δυνατή για να προσφέρει λύση, έχασε το παιχνίδι τελικά γιατί απλά πιάστηκε στη φάκα των αγορών και έφαγε το τυρί... Στη χώρα μας η σοσιαλδημοκρατία, όχι απλά έχασε, αλλά κυριολεκτικά κατακρημνίστηκε από τις Φαιδριάδες πέτρες και τσακίστηκε. Το θέμα, όμως, σήμερα δεν είναι το να διαβάζει κάποιος και να αισθάνεται ικανοποίηση με όσα αναφέρει ο Φραντς Κάφκα στο έργο του «Αμερική» (1912), όπου εκεί τα «χώνει» στον καπιταλισμό και τις αξίες του.

Το ζητούμενο είναι πώς προχωράμε προκειμένου να βρεθεί λύση για το σήμερα και το αύριο, και πολλοί είναι αυτοί που προτείνουν σοβαρές λύσεις για διέξοδο από την αβεβαιότητα:

ΝΑΙ, μπορεί να γίνει μια νέα αρχή με προτεραιότητα στον εξανθρωπισμό της κοινωνίας.
ΝΑΙ, μπορεί να γίνει μια νέα αρχή με ριζική αλλαγή χωρίς εκπτώσεις του πολιτικού και παραγωγικού μοντέλου.
ΝΑΙ, μπορεί να γίνει μια νέα αρχή με ενίσχυση της πολιτικής δημοκρατίας απέναντι στον φασισμό.
ΝΑΙ, μπορεί να γίνει μια νέα αρχή με έμφαση σε θεσμούς κοινωνικής αλληλεγγύης.

Ο Πωλ Ελυάρ σημειώνει ότι: «ο ποιητής πρέπει να είναι σε θέση να αντιτάσσει στην κοινωνία της παρακμής μια πορεία προς το μέλλον». Αυτή την πορεία προς το μέλλον οφείλουμε να χαράξουμε μέσα σε συνθήκες ζέουσας δημοκρατίας. Αν δεν παλέψουμε για μια νέα πορεία προς το μέλλον, τότε δυστυχώς τα φαινόμενα της συλλογικής νιρβάνας, της αυξανόμενης αποβλάκωσης και του απλωμένου κορεσμού θα εξακολουθούν να κυριαρχούν μέσα σε συνθήκες Δευκαλίωνα, δηλαδή ενός κατακλυσμού που σαρώνει σήμερα τους πάντες και τα πάντα.

Παναγιώτης Καπετανάκης
Τραπεζικός
Βέροια