Συνάντηση στην κορυφή

Στον κ. Γιάννη Καισαρίδη

Ήμαστε όλοι εκεί. Μαζί με τους Αγίους. Μετωπική παράταξη και θέαση. Αν έπεφτε καρφίτσα, θα ακουγόταν. Κάποιες τοπικές Ψυχές κατέφθασαν πάνω στο τρενάκι των Χριστουγέννων. Άσχετο που πολλοί δεν το είδαν. Αυτό σφύριξε.

 Όλοι μαζεμένοι:

-Να ακούσουμε ιστορίες από κάποιον που ξέρει να τις γράφει, μα και να τις λέει.

Ο Άγιος Νικόλαος στεκόταν παραδίπλα. Μόλις είχε αγκυροβολήσει από τους Ουρανούς. Μέσα από το στολισμένο του καράβι, έβλεπε τη μέθεξη. Στο κατάστρωμα, κι άλλες ψυχές. Ψυχές να δεις… συνωστισμός. Μα, παρ’ όλη τη γενικότερη πολυκοσμία, δεν υπήρξε ταλαιπωρία. Πάνω στο καράβι, ένα καρουζέλ. Γυρνούσε ακατάπαυστα και οι Ψυχές διασκέδαζαν έτσι όπως έβλεπαν το χρόνο να περνάει σε καρέ δευτερολέπτων πάνω από τους ζωντανούς. Στροβιλίζονταν. Γελούσαν.

Αυτός που έλεγε τις ιστορίες, σίγουρα, τους έβλεπε όλους. Ζωντανούς και νεκροζώντανους. Και όλους τους συντρόφευε. Κάποιοι ψιθύρισαν  πως επρόκειτο για «επιστήμονα του χρόνου».

Μιλούσε για ένα κορίτσι, που κρατούσε στοργικά στις χούφτες του, ένα πουλί. Το κορίτσι, τον χαιρέτησε ευγενικά από το καρουζέλ. Ήταν χαρούμενη που κάποιος την μνημόνευε τέτοιες μέρες, παραμονές του Φωτός. Παράδοξο; Μα και τώρα, εκεί πάνω στο ομοίωμα του αλόγου, συνέχισε να κρατάει ένα κατάλευκο πουλί. Στον ουρανό υπήρχε, όπως κάποτε στη γη λοιπόν. Είχε, φαίνεται για Πάντα, το ρόλο του ψυχοπομπού. Μα πού πάνε οι ψυχές, όταν πετάξουν δεύτερη φορά; Αναζητούν μία ακόμη ουράνια κορυφή να ξαποστάσουν;

Ο Άγιος Νικόλαος, συνέχισε να στέκεται. Ατάραχος. Καπετάνιος. Αγαπάει την ευθύνη. Ένας από τους ζωντανούς, που δεν βλέπει πως το ξύλο που πλαισιώνει τον Άγιο είναι καράβι, προσπαθεί να ακουμπήσει ολόκληρος πάνω του- δεν τον κρατάνε τα πόδια του. Στρίμωξε έτσι προς στιγμήν- κατά λάθος- τις Ψυχές. Τραμπαλιζόταν το καράβι του Αγίου, μα αυτός, δεν έβγαλε μιλιά.

Άλλωστε, ως καλός καπετάνιος, στη φουρτούνα φαίνεται.

Έταμπελ Νιώπα

Θεατρολόγος και ποιήτρια, συγγραφέας δύο βιβλίων