Στην κορυφή "Πιπερίτσα" στο όρος Βόρρας με τους Ορειβάτες Βέροιας

Γράφει ο Νίκος Τσιαμούρας

Το  βουνό  σήμερα  μας  καλωσορίζει   ήπιο,  όμορφο,   αέρινο, ονειρικό   απόμακρο και χιονισμένο. Κλαδιά  νοτισμένα  και  υγρά  από την υγρασία της  ημέρας  χαϊδεύουν απαλά  μαλλιά  και  πρόσωπο.Ή  δύναμη  και  η  ομορφιά  της  φύσης  αποκαλύπτεται,  κυκλάμινα  στα χρώματα  του  ροζ  κάνουν την εμφάνιση τους.

Φύγαμε   από τη Βέροια  το πρωί στις  7 κάτω από ένα άχρωμο ουρανό, για τον παλιό  Άγιο - Αθανάσιο.

Διαδρομή  Βέροια- Έδεσσα- Άρνισσα- παλιός Άγιος Αθανάσιος.

 Μπροστά μας ξεπροβάλλει  η Έδεσσα, η πόλη των  νερών.

Το 814 π.Χ. ο Ηρακλείδης Κάρανος την κάνει πρωτεύουσα του πρώτου βασιλείου των Μακεδόνων. Στα ρωμαϊκά  χρόνια γνώρισε  σχετική ακμή καθώς βρισκόταν πάνω  στην περίφημη Εγνατία οδό, σύμφωνα με τον ιστορικό Τίτο Λίβιο ήταν ΄΄πόλις ευγενής και αξιόλογος΄ ΄.

Από την εποχή του Αυγούστου μέχρι το 250 μ. Χ. διέθετε δικό της νομισματοκοπείο, ένα από τα 9 που είχαν επιτρέψει οι Ρωμαίοι στην Μακεδονία.

Το 1395 μαρτυρείτε ολοκληρωτική καταστροφή από μεγάλο σεισμό από την οποία δημιουργήθηκαν οι καταρράκτες της. Έδωσε βροντερό παρών στους μακεδονικούς αγώνες και στους βαλκανικούς πολέμους . Απελευθερώθηκε από τον ελληνικό στρατό στις 18 Οκτωβρίου 1912.

Διασχίζουμε  το χωριό Άγρα  (Φιλόκαστρο ) πήρε το όνομα του από τον μακεδονομάχο  καπετάν Άγρα ο οποίος κρεμάσθηκε  από τους βούλγαρους κομιτατζήδες  μαζί με τον καπετάν Μίγγα στην είσοδο του χωριού Καρυδιά ( Τέχοβο) στις 7 Ιουνίου 1907. ( στους αγώνες για την απελευθέρωση της Μακεδονίας).

Περάσαμε την Άρνισσα, το όνομα της είναι προϊστορικό και ομόρριζο με το όνομα της πόλης Άρνης στη λίμνη της Κωπαϊδας.

Οι επιδρομείς του Σαμουήλ την ονόμασαν Όστροβο ( 10^ος –11^ος αιών μ.Χ.) που σημαίνει νησί.

Αριστερά μας η λίμνη Βεγορίτιδα, είναι αλπικού τύπου και τεκτονικής προέλευσης. Βρίσκεται σε υψόμετρο 500 μ. από την θάλασσα και περιλαμβάνει έκταση περίπου 60 τετρ. χλμ.

Φθάσαμε στον παλιό Άγιο Αθανάσιο, παλιά Τσέγανη.

 Εντυπωσιακές αναπαλαιωμένες κατοικίες, γραφικά πέτρινα σοκάκια, τα πέτρινα σπίτια κτισμένα από πελεκητή  πέτρα (δείγματα τοπικής μακεδονικής  αρχιτεκτονικής ) μας εντυπωσιάζουν.

Το 1992  χαρακτηρίσθηκε παραδοσιακός οικισμός.

  Το χωριό κτίσθηκε στα τέλη του 16^ου  αιώνα από κτηνοτρόφους και κτίστες από την Ήπειρο, που κατέφυγαν εδώ και αποτέλεσε το ανατολικό σημείο της ζώνης που ήταν υπό τον έλεγχο, ως τσιφλίκι του Αλή Πασά των Ιωαννίνων.

Η θέση του χωριού είναι εξαιρετική καθώς  ήταν καλά κρυμμένο  για προφύλαξη  από ληστές.

Έχει νοτιοανατολικό προσανατολισμό για αξιοποίηση των ηλιόλουστων ημερών του χειμώνα  με περιορισμό του ψύχους.

Σημαντικό αξιοθέατο η εκκλησία της Αναλήψεως η οποία κτίσθηκε στα τέλη του 17ου  αιώνα.( τρίκλιτη ξυλόγλυπτη βασιλική με νάρθηκα).

Στην Τουρκοκρατία ο οικισμός ήταν καθαρά βουκολικός, που ζει  με  αυτάρκεια λόγω των πλούσιων κτηνοτροφικών προϊόντων (τυροκομικά, κρέας, μαλλί, υφαντά) αλλά και των αμπελουργικών ( κρασί, τσίπουρο) από καλλιέργειες στους πρόποδες του βουνού.  Ελληνικό σχολείο λειτούργησε το 1870.

Στην διάρκεια του Μακεδονικού αγώνα στην περιοχή πραγματοποιήθηκαν βίαιες συγκρούσεις.

Ο  Α΄ παγκόσμιος πόλεμος,  η γερμανική κατοχή, ο εμφύλιος , η φτώχεια  και οι πιέσεις  στον ντόπιο πληθυσμό  οδήγησε  σε συρρίκνωση τον αριθμό των κατοίκων που κατέφυγαν στην μετανάστευση. ( Η.Π.Α., Γερμανία , Αυστραλία ).

Προετοιμασία  για ανάβαση, εμείς  φίλοι ορειβάτες  αφήσαμε πίσω μας  και τα τελευταία σπίτια του οικισμού πήραμε το μονοπάτι  μέσα  από θλιμμένες  οξιές με  χωρίς φύλλωμα. 

Ανεβαίνοντας  ψηλότερα το τοπίο μας  σαγηνεύει.

Η δύναμη και η ομορφιά της φύσης σιγά – σιγά αποκαλύπτεται. Λουλούδια του βουνού  στα χρώματα του Φθινοπώρου  μας  καλωσορίζουν. Εδώ η στιγμή γίνεται αιωνιότητα και η αιωνιότητα στιγμή και εμείς οι ορειβάτες έχουμε την ευλογία να τη διαβούμε και να τη ζήσουμε.

Ορειβατούμε για περισσότερο από μία ώρα.  Τα πυκνά δάση εναλλάσσονται με χαράδρες,  βουνοπλαγιές  και  κορυφές. Βελανιδιές, οξιές, καστανιές, πεύκα και έλατα.

Εδώ ζουν σε μικρούς αριθμούς ζαρκάδια, αγριογούρουνα, λύκοι και αλεπούδες, η πληροφορία για την εμφάνιση αρκούδας  που κυκλοφορούσε τις τελευταίες  ημέρες στην περιοχή δεν επιβεβαιώθηκε.

Φθάσαμε σε ξέφωτο κάτω χαμηλά ο παλιός Άγιος Αθανάσιος και η λίμνη Βεγορίτιδα.

Από εδώ  ψηλά νοιώθεις να είσαι πιο κοντά στο Δημιουργό!

Όποιος  δεν πάτησε μια , έστω και χαμηλή κορυφή, μόνο εκείνος δεν καταλαβαίνει το μεγαλείο και την προσφορά της φύσης.

Έμεινα να απολαμβάνω με όλες μου τις αισθήσεις τούτο το υπέροχο τοπίο, αισθάνομαι βαθιά ευγνωμοσύνη που έχω την τύχη και την ευκαιρία να απολαύσω αυτή την υπέροχη ομορφιά.

Ανεβαίνοντας ψηλότερα τοπίο τυλιγμένο στη σιωπή του Φθινοπώρου.

Ορειβατούμε τώρα σε μονοπάτι υγρό και λασπωμένο με εκατοντάδες χιλιάδες φύλλα πεσμένα,  τριγύρω οξιές τυλιγμένες  στην μελαγχολία του Νοεμβρίου.

Γάργαρα μουρμουρητά  ακούγονται στα δεξιά μας, το παγωμένο νερό κυλά αβίαστα προς τον κάμπο, κρατά μέσα του τα μεγάλα μυστικά της φύσης. Συναντάμε τα πρώτα χιόνια.

Φθάσαμε στην ξύλινη γέφυρα που μόλις ξεχωρίζει   ξεχασμένη  και μόνη της μας καρτερεί να ξαποστάσουμε  από την συνεχή ανάβαση.

Τριγύρω τοπίο χιονισμένο κάτασπρο.  Συνεχίζουμε σε ρεματιά πλημμυρισμένη από γάργαρο και παγωμένο νερό.

Βαθιές  ανάσες  καθαρού αέρα, τώρα το δάσος  αραιώνει, οδοιπορούμε  σε γυμνό τοπίο, το χιονισμένο μονοπάτι μας δυσκολεύει.

 Οδοιπορούμε  σε  βουνοπλαγιές, το χιόνι  μας νοτίζει γάμπες και γόνατα.

Η  τελευταία κορυφογραμμή δεσπόζει μπροστά μας  αγέρωχη .

 Πρέπει  να την προσπεράσουμε  και να την διαβούμε για να βρεθούμε στην κορυφή,  το πιο δύσκολο σημείο της ανάβασης.

Ο  αέρας  λυσσομανά το κρύο μας περονιάζει τα κόκαλα  ορειβατούμε στην κορυφογραμμή  τώρα η μουσική του αέρα μας  μαστιγώνει το πρόσωπο, φοράμε γάντια και σκούφους, ο αέρας και το τσουχτερό κρύο  κάνουν την ορειβασία αδύνατη να προχωρήσουμε , όμως εμείς απτόητοι συνεχίζουμε για την κορυφή.

Παντού το λευκό που ξεχωρίζει !

Από εδώ ψηλά όλα μοιάζουν μαγικά. Κάτω χαμηλά το κράτος των Σκοπίων και γύρω μας οι άλλες βουνοκορφές.

Επιστροφή…………

Μονοπάτι ταραχώδη, συναρπαστική, παρατεταμένη και κοπιαστική διαδρομή λόγω του δυνατού  αέρα.

Τώρα ορειβατούμε σε μια ρεματιά, η κούραση στο κατακόρυφο .

Πλησιάζουμε στον οικισμό, λίγο παραπέρα επιδοτούμενες  αγελάδες βόσκουν ανέμελα, μυρωδιές από ψητά στα κάρβουνα μας γαργαλούν τη μύτη.

Φθάσαμε στα αυτοκίνητα. 

Ο καφές στον παραδοσιακό οικισμό πίνεται ευχάριστα.

Απομεσήμερο πήραμε το δρόμο της επιστροφής, το αίσθημα μιας ακόμη πετυχημένης ορειβασίας μιας ακόμη περιπλάνησης στις κορυφογραμμές του Βόρρα  πήρε  τέλος  με επιτυχία.

Συγχαρητήρια σε όλη την ομάδα..