Η παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος και η ευθύνη των κοινωνιών

Γράφει ο Τάσος Βασιάδης

Στα πλαίσια του προεκλογικού κλίματος που κυριαρχεί, η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος που ορίστηκε να τιμάται κάθε χρόνο στις 5 Ιουνίου, πέρασε χωρίς κάποια ιδιαίτερη επισήμανση παρά το γεγονός ότι η περιβαλλοντική η επιβάρυνση έχει φθάσει τα τελευταία χρόνια σε κρίσιμο σημείο.

Εν όψει ωστόσο των προσεχών εθνικών εκλογών και των επικείμενων αυτοδιοικητικών, οι διακηρύξεις που δημοσιοποιούνται δίνουν την αίσθηση ότι η επιβάρυνση που έχει υποστεί το περιβάλλον, τελικά μπορεί να είναι αναστρέψιμη.

Και αυτό διότι δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στα ζητήματα που απασχολούν την περιφέρεια, η οποία ανεξάρτητα από τα κελεύσματα και την πολιτική του Αθηνοκεντρικού Κράτους, μπορεί να εκφράσει το δικό της αυτόνομο λόγο και να υλοποιήσει τις δικές της αυτόνομες αποφάσεις, που στόχο θα έχουν να περισώσουν, να διαφυλάξουν και να αναβαθμίσουν το περιβάλλον μέσα στο οποίο   όλοι ζούμε.

Είναι αληθές ότι κάποια δειλά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση ξεκίνησαν από χρόνια να γίνονται.

Η διατήρηση όμως των αμφιλεγόμενων ισορροπιών κάτω από την πίεση που ασκούν τα πολυποίκιλα συμφέροντα, καθιστούν τον δρόμο της διαφύλαξης του περιβάλλοντος πολυδαιδαλώδη και πολυαδιέξοδο.

Και εδώ ακριβώς πρέπει να κηρυχθεί σθεναρά προς κάθε συμμετέχοντα στις εκλογικές διαδικασίες, η απαίτηση των κοινωνιών για διαφύλαξη του περιβάλλοντος, πέρα και πάνω από κάθε είδους πιέσεις και σκοπιμότητες.

Οι προκλήσεις είναι πολλές και συνδέονται άμεσα με την τρέχουσα θερινή περίοδο.

Μεταξύ αυτών η ανεξέλεγκτη χρήση εκατοντάδων τόνων φυτοφαρμάκων που δηλητηριάζουν χώμα και νερό, η μόλυνση των ποτάμιων συστημάτων από τα βιομηχανικά και αστικά λύματα, οι χαίνουσες πληγές των λατομείων, οι χωματερές, η ανεξέλεγκτη καύση των σκουπιδιών, η απειλή των δασών από πυρκαγιές, η οικολογική καταστροφή και οι τεράστιες δυσμενείς επιπτώσεις στο φυσικό και το ανθρωπογενές περιβάλλον από τις εγκαταστάσεις παραγωγής ενεργείας σε περιοχές ιδιαιτέρου φυσικού κάλους κ.α.

Η τσιμεντοποίηση των πόλεων, η άναρχη οικιστική ανάπτυξη και η ατμοσφαιρική ρύπανση είναι φαινόμενα της εποχής που επιδεινώνουν την κατάσταση, πλήττουν την ποιότητα ζωής των πολιτών και αποτελούν μια διαρκή απειλή για το περιβάλλον.

Η προίκα αυτού του τόπου απέναντι στις πάσης φύσεως υπονομεύσεις που δέχεται, είναι το φυσικό και πολιτισμικό του περιβάλλον και αποτελεί χρέος όλων των πολιτών να το διαφυλάξουν.

Οι αρμόδιες κυβερνητικές αρχές που διαμορφώνουν την γενικότερη πολιτική περιβάλλοντος, θα ανταποκριθούν πιο άμεσα και πιο αποτελεσματικά στις ευθύνες τους, όταν η Αυτοδιοίκηση, οι Φορείς, οι Παράγοντες και οι ίδιοι οι πολίτες πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους.

Η παραίτηση και η αποστασιοποίηση από τους στόχους επιτείνει και επιδεινώνει το πρόβλημα.

Η προστασία του περιβάλλοντος δεν είναι μόνο ζήτημα ευκαιριακών επισημάνσεων στα πλαίσια του προεκλογικού κλίματος.

Απαιτούνται συνεχείς και δυναμικές παρεμβάσεις και πρωτοβουλίες για την ανάληψη των οποίων η ευθύνη είναι γενική.

Οι αυτοδιοικητικοί θεσμοί, οι φορείς και γενικότερα οι τοπικές κοινωνίες δεν μπορεί παρά να είναι μπροστά σ' αυτή   την προσπάθεια.

Έτσι και μόνο θα δικαιώσουν την ίδια τους την υπόσταση και την απρόσκοπτη συνέχιση τους.