Με τον διορθόδοξο εσπερινό στο «Βήμα» ολοκληρώθηκαν τα Παύλεια

Την Κυριακή 29 Ιουνίου το απόγευμα τελέστηκε στο «Βήμα» του Αποστόλου Παύλου στη Βέροια ο καθιερωμένος διορθόδοξος υπαίθριος εσπερινός, χοροστατούντος του Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας και συγχοροτατούντων των αρχιερέων - εκπροσώπων των πρεσβυγενών και νεοτέρων Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών.

Προηγήθηκε λιτανεία της Αγίας Ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου και του ιερού λειψάνου και της Εικόνος του αποστόλου Παύλου από τον μητροπολιτικό ιερό ναό. Στην λαμπρή τελετή, με την οποία ολοκληρώθηκαν οι λατρευτικές εκδηλώσεις προς τιμήν του ιδρυτή της τοπικής μας Εκκλησίας και τελείωσαν τα Κ΄ Παύλεια, παρέστησαν οι τοπικές αρχές και ιδιαίτερα μεγάλος αριθμός πιστών.

Το θείο λόγο κήρυξε ο Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων, ενώ εκ μέρους των ξένων αρχιερέων χαιρετισμό απηύθυνε ο εκπρόσωπος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, Μητροπολίτης Κένυας κ. Μακάριος.

Η ομιλία του Μητροπολίτη στο Βήμα

Σεβασμιώτατε Ἐκπρόσωπε τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου,

Σεβασμιώτατοι Ἐκπρόσωποι τῶν πρεσβυγενῶν καί νεωτέρων Πατριαρχείων καί τῶν κατά τόπους Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν,

Ἐξοχώτατοι κύριοι Βουλευτές, ἀξιότιμε κ. Ἀντιπεριφερειάρχα, ἀξιότιμη κ. Δήμαρχε,

Ἐλλογιμώτατοι κύριοι καθηγητές, ἀγαπητοί πατέρες, ἀγαπητοί ἀδελφοί,

«Ἡμῶν γάρ τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλ. 3.20).

Ὁ λόγος αὐτός τοῦ πρωτοκορυφαίου ἀποστόλου Παύλου ὁ ὁποῖος ἀκούεται καί πάλι ἐδῶ, στό Βῆμα του, ὅπως πρίν ἀπό εἴκοσι αἰῶνες, ἀγγίζει τήν ψυχή μας καί τήν κάνει νά ὑψώνεται μαζί του ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό.

Δέν ἦταν αἰθεροβάμων ὁ ἀπόστολος, δέν ἦταν ἕνας ρομαντικός ἰδεολόγος πού προσπαθοῦσε νά ἑλκύσει τούς ἀνθρώπους μέ ὑποσχέσεις γιά μία ἄλλη, ἄγνωστη, ζωή. Ἦταν ἀπόλυτα ρεαλιστής. Ἦταν ἀπόλυτα προσγειωμένος στήν ἀνθρώπινη πραγματικότητα. Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος πού ζοῦσε μέσα στόν κόσμο καί δέν δίσταζε νά διακηρύττει ὅτι «ταῖς χρείαις» του «καί τοῖς οὖσιν μετ᾽» αὐτοῦ «ὑπηρέτησαν αἱ χεῖρες» του (Πράξ. 20.34).

Ὅμως αὐτή ἡ σχέση του μέ τόν κόσμο δέν τόν ἐμπόδιζε νά ἀντιλαμβάνεται τήν ἀλήθεια γιά τόν ἄνθρωπο καί τόν κόσμο, γιά τό παρόν καί τό μέλλον, τήν ὁποία τοῦ εἶχε κάνει τήν τιμή ὁ ἴδιος ὁ Χριστός νά τοῦ ἀποκαλύψει.

Πῶς ἀλλιῶς θά μποροῦσε νά ἐγκαταλείψει τήν «ἀναστροφή» του ἐν τῷ Ἰουδαϊσμῷ (Γαλ. 1.13), γιά νά ἀκολουθήσει τήν κλήση τοῦ Χριστοῦ, ὅταν τοῦ ἐμφανίσθηκε στόν δρόμο πρός τή Δαμασκό; Πῶς ἀλλιῶς θά μποροῦσε νά ἐγκαταλείψει τήν ἄνεση μιᾶς ἥσυχης ζωῆς στά Ἱεροσόλυμα ἤ στή μεγαλούπολη τῆς Ἀντιοχείας ἤ καί στήν πατρίδα του τήν Ταρσό, γιά μία ζωή γεμάτη περιπέτειες, γεμάτη δυσκολίες, γεμάτη διώξεις καί φυλακίσεις καί βασανιστήρια; Πῶς ἀλλιῶς, ἄν δέν πίστευε ὅτι ὁ τρόπος γιά νά ζοῦμε στή γῆ εἶναι νά ἀτενίζουμε στόν οὐρανό. Ὁ τρόπος νά πολιτευόμεθα ὡς ἄνθρωποι εἶναι νά ζοῦμε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Ὁ τρόπος νά κινούμεθα στόν κόσμο εἶναι νά κινούμεθα ἐν τῷ Θεῷ.

Πῶς ἀλλιῶς θά μποροῦσε νά χαίρει ἐν Κυρίῳ γιά τά παθήματά του (Κολ. 1.24), γιά τά στίγματα τοῦ Χριστοῦ πού ἔφερε στό σῶμα του (Γαλ. 6.17), ἐάν δέν πίστευε ὅτι «οὐκ ἔχομεν ᾧδε μένουσαν πόλιν ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἑβρ. 13.14), γιατί ἐκεῖ ὑπάρχει τό πολίτευμά μας, στόν οὐρανό. Ἐκεῖ εἶναι οἱ ἅγιοι συμπολίτες μας (Ἐφεσ. 2.19), ἐκεῖ εἶναι ὁ Θεός πού μᾶς ἀξίωσε νά γίνουμε κληρονόμοι του (Ρωμ. 8.17), ἐκεῖ καί ἡ δόξα πού θά μᾶς ἀποκαλυφθεῖ καί σέ σύγκριση μέ τήν ὁποία δέν ἔχουν καμία σημασία καί ἀξία τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ (Ρωμ. 8.18).

«Ἡμῶν γάρ τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει».

Ὑπό αὐτή τήν προοπτική ἀντιμετωπίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος τήν ἐπί γῆς ζωή, καί αὐτή συστήνει καί στούς ἀκροατές του. Δέν συστήνει μία ἀόριστη ἀντιμετώπιση τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου ὑπό τό πρίσμα τῆς αἰωνιότητος, ἀλλά μία ἀντιμετώπιση «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Γι᾽ αὐτό καί διαβεβαιώνει τούς ἀκροατές του ὅτι «τό πολίτευμα ἡμῶν ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει». Ὁ τρόπος, δηλαδή, νά ζοῦμε κατά τήν ἐπίγεια ζωή μας εἶναι νά ζοῦμε ὅπως θά ζοῦμε καί στόν οὐρανό. Καί ὁ τρόπος αὐτός περνᾶ μέσα ἀπό τήν ἑκούσια νέκρωση τῶν μελῶν τῶν ἐπί τῆς γῆς, τῶν παθῶν καί τῶν ἀδυναμιῶν μας (Κολ. 3.5)· περνᾶ μέσα ἀπό τή σταύρωση τοῦ ἰδίου θελήματός μας χάριν τοῦ θελήματος τοῦ Χριστοῦ· περνᾶ μέσα ἀπό τήν μίμηση τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ ἴδιου τοῦ ἀποστόλου (1 Κορ. 11.1).

Μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ χοϊκός ἄνθρωπος μετασχηματίζεται σέ οὐράνιο, μεταποιεῖται σέ σύμμορφο τῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ (Ρωμ. 8.29). Μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ ἄνθρωπος δέν ἀναζητεῖ τίς ἐπίγειες ἀπολαύσεις ἀλλά ζηλοῖ «τά χαρίσματα τά κρείττονα» (1 Κορ. 12.31)· δέν ἐπιδιώκει τό συμφέρον τοῦ ἑαυτοῦ του, ἀλλά ἐπιζητεῖ τό συμφέρον τό τοῦ ἑτέρου (1 Κορ. 10.24)· δέν ἐνδιαφέρεται νά λαλεῖ τίς γλῶσσες τῶν ἀνθρώπων καί τῶν ἀγγέλων (1 Κορ. 13.1), ἀλλά ἐπιδιώκει νά ὁμιλεῖ τή γλῶσσα τοῦ Θεοῦ, τήν ἀγάπη. Ἐπιδιώκει νά ζεῖ τήν ἀγάπη καί μέσα στήν ἀγάπη. Ὄχι ὅμως μία ἀγάπη κατ᾽ ἄνθρωπον, ἰδιοτελῆ καί ἐφήμερη, ἀλλά τήν κατά Θεόν ἀγάπη· ἀγάπη ἀνιδιοτελῆ καί θυσιαστική, πού ἀνυψώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τά εὐτελῆ τοῦ κόσμου καί τόν κάνει νά μένει ἐν τῇ ἀγάπῃ (Ἰωαν. 15.10), διότι αὐτή μόνο μένει καί ὅταν τά πάντα ἔχουν παρέλθει.

Ἀδελφοί μου, σέ ἕνα κόσμο ὁ ὁποῖος ἀναζητᾶ ἐναγωνίως τήν ἀνάπαυση στά τερπνά καί ἡδέα τοῦ κόσμου· σέ ἕνα κόσμο ὁ ὁποῖος ἀσχολεῖται μόνο μέ τά ἐφήμερα καί τά χοϊκά ἀδιαφορῶντας γιά τό μέλλον· σέ ἕνα κόσμο ὁ ὁποῖος θεωρεῖ ὅτι ὁ πολιτισμός ἐξαντλεῖται στήν ἐξέλιξη καί τήν πρόοδο τῆς τεχνολογίας καί δέν διστάζει καί αὐτόν τόν πολιτισμό νά τόν χρησιμοποιήσει γιά τήν καταστροφή τοῦ κόσμου, ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος καθορίζει τό στίγμα τῆς ζωῆς τῶν εἰς Χριστόν πιστευόντων, μᾶς δίνει μία ἄλλη προοπτική.

«Ἡμῶν τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει», ὄχι γιά νά ξεχνοῦμε τή γῆ, ἀλλά γιά νά ἀγωνιζόμαστε νά τήν κάνουμε σάν τόν οὐρανό. Ὄχι γιά νά ἀδιαφοροῦμε γιά τό σήμερα, ἀλλά γιά νά ἀγωνιζόμαστε νά γίνει τό σκαλοπάτι πού θά μᾶς ὁδηγήσει στό αὔριο. Ὄχι γιά νά ἀγνοοῦμε τόν ἀδελφό μας, ἀλλά γιά νά τόν ἀγκαλιάζουμε προκειμένου νά ζήσουμε μαζί τό οὐράνιο πολίτευμά μας καί στή γῆ. Γιά νά μήν εἶναι ὁ πολιτισμός μας ἕνα ἄψυχο δημιούργημα, ἀλλά γιά νά ἔχει μέσα του τήν πνοή τοῦ Θεοῦ, τήν ἀγάπη γιά τόν ἄνθρωπο, τήν προοπτική τοῦ ούρανοῦ.

Ἀδελφοί μου, τιμῶντας καί φέτος τόν οὐρανοπολίτη ἀπόστολο Παῦλο, τόν ἱδρυτή τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, ἄς ἀκούσουμε τόν λόγο του ὡς πρόσκληση γιά νά ἀναθεωρήσουμε τή ζωή μας, γιά νά ἐπανατοποθετήσουμε τίς προτεραιότητές μας, γιά νά ἐπαναπροσδιορίσουμε τήν κατεύθυνση πρός τήν ὁποία βαδίζουμε.

«Ἡμῶν τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει». Καί ἐκεῖ βρίσκεται ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ τιμία Ζώνη τῆς ὁποίας ἔχουμε τήν εὐλογία νά μᾶς ἐπισκέπτεται αὐτές τίς ἡμέρες γιά νά συνεορτάσει μαζί μας τή λαμπρά μνήμη τοῦ πρωτοκορυφαίου ἀποστόλου καί ἱδρυτοῦ τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας.  Ἐκεῖ βρίσκεται αὐτός ὁ ὁποῖος πρίν ἀπό εἴκοσι αἰῶνες μᾶς δίδαξε γιά πρώτη φορά τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, τό εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Αὐτός ὁ ὁποῖος μέχρι καί σήμερα ἀγωνιᾶ καί προσεύχεται γιά νά μορφωθεῖ ὁ Χριστός στίς ψυχές μας. Αὐτός ὁ ὁποῖος δέν θά παύσει ποτέ νά ἐπιβλέπει ἐπί τήν ἄμπελον ταύτην καί νά μεριμνᾶ «ἵνα καρπόν πολύν φέρῃ», ὁ πρωτοκορυφαῖος καί μέγας Παῦλος.

Σ᾽ αὐτόν ἀνήκει ἡ εὐγνωμοσύνη μας. Σ᾽ αὐτόν ἀνήκει ὁ σεβασμός καί ἡ ἀγάπη μας. Σ᾽ αὐτόν ὀφείλονται καί ὅσα ταπεινά καί ἐλάχιστα κατορθώσαμε νά τοῦ προσφέρουμε τά εἴκοσι αὐτά χρόνια τῶν «Παυλείων» πού συμπληρώνονται ἐφέτος. Σ᾽αὐτόν ἀνήκει ἡ δόξα καί ὁ ἔπαινος καί τοῦ τόν ἀποδίδουμε μέ βαθειά συναίσθηση τῆς ἀποστάσεως πού μᾶς χωρίζει ἀλλά καί μέ τή βεβαιότητα ὅτι θά δεχθεῖ τήν εὐχαριστία καί τήν εὐγνωμοσύνη μας ὡς στοργικός γεννήτορας καί πνευματικός μας πατέρας καί δέν θά παύσει νά μᾶς συνοδεύει μέ τίς πρεσβεῖες του καί νά μᾶς χαρίζει τίς οὐράνιες εὐλογίες του.

Καί καθώς μέ τόν Διορθόδοξο πανηγυρικό ἑσπερινό ὁλοκληρώνονται οἱ ἐκδηλώσεις τῶν εἰκοστῶν ἐπετειακῶν «Παυλείων», ἐπιτρέψατέ μου νά ἐκφράσω τίς εὐχαριστίες καί τήν εὐγνωμοσύνη μου γιά ἄλλη μία φορά πρός τούς Σεβασμιωτάτους καί Θεοφιλεστάτους ἀρχιερεῖς, ἐκροσώπους τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί τῶν Μακαριωτάτων προκαθημένων τῶν πρεσβυγενῶν καί νεωτέρων πατριαρχείων καί τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, γιά τήν παρουσία τους καί τή συμμετοχή τους καί εἰς τό Διεθνές Ἐπιστημονικό Συνέδριό μας καί εἰς τίς λατρευτικές ἐκδηλώσεις ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, ἁγίου ἐνδόξου ἀποστόλου Παύλου.

Ἐπιτρέψατέ μου νά ἐκφράσω τίς ὁλόθυμες εὐχαριστίες μου πρός τόν πανοσιολογιώτατο Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μεγίστης Μονῆς Βατοπεδίου, πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη π. Ἐφραίμ, γιά τή μεγάλη εὐλογία πού μᾶς μετέφερε, κομίζοντας στήν πόλη μας ἐπ᾽ εὐκαιρίᾳ τῶν ἑορταστικῶν ἐκδηλώσεων τῶν Κ´ Παυλείων, τήν τιμία Ζώνη τῆς Παναγίας μας.

Ἐπιτρέψατέ μου νά ἐκφράσω καί τίς εὐχαριστίες μου πρός τά μέλη τῆς Ἐπιστημονικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Κ´ Διεθνοῦς Συνεδρίου μας, ἡ ὁποία παρίσταται καί στόν πανηγυρικό αὐτό ἑσπερινό, πρός τόν ὅλους, κληρικούς καί λαϊκούς, ἄρχοντες καί ἀρχομένους, καί ὅλους τούς εὐλαβεῖς προσκυνητές πού τίμησαν μαζί μας τόν μεγάλο ἀπόστολο Παῦλο.

Εὔχομαι διά πρεσβειῶν του «ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός κατευθύναι τήν ὁδόν ὑμῶν»  (1 Θεσ. 3.11) εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν.