Με τους Ορειβάτες Βέροιας στην Υπαπαντή

Γράφει ο Νίκος Τσιαμούρας

Μπήκαμε στο δάσος , τα δένδρα ζωντανά εδώ και εκατοντάδες χρόνια , είδαν τα χιόνια να τα σκεπάζουν αναρίθμητες φορές , είδαν να τρέχουν ανάμεσα τους  ζαρκάδια , αρκούδες , λύκοι , αλεπούδες  και αγριογούρουνα ……

Με  ένα παγωμένο αέρα να μας ακολουθεί συνεχίζουμε την ανάβαση .

Ξημερώνει …..! και η μέρα  αρχίζει να φωτίζει όλη την πλάση γύρω .

Φύγαμε από την  Βέροια στις  8 το πρωί  μια  παρέα    9   φίλοι  ορειβάτες .

Περάσαμε την Νάουσα προορισμός μας ο Άγιος Νικόλαος και πριν φθάσουμε πορεία δεξιά , κατασκηνώσεις Αγίας Τριάδας- Ταξιάρχης –Προφήτης Ηλίας –Υπαπαντή .

Ξακουστή για τις βιομηχανίες, τα νήματα  και τις κουβέρτες  η πόλη της Νάουσας κρατάει ξεχωριστή θέση στην ιστορία και την παράδοση της Μακεδονίας.

Βρίσκεται στο δυτικό τμήμα του νομού Ημαθίας είναι χτισμένη στους ανατολικούς πρόποδες του Βερμίου σε υψόμετρο 330 μέτρων από τη θάλασσα.

Από το 1955 χαρακτηρίζεται και ΄΄ηρωική πόλη ΄΄  ( πλάι στο Μεσολόγγι , το Σούλι και το Αρκάδι ) , για τους αγώνες και τις θυσίες κατά την περίοδο των απελευθερωτικών αγώνων του 1822.

Η περιοχή έχει ιστορία αιώνων .

 Στα πόδια της υπάρχουν ερείπια της περίφημης Σχολής του Αριστοτέλη στην οποία διδάχτηκε στα πρώτα χρόνια της νιότης του ο Μέγας  Αλέξανδρος , ηθική, πολιτική και φιλοσοφία .

Έμεινε ακατοίκητη για μεγάλο χρονικό διάστημα από τα χρόνια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας μέχρι τα τέλη του 14ου αιώνα , αρχές του 15ου αιώνα η περιοχή της Νάουσας θα κατοικηθεί  ξανά στα χρόνια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και θα γνωρίσει  μεγάλη ακμή στον τομέα της χειροτεχνίας .

Το 1822 θα εξεγερθεί κατά των Τούρκων αλλά η εξέγερση καταστέλλεται αιματηρά   ( το γνωστό ολοκαύτωμα  της Νάουσας) . Κατορθώνει να ορθοποδήσει και πάλι και στα τέλη του 19ου αιώνα, έχει ανθηρή βιομηχανία και στον τομέα της κλωστοϋφαντουργίας θα γίνει γνωστή σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες .

Η οικονομική ακμή θα συνεχιστεί και μετά την απελευθέρωση από την Οθωμανική κυριαρχία , επέζησε δυο Παγκοσμίων πολέμων για να παρακμάσει στις αρχές της δεκαετίας του 90 . Η παρακμή αυτή οδήγησε σε κλείσιμο μεγάλων βιομηχανικών μονάδων και σε δραματική αύξηση της ανεργίας .

Σήμερα με τα μνημόνια, τα χρόνια της κρίσης  και τον κορονοιό - όπως και όλη η Ελλάδα - περνά δύσκολα.

Φθάσαμε στο μοναστήρι των Ταξιαρχών. Ιδρυτής της μονής όπου και ασκήτεψε ο Άγιος Θεοφάνης , ο πολιούχος της Νάουσας.  Γεννήθηκε στα Ιωάννινα μεταξύ το 1529 μΧ. – 1530.

Μια μικρή όαση από απέραντο δάσος οξιάς μας υποδέχεται .

 Προετοιμασία για ορειβασία   και συνεχίζουμε σε ανηφορικό μονοπάτι,

  αφουγκραζόμαστε τους ήχους της φύσης , το πέταγμα των πουλιών και το μουρμουρητό των πηγών .

Αυτές οι εικόνες σε κάνουν να ξεχνάς την καθημερινότητα  και ενώνεις την ύπαρξη σου με τους ήχους  της φύσης . Αρμονία ανάμεσα στο άγριο τοπίο και στη θαυμαστή ομορφιά της φύσης .

Να΄μαστε τώρα να οδοιπορούμε κάτω από τα πανύψηλα δένδρα , παντού χρώματα του χειμώνα .  Η μυρωδιά του δάσους , η πανέμορφη θέα , οι βράχοι , τα δένδρα , το φως, μας  ταξιδεύουν και μας σαγηνεύουν .

Σήμερα  ελάχιστοι κάτοικοι από την Νάουσα και την γύρω περιοχή   βρίσκονται εδώ για να απολαύσουν την ηρεμία και την ομορφιά του δάσους . Ελάχιστοι οι περιπατητές   που συναντήσαμε  κατά την ανάβαση και ο λόγος είναι ότι η Υπαπαντή γιορτάζεται  ημέρα Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου.  

Μετά από ανάβαση 50 λεπτών ήπιας μορφής μέσα στο δάσος η εκκλησία της Υπαπαντής  δεσπόζει  επιβλητικά πάνω από την περιοχή της Νάουσας , στην στροφή ξεπροβάλλει  ήρεμη, γραφική, ήσυχη .

 Σκηνικό πανέμορφο η εκκλησία χαμένη σε πυκνή βλάστηση. Άγριο αυτοφυές πυξάρι, βελανιδιές, οξιές και φλαμουριές.

Κάτω χαμηλά αχνοφαίνεται η πόλη ,

με όλα τα χρώματα που δάνειζε εκείνη την ώρα ο Χειμωνιάτικος ουρανός .

 - Η απεριόριστη θέα είναι τα πάντα - .!

Φθάσαμε στον περίγυρο της εκκλησίας,  λειτουργία της εκκλησίας δεν υπάρχει ανάψαμε ένα κερί .

Η σκηνή εδώ είναι άκρως βουκολική και όχι απαραίτητα για όλα τα γούστα . Οι γεύσεις σπιτικές , η κουβέντα καθαρή ,η περιέργεια χαλαρή . Όλα καλά στον αυλόγυρο της εκκλησίας, είναι η λύτρωση του επισκέπτη , όλα μοιάζουν με σκηνικό από ταινία του μεσοπολέμου .

Υπαπαντή θα πει προϋπάντηση  (από το ρήμα υπαπαντών ,υπ^ ό +απαντώ .) .

Η Υπαπαντή του Κυρίου γιορτάζεται από την Εκκλησία στις 2 Φεβρουαρίου.

Το γεγονός το εξιστορεί ο Ευαγγελιστής Λουκάς στο Β ΄κεφάλαιο ,στ 22-35 .

Συνέβη 40 μέρες από τη γέννηση του Ιησού .

Σύμφωνα με το Μωσαϊκό νόμο , η Παρθένος Μαρία , αφού συμπλήρωσε το χρόνο καθαρισμού από τον τοκετό , πήγε στο Ναό της Ιερουσαλήμ μαζί με τον Ιωσήφ , για να εκτελεσθεί η τυπική αφιέρωση του βρέφους στον Θεό και για να προσφέρουν θυσία , ένα ζευγάρι τρυγόνια ή δυο μικρά περιστέρια .

Κατά τη μετάβαση αυτή , τον Ιησού δέχθηκε στην αγκαλιά του ο υπερήλικος Συμεών. Παίρνει στα γέρικα του χέρια τον μικρό Ιωσήφ και τον οδηγεί μπροστά  στην πύλη του ναού. Νοιώθει να πλημμυρίζει η ψυχή του από χαρά.

Συγκινημένος αρχίζει να δοξάζει τον Θεό…!

Λίγο πιο πέρα η επιτύμβια πλάκα της Ευγενίας Ράϊου. Ασκήτεψε στην Υπαπαντή αρκετά χρόνια από το 1921 μέχρι και το 1944. Πέθανε σε ηλικία 112 ετών.

Στις 2 Φεβρουαρίου γιορτάζεται  και η Παγκόσμια ημέρα Υγροτόπων, ημέρα κατά την οποία υπεγράφη το 1971 , στην ιρανική πόλη Ραμσάρ , η Παγκόσμια Συνθήκη για την προστασία των υγροτόπων .

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα κρατικοί φορείς , μη κυβερνητικοί οργανισμοί αλλά και ιδιώτες σε διάφορες χώρες ανά τον κόσμο πραγματοποιούν δράσεις για την ευαισθητοποίηση του κόσμου σχετικά με τις οικολογικές αξίες και τα οφέλη που εξασφαλίζουν οι υγρότοποι .

Με την μελωδία κάποιων πουλιών    5   φίλοι ορειβάτες ανεβαίνουν το φιδίσιο μονοπάτι με πορεία Υπαπαντή – Άγιο Πνεύμα.

Μετά από μια κοπιαστική ανάβαση μέσα από ένα παρθένο δάσος οξιάς πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής.

 Ανάμεσα σε βουνίσιες  κερασιές , κορομηλιές πουρνάρια και ιτιές συνεχίζουμε την κατάβαση .

Φθάσαμε στα αυτοκίνητα ο δασικός χωμάτινος δρόμος εξακολουθεί να  μην έχει καθόλου  κίνηση.

Τα σκόρπια σπίτια ορισμένα πανάκριβα πολυτελή που πήραν τη θέση των για πάντα  χαμένων αιωνόβιων δένδρων είναι χαρά οφθαλμών , ζωηρόχρωμες ανάγλυφες πινελιές  πάνω στο λιτό ορεινό τοπίο .

Χαμογέλα  και ζήσε γιατί φεύγει κυλάει και χάνεται βιαστικά ο χρόνος,  του χρόνου πάλι εδώ θα είμαστε .

Κάθε φορά και ένα ταξίδι κοντά στη φύση είναι μια γλυκιά συγκίνηση , μια απόδραση από την καθημερινότητα και την ρουτίνα , πάλι θα χαθούμε στους ρυθμούς της πόλης .