Οι μόνοι που γνωρίζουν καλά τι αξίζει ο Πατέρας, είναι αυτοί που δεν τον έχουν πλέον κοντά τους

Του Γιώργου Μαυρίδη

18 Ιουνίου «γιορτή του πατέρα», αντί για κάποιο πανηγυρικό λόγο (λόγω ημέρας), παρ’ ‘ότι τον δικαιούται ο κάθε πατέρας ή την αναφορά στη διαδρομή δημιουργίας της «γιορτής», ίσως είναι αναγκαίο να παρακολουθήσουμε αυτό το video https://www.youtube.com/watch?v=ngmG72hgInM και να αναζητήσουμε κάποια στιγμή το ρόλο του πατέρα διαχρονικά.

Όσο όμως και να ψάξουμε διαχρονικά, θα αρχίσουμε από τον πνευματικό «ουράνιο Πατέρα» και το «βιολογικό πατέρα όλων των ανθρώπων» τον Αδάμ, θα φτάσουμε στον δικό μας μοναδικό πατέρα, τον «μπαμπά μας» και στον εαυτό μας, όσοι βέβαια είμαστε μπαμπάδες.

Αυτή ήταν όλη κι όλη η διαδρομή, σιγά το πράγμα. Εκατομμύρια χρόνια τώρα η ίδια κατάσταση γι’ αυτόν τον άνθρωπο, έτσι απλά, αναπαραγωγή, πόλεμοι, κυνήγι για την τροφή, εργασία και δημιουργία για κάτι καλύτερο, και πρόσφατα η συμμετοχή στην ανατροφή των παιδιών και στις δουλειές του σπιτιού, τι άλλο να κάνει ο άνθρωπος ; Και όλα αυτά χωρίς την τυπική αναγνώριση. Δεν την χρειάστηκε ποτέ, δεν την ζήτησε. Την είχε πάντα τελικά στα μάτια των παιδιών του, στο φιλί του παιδιού του στο παραπάνω video.

Στις αρχές όμως του 20ου αιώνα ήρθε και η τυπική αναγνώριση. Η αρχή έγινε από μια κόρη που θέλησε να τιμήσει τον πατέρα της και έτσι καθιερώθηκε η «γιορτή» του πατέρα. Από τότε κάθε χρόνο, έστω και αν δεν ξέρουμε οι περισσότεροι πότε ακριβώς (δεν μας νοιάζει άλλωστε), «γιορτάζουμε» όλοι οι πατεράδες του κόσμου.

Όλοι εκτός από έναν και ίσως τον ποιο σημαντικό «ασήμαντο», τον ποιο ουσιαστικό, τον ποιο αληθινό, τον ποιο παραμελημένο «Πατέρα της ανθρωπότητας». Αυτόν που αδιαμαρτύρητα πορεύτηκε σιωπηλός στην αφάνεια, αφήνοντας τα έργα του να μιλήσουν γι’ αυτόν, αυτόν που έπνιξε τον εγωϊσμό του για να δώσει συνέχεια στην Ιστορία, ενώ στάθηκε σχεδόν στο περιθώριό της, χωρίς ποτέ να μάθουμε πολλά για τη ζωή του, για να χαθεί τελικά χωρίς κανείς να μάθει μέχρι τώρα το πως. Αυτόν που ενώ έχουν γραφτεί και ειπωθεί άπειρα για «την οικογένειά του», για τον ίδιο ελάχιστα έχουν ειπωθεί. «Ο μεγάλος άγνωστος» που στάθηκε ως «άδολο παράδειγμα σιωπηλής διακονίας».

Ο Ιωσήφ, ο θετός πατέρας του Ιησού, «ο μοναδικός επίγειος πατέρας του ουράνιου υιού» (κατά τους χριστιανούς τουλάχιστον).

Αλήθεια πόσοι από εμάς γνωρίζουν τη ζωή αυτού του Πατέρα ; έχουμε αναλογιστεί ποτέ τι ακριβώς έκανε ; σε ποια χρονική και ιστορική στιγμή ; σε ποιες κοινωνικές συνθήκες ; ποια θα μπορούσε να είναι η συνέχεια της ιστορίας αν δεν δεχόταν να γίνει θετός πατέρας του Ιησού ; ποια η σχέση του με τον Ιησού ; η χριστιανική εκκλησία τον αγιοποίησε, πόσοι ξέρουν το πότε εορτάζει ; πόσες εκκλησίες ξέρουμε αφιερωμένες σε αυτόν ; σε ποια προσευχή τον αναφέρουμε ; πόσες εικόνες του (εκτός της γέννησης) έχουμε δει ; πόσοι ακολουθούμε το παράδειγμά του ;
Και όμως όσο αφανείς ως πατέρας και αν παρέμεινε, ο Ιωσήφ, αποτελεί το σύμβολο του ουσιαστικού πατέρα, (ακόμη και αν τα γεγονότα δεν έγιναν όπως ακριβώς μας τα έχουν περιγράψει), αγέρωχος, δεκτικός, προστάτης, συμπαραστάτης, δίκαιος, λιγομίλητος, διακριτικός, ψυχικά δυνατός, ρεαλιστής και μεγαλόψυχος. Ίδιος, ίδιος και απαράλλαχτος με τον δικό μας πατέρα, τον «μπαμπά μας».

Τώρα εάν κάποιοι αιφνιδιάστηκαν ή προβληματίστηκαν ίσως από την παραπάνω εξέλιξη δεν έχουν παρά να παραδειγματιστούν από το video, να επανεξετάσουν την συμπεριφορά στον δικό τους πατέρα και στα παιδιά τους και να αναζητήσουν πληροφορίες για τον Πατέρα σύμβολο Ιωσήφ. Γι’ αυτό άλλωστε δημιουργήθηκαν οι διάφορες γιορτές, για να σκεπτόμαστε και όχι για να παίρνουμε δώρα.
Μερικές ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τον Ιωσήφ θα βρούμε μεταξύ άλλων και εδώ: http://www.newsbeast.gr/portraita/arthro/808502/o-epigeios-pateras-tou-iisou-iosif