Προσφυγικό… πλέον και «Ημαθιώτικο»

Του Γιώργου Κάκαρη

Ζούμε ιστορικές στιγμές, είμαστε πρωταγωνιστές όλοι μας. Ανακατατάξεις και εξελίξεις σε επίπεδο Παγκόσμιο, Ευρωπαϊκό, Ελληνικό και πλέον Ημαθιώτικο. Είναι δύσκολες ώρες για την Ελλάδα και την Ευρώπη, δοκιμάζονται οι αξίες και ο πολιτισμός μας.

Ούτε συμφωνίες, ούτε σχέδια επί χάρτου έχουν αποτέλεσμα όσον αφορά τις προσφυγικές - μεταναστευτικές ροές. Μας φέρανε προ τετελεσμένων γεγονότων. Αυτό βγάζει θυμό και πικρά. Έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους. Τους πνίγουμε; Τους σκοτώνουμε; Εύλογο ερώτημα λοιπόν δημιουργείται. Τι κάνουμε; Και απαντώ ευθέως.

1) Με ψυχραιμία σχεδιάζουμε την πόρευση μας. Κοιτάμε στα μάτια το πρόβλημα και αντιμετωπίζουμε την κατάσταση με σοβαρότητα, χωρίς πανικό.

2) Δεν επιτρέπουμε να χαρακτηριστούν ρατσισμός οι όποιες αντιδράσεις ορισμένων κατοίκων στις περιοχές των κέντρων φιλοξενίας. Στις τοπικές μικρές κοινωνίες, όπως ενός χωριού, η ύπαρξη ενός και μόνο επισκέπτη αρκεί για να επιφέρει μια μικρή αναστάτωση, αντιλαμβανόμαστε όταν μιλάμε για ένα τόσο μεγαλύτερο αριθμό επισκεπτών τι συμβαίνει. Έτσι αντιλαμβάνομαι τις αντιδράσεις των κατοίκων σε αυτές.

3) Οι δήμοι πρέπει να επιμείνουν ως προϋπόθεση στη διαμόρφωση ολοκληρωμένου εθνικού σχεδίου από πλευράς Κυβέρνησης, με εξασφάλιση οικονομικών πόρων και διασφάλιση των κατάλληλων συνθηκών για τη δημόσια υγεία και την ασφάλεια των κατοίκων των τοπικών κοινωνιών, στα όρια των οποίων θα λειτουργούν δομές φιλοξενίας.

4) Συστηματικά, μεθοδικά και επίμονα πρέπει να αναζητήσουμε την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Και επειδή ακριβώς ζητάμε την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, θα πρέπει να είμαστε αλληλέγγυοι και στο εσωτερικό της χώρας. Το οποίο σημαίνει ότι την ευθύνη αυτή πρέπει να την μοιραστούν όλες οι τοπικές κοινωνίες.

5) Δεν πρέπει οι κάτοικοι στις περιοχές που θα γίνουν τα hot spot να νοιώσουν μοναχοί τους, και ο κάθε δήμος αυτό πρέπει να κάνει, υποστηρίζοντας τους κατοίκους στις περιοχές αυτές με κάθε τρόπο.

6) Όλοι μας στηρίζουμε την προσπάθεια αυτή. Όπως όταν ένα πουλί προσπαθεί να σβήσει την πυρκαγιά που έχει πάρει το δάσος που ζει θεωρώντας ότι συμβάλει στο μέγεθος που του αναλογεί, κάπως έτσι πρέπει να πράξουμε όλοι μας. Να κάνουμε αυτό που μας αναλογεί στην δύσκολη αυτή στιγμή.

7) Θα αποτελεί μέγιστο λάθος αυτή τη στιγμή η αναζήτηση ευθυνών για την διαμόρφωση αυτής της κατάστασης. Απλά θα μας απομακρύνει από τον στόχο. Και ποιος είναι αυτός; Είναι αυτός που έχουν και οι ίδιοι οι πρόσφυγες...ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ. Πρέπει να καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε οι άνθρωποι αυτοί να βρούνε την ηρεμία και τη γαλήνη τους, γιατί ταυτόχρονα θα συμβεί και με εμάς το ίδιο.

Ή θα μάθουμε να ζούμε με τις ενοχές μας γιατί ενώ δόθηκε η ευκαιρία να βοηθήσουμε εμείς δεν το κάναμε ή θα μάθουμε να ζούμε με το φόβο ότι μπορεί κάνοντας αυτό που ξέρουμε ως άνθρωποι ότι πρέπει να κάνουμε δεν θέλουμε γιατί θα χαλάσει την δική μας πραγματικότητα.

Μέσα από την αλληλεγγύη, τη φροντίδα, τη φιλοξενία και τον αγώνα για δικαιοσύνη δεν σώζουμε μόνο ανθρώπινες ζωές, αλλά και την ίδια την ανθρωπιά.

Ο σεβασμός είναι κάτι που κερδίζεται, είναι δική μας ευθύνη να τον κερδίσουμε, δεν ξεπουλάμε, δεν χαρίζουμε, δεν εφησυχάζουμε, αλλά κερδίζουμε τον σεβασμό των ηθών και αρχών της πατρίδα μας από τους ανθρώπους αυτούς. Καλή δύναμη σε όλους μας !!!