Η χώρα του δήθεν

Ο συγγραφέας και λογοτέχνης Δημ. Καμπουρόγλου έλεγε πως «οι Έλληνες για να πάνε μπροστά πρέπει να κοιτάζουν πίσω» και φαίνεται πως είχε απόλυτο δίκαιο, επειδή μπερδέψαμε έννοιες και σκοπούς και δώσαμε άλλο περιεχόμενο σε στόχους και επιδιώξεις.

Γιατί είναι λάθος να νομίζει κανένας ότι οι σχέσεις ανάμεσα σε «τάξεις» και «κόμματα» δεν είναι ευθύγραμμες επειδή η πολιτική των κομμάτων δεν είναι έκφραση συγκροτημένων κοινωνικών τάσεων και ρευμάτων , επειδή στη χώρα μας δεν υπάρχουν ξεχωριστοί και με σαφήνεια ταξικοί πόλοι συλλογικών συσπειρώσεων.

Δημιουργήσαμε έτσι μια εικονική πραγματικότητα και πιστέψαμε σε μια επίπλαστη ευτυχία, με τον ομφάλιο λώρο να ενώνει ένα ξεχασμένο παρελθόν με ένα απροσδιόριστο μέλλον.

Η διόγκωση του κρατικού μηχανισμού εξ αιτίας του κοινοβουλευτικού συστήματος ήταν αναπόφευκτη, αφού εκείνο που είχαν να προσφέρουν τα κόμματα ήταν οι κρατικές θέσεις με παράλληλο ξεπεσμό δικαιωμάτων που νικούσαν την λογική, με την έννοια του προσωπικού συμφέροντος και της ιδιοτέλειας.

Είναι βέβαιο λοιπόν πως κανένας Έλληνας δεν άφησε χώρο στο συναίσθημα αφού όλα τα περνούσε από το μυαλό και τίποτα από την καρδιά, δημιουργώντας την βεβαιότητα ότι περισσότερο τον ένοιαζε ο προορισμός , και όχι το ταξίδι , το αποτέλεσμα και όχι η δημιουργία.

Έτσι κατάντησε φτηνιάρα η κοινωνία και προφανώς η τρομοκρατία είχε πέραση αφού κανένας δεν τολμούσε να πει «θα πάψω να νοιώθω ένοχος επειδή σκέφτομαι».

Αν όμως αυτή είναι η σχέση του πολιτικού παιχνιδιού, τότε είναι προσχηματικές οι «ιδεολογικές» αντιθέσεις, και έτσι μπορεί να εξηγηθεί το χαρακτηριστικό φαινόμενο της ελληνικής πολιτικής της συνεχούς μετατόπισης πολιτικών από κόμματος εις κόμμα.

Η Ελληνική κοινωνία με βάση τις αξίες του γρήγορου πλουτισμού και του αναπόφευκτου καταναλωτισμού ήταν μέχρι προχτές πολιτικά και πολιτισμικά η ομοιογενέστερη, ανεξάρτητα φαινομενικών διαφοροποιήσεων που μπορούν να χωρούν σε άκρως αντιμνημονιακά κόμματα της αντιπολίτευσης άκρως μνημονιακοί υπουργοί της πρώιμης συγκυβέρνησης.

Σήμερα θέμα ταξικής πολιτικής δεν μπαίνει σε μια χώρα όπου η βαθμιαία αποσύνθεση των δομών δημιούργησε μιαν ευρύτατη μάζα μικροαστών οι οποίοι μπορούν εξίσου καλά να ανήκουν σε ένα «δεξιό» ή σε ένα «αριστερό» κόμμα .

Έτσι εύκολα ένας που χτες δήλωνε δεξιός σήμερα να δηλώνει αριστερός.

Σε κανένα κόμμα δεν υπήρξε ταξική συνείδηση και αυτό έδωσε την ευκαιρία πολιτικής σταδιοδρομίας σε απίθανους ανθρώπους της στενοκεφαλιάς, της κοντοπονηριάς, της συμπλεγματικότητας και της καραγκιοζοποίησης του δημόσιου βίου.

Φυσικά λιγότερο κατάλληλος ήταν και είναι ο κρατικός μηχανισμός ο οποίος διαμορφώθηκε υπό την επήρεια του κομματικού ανταγωνισμού και των πελατειακών σχέσεων.

Η μεγάλη ζήτηση των κρατικών θέσεων έπρεπε να δίνει στο κράτος τη δυνατότητα να διαλέγει με αξιοκρατία τους υπαλλήλους και με τον τρόπο αυτό να βελτιώνει συνέχεια τη λειτουργία του.

Αμ δε.

Αντί να γίνει αυτό, γινόταν και γίνεται το μοίρασμα μέσω πελατειακών διαδικασιών και για να βολευτούν πιο πολλοί αυξάνονται οι επίμαχες θέσεις πέρα από τα αναγκαία όρια με αποτέλεσμα να υποχρεώνεται το κράτος να δίνει χαμηλές αμοιβές για να προσλαμβάνει περισσότερους.

Μ' αυτά και μ' αυτά καταντήσαμε η χώρα «του δήθεν».

Δήθεν έξυπνοι, δήθεν καπάτσοι, δήθεν χαρισματικοί, δήθεν σοσιαλιστές., δήθεν αριστεροί, δήθεν κουλτουριάρηδες ενώ είμασταν πραγματικοί αγροίκοι , δήθεν πολίτες του εικοστού πρώτου αιώνα, ενώ έχουμε μείνει σε προπερασμένους αιώνες, που νομίζουμε ότι έχουμε τα πάντα ενώ μας λείπει το κελάρι που είχε ο κάθε νοικοκύρης του περασμένου αιώνα για να αντιμετωπίσει έναν προβληματικό χειμώνα διαρκείας.

Τα πάντα τακτοποιημένα και στη σειρά , με τακτοποιημένο τον «ινταρέ».

Τρία σακιά πατάτες, δυο αρμαθιές κρομύδια , μια πλέχτρα σκόρδα, κάμποσα καρμπολάχανα, κάτι δεμάτια πράσα Αιγινίου, ένα τσουκάλι με μπούκοβο, μια κλείστρα ελιές και έναν ντενεκέ τυρί.

Όλα αυτά άλλαξαν από κάθε άποψη προς το χειρότερο επειδή στις επιλογές μας ήταν οι ξεγάνωτοι ντενεκέδες -και αν ξέφευγε κανένας δεν ξαναεκλεγόνταν- όχι μονάχα γιατί δεν ήταν στα μέτρα μας αλλά και γιατί δεν υπήρχε νε μυαλό, νε τσίπα.

Τάσος Τασιόπουλος

ΥΓ. 2 Τι λείπει από τη δημόσια αντιπαράθεση;
Μα η σοβαρότητα . Αφού μας πήραν μυρουδιά και τα μαθητούδια που στα τηλεοπτικά σποτ αντιτάσσουν:
«Ευχαριστώ που με πιστεύετε ,γιατί εγώ δεν με πιστεύω»