Κομματική βρωμιά

Του Τάσου Τασιόπουλου

Ο Εμμανουήλ Ροΐδης το 1875 έδωσε τον ορισμό του κόμματος και φυσικά σήμερα παραμένει περισσότερο από κάθε άλλη φορά εξαιρετικά επίκαιρος.

Λέει λοιπόν ο Ροΐδης : “κόμμα είναι ομάς ανθρώπων που ξέρουν να διαβάζουν και να αρθρογραφούν, που έχουν χέρια και πόδια γερά, αλλά μισούν κάθε εργασία, οι οποίοι ενώνονται υπό έναν αρχηγό και προσπαθούν να ανεβάσουν αυτόν με κάθε μέσο στην θέση του πρωθυπουργού για να μπορεί να δώσει σ' αυτούς τα μέσα για να ζουν χωρίς να δουλεύουν”.

Ας αφήσουμε λοιπόν τον Ροΐδη και ας έρθουμε στα σημερινά.

Σήμερα φτάσαμε την δημοκρατία να είναι μόνον πρόσχημα καθώς εκτός των άλλων και τα περιθώρια των ενδοκυβερνητικών διαφορών και αντιθέσεων σε όλα τα μεγάλα θέματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο.

Να είσαι τώρα υπουργός δεν σημαίνει ότι ασκείς πολιτική. Κατά κανόνα περνάς το πιο μεγάλο μέρος της μέρας σε ρουσφέτια ή επιδίδεσαι σε επιδέξιους συμβιβασμούς με τα ενδοϋπουργικά κυρίως συμφέροντα που διαπλέκονται στον τομέα σου και υπαγορεύουν την πολιτική του υπουργείου σου.

Σήμερα είναι ολοφάνερο πια ότι δεν μετέχουν σε συνολικές κυβερνητικές ευθύνες οι υπουργοί.

Γι αυτό και δεν διστάζουν να δημοσιοποιούν τις διαφορετικές θέσεις τους για καίριες πτυχές των κυβερνητικών επιλογών και της στρατηγικής συγκεκριμένων υπουργείων , με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτά που συμβαίνουν στο Υπουργείο Άμυνας , ανάμεσα στον ακροδεξιάς κοπής υπουργό και στον συχνά ανδραποδώδη ευτελιστικό της υπουργικής νοημοσύνης αναπληρωτή υπουργό.

Αυτό που συμβαίνει βέβαια δεν είναι τυχαίο αφού η μεν ιδεολογία της λεγόμενης “προοδευτικής” αριστεράς ήταν ένα μάγμα όλων των αντιφατικών στοιχείων που γοήτευσαν την μεταπολιτευτική ψυχολογία, η δε ιδεολογία των ψεκασμένων του καμένου ήταν η ψυχολογία της καθολικής αντίδρασης, του εθνικισμού, του αυταρχισμού, της “καθαρεύουσας” και της ιδεοληπτικής θρησκευτικότητας, που μαζί με τον εθνικιστικό “ελληνοχριστιανισμό” κατέρρευσαν το 1974.

Bέβαια στρογγυλεύοντας τις λέξεις και μιλώντας για την αλαζονεία εξουσίας παραμένουμε και σήμερα, το 2018, στα ίδια συμπτώματα της μετεμφυλιακής Ελλάδας για κομματικό κράτος και για προσπάθεια μεθοδικής επιβολής μιας ξεπεσμένης ιδεολογίας, και το χειρότερο διαπιστώνομε συμπόρευση στην κυβέρνηση ανάμεσα στην ιδεολογία των ψεκασμένων που κατέρρευσε μεταχουντικά και στην ιδεολογία των λεγόμενων “προοδευτικών δυνάμεων ' που απαιτούν κιόλας να παραμείνουν στο απυρόβλητο της κριτικής.

Όταν λοιπόν σε λίγο καιρό σταθούμε οι ψηφοφόροι μπροστά στην κάλπη είναι βέβαιο πως όποιο κόμμα και αν ψηφίσουμε , μια και μόνη ιδεολογία ψηφίζουμε. Οι διαφορές τελειώνουν στην διαχειριστική ικανότητα η εκτίμηση της οποίας εύκολα διαβρώνει τις ψευδαισθήσεις μας.

Με τον τρόπο αυτόν μας προέκυψαν οι σημερινοί συγκυβερνώντες οι ποίοι δυο τρεις φορές στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις μιλούσαν για πολιτικά προγράμματα – π.χ. περί ΕΝΦΙΑ, περί κόκκινων δανείων, περί αύξησης μισθών κλπ.- σε επίπεδο κάτω από τον υποφερτό δείκτη ευφυίας ή νοημοσύνης.

Ούτε λέξη για το με ποιες συγκεκριμένες ενέργειες θα έδιωχναν το ΔΝΤ ή την ΜΕΡΚΕΛ πως θα σταματούσαν να ήταν εφιάλτης στον Έλληνα τα κρατικά Νοσοκομεία, πως θα γίνονταν πιο λειτουργικές οι κρατικές υπηρεσίες, πως θα σταματούσαν την κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος, με ποιον τρόπο θα έλεγχαν τον “αυτονόητο” χρηματισμό των δημοσίων λειτουργών.

Δυστυχώς πολλοί νομίζουν πως το πρόβλημα ήταν και είναι ηθικό . Αλλά αποδείχτηκε με τους υπουργούς ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ και ΡΑΝΙΑΣ τους βουλευτάδες ΜΠΑΛΑΟΥΡΕΣ που εισπράττουν επιδοτήσεις ότι είναι πλάνη να πιστέψει κάποιος κάτι τέτοιο.

Δεν γίνεται όμως να επιβιώσει κανένας στον πολιτικό στίβο αν κυριαρχεί στο μυαλό του ο ρεαλιστικός προβληματισμός για την κοινωνία και το κράτος. Όσοι το επεχείρησαν - Ε. Βενιζέλος και λοιποί - ο λαός τους εξαφάνισε.

Αποδείχτηκε δηλαδή πως το σύνδρομο του “διανοητικού θανάτου” που συνοδεύει την άσκηση της πολιτικής μοιάζει με νόσημα μεταδοτικό.

Όταν το σύνολο των ΜΜΕ προπαγανδίζει ξεδιάντροπα την υπεροχή όσων και όσο καιρό, κατέχουν την εξουσία είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται γιατί έτσι αξιολογούν τα πράγματα . Σε μια δημοκρατία και μόνον το γεγονός ότι ένας φορέας εξουσίας έχει την αποκλειστικότητα της εύνοιας όλων των μέσων ενημέρωσης με μπροστάρη την ΥΕΝΕΔ , γεννάει εύλογη ανησυχία, για επιβολή κομματικού κράτους .

Είναι λοιπόν ανάγκη και ουσιώδης επιδίωξη διάσωσης των ελάχιστων έστω θεμελιωδών προϋποθέσεων ποιότητας ζωής μέσω των “εκ των ων ουκ άνευ” αλλαγών του πολιτικού συστήματος που στη δημόσια συζήτηση μπήκαν από τον Ν. Ανδρουλάκη στις εκλογές της Κεντροαριστεράς χωρίς να προβληθούν από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, αποδεικνύοντας ότι η κοινωνία μας δεν έχει άμυνες πια, γιατί -μεταξύ των άλλων- δεν έχει και φίλτρα ελέγχου της παθογένειας στους επαγγελματίες της δημοσιότητας οι οποίοι το μόνο που κάνουν είναι να υπηρετούν διαχρονικά τοπικά και κεντρικά την κομματική βρωμιά.

ΥΓ1. Μεγαλύτερο έγκλημα στην πολιτική είναι η αφέλεια είτε σε κυβερνητικό είτε σε τοπικό επίπεδο.

Αλίμονο σε μας που μας κυβερνούν οι αφελείς με συνεταίρους ακροδεξιούς καιροσκόπους κεντρικά, γιατί τοπικά εμπλέκονται και λαδοχέρηδες πονηρούληδες άκρατοι συμφεροντολόγοι κατά φαντασίαν “διαμορφωτές της κοινής γνώμης”, που τα βρίσκουν και με ένα ξεθωριασμένο έστω δεκάρικο.

Έτσι δεν είναι Στέργιο;

ΥΓ2. Πληροφορίες αναφέρουν ότι επιτελείς του “ΣΥΡΙΖΑ” σε επίπεδο Νομού ψάχνουν και ψάχνονται για υποψήφιο Δήμαρχο Αλεξάνδρειας εκτός του κόμματός τους και άρχισαν να “βαρούν” πόρτες.

Η πληροφορία δεν επιδέχεται διάψευση καθώς σε μια από αυτές μας σκόνταψαν κατά λάθος.

ΥΓ3. Μετά το ιδρυτικό συνέδριο οι της “κεντροαριστεράς” ξεκαθαρίζουν : η ανάδειξη του νέου Γραμματέα, και η συγκρότηση επιτροπών ψηφοδελτίων και αυτοδιοίκησης έχουν σειρά στα πλαίσια της εκλογικής ετοιμότητας στην οποία πρέπει όλοι να συνταχτούν γιατί οι καιροί “ου μενετοί”.

Άρα;

ΥΓ4. Το εθνικό συμφέρον πρέπει να υπερτερήσει του ιδιωτικού και δεν είναι τυχαίο που γνωστός καθ' ύλην αρμόδιος υπουργός με παραίνεση ζήτησε από τον ΙΒΑΝ ΣΑΒΙΔΗ να μιλήσει με τον ΠΟΥΤΙΝ για τους δυο στρατιωτικούς που κρατούν παράνομα οι Τούρκοι.

Ούτε είναι τυχαίο αυτό, καθώς ο ΙΒΑΝ ΣΑΒΙΔΗΣ από το 1998 εκλέγεται βουλευτής με το κόμμα του ΠΟΥΤΙΝ και το 2003 διετέλεσε αναπληρωτής πρόεδρος προϋπολογισμού και φόρων της Ρωσίας, ούτε είναι τυχαίο ότι αγόρασε την ΣΕΚΑΠ όταν κάποιοι ήθελαν να την πουλήσουν σε Τούρκους κοψοχρονιά και αυτός την πούλησε σε μια από τις μεγαλύτερες καπνοβιομηχανίες στον κόσμο με 1,6 δις δολάρια.

ΥΓ5. Μέχρι και πρωταπριλιάτικο ψέμα έγινε η δήθεν υποψηφιότητα δημάρχων ακόμα και ανυποψίαστων συνδημοτών μας.

Μεγάλος ο περί αυτού καημός αρκετών.!!!!