Δικαίωμα στη μνήμη

Του Γιώργου Ουρσουζίδη

Οι άνθρωποι οφείλουν να σέβονται και να τιμούν, εκείνους που θυσιάστηκαν υπερασπιζόμενοι θεσμούς και αξίες – ευτυχώς στην Ελλάδα αυτό συμβαίνει.
Η μαρτυρία του ελληνισμού του Πόντου, αποτελεί θυσία στο βωμό της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης, στην υπεράσπιση των πατρογονικών εστιών και της παράδοσης, μιας παράδοσης που μαρτυρά η αδιάλειπτη παρουσία του ελληνισμού στον Πόντο επί 3.000 έτη.

Μιας παρουσίας ακμάζουσας σε πόλεις πρότυπα, όπως η Τραπεζούντα και Σαμψούντα, με 1.400 σχολεία λειτουργούντα με την φροντίδα του ποντιακού ελληνισμού, με συμμετοχή σε κάθε κοινωνική δραστηριότητα και πρωταγωνιστικό ρόλο στην οικονομία και το εμπόριο.

Αυτή η προκοπή και η ανάπτυξη δεν άργησε να μπει στο «μάτι του κυκλώνα», άρχισαν να κυκλοφορούν έντυπα που καλλιεργούσαν το μίσος μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, χρηματοδοτούμενα από την Deutsche Palestine Bank, που ήταν ο κατεξοχήν οικονομικός φορέας που υποδαύλιζε τον φανατισμό των Τουρκικών μαζών ενάντια και στους Αρμενίους και στους Έλληνες. Μία χαρακτηριστική προκήρυξη έγραφε: «Εμείς οι Τούρκοι πεινάμε, εμείς οι Τούρκοι βασανιζόμαστε, γιατί οι Έλληνες κρατούν στα χέρια τους το βιος μας. Αυτοί είναι υπεύθυνοι που εμείς πεινάμε. Ως πότε θα κλείνουμε τα μάτια στην εκμετάλλευση των γκιαούρηδων;».

Και αυτό γιατί η φιλόδοξη Γερμανία ήθελε να πάρει στα χέρια της το εμπόριο και τους δρόμους του εμπορίου προς την Ανατολή, από εμάς, τους Έλληνες.
Τα αποτελέσματα δεν άργησαν, προηγήθηκε η σφαγή των Αρμενίων και ακολούθησε η δική μας, η ιστορία επαναλαμβάνεται με εκπληκτικό τρόπο, μετά από μερικές δεκαετίες τα ίδια συμφέροντα, μέσα στην ίδια τη Γερμανία, γεννούν το ναζισμό και τη νέα γενοκτονία σε βάρος των Εβραίων της Γερμανίας.

Δεν είμαι απόλυτος, ούτε θέλω να δημιουργώ δυσανεξία στους πολίτες, όπως συχνά συμβαίνει, με την «επετειακή» παρουσία των πολιτικών στις διάφορες εκδηλώσεις με τους «πύρινους» λόγους και τον υπερπατριωτισμό. Δεν είμαι καν σε θέση να γνωρίζω την ορθή επιστημονική προσέγγιση, αλλά καλά το νοιώθω μέσα μου, ότι αυτό που συμβαίνει στα πολλά Ποντιακά σωματεία και τις Λέσχες των Ποντίων, είναι γνήσιο και αυθεντικό.

Έχοντας υπόψη, «Φοβού τη μισή αλήθεια. Μπορεί να κρατάς τη λανθασμένη», αφήνω στους ειδικούς να αποφασίσουν για την ιστορική πραγματικότητα, γνωρίζοντας ότι το δικαίωμα στη μνήμη είναι αδιαπραγμάτευτο !