1η ημερίδα στο νέο Μουσείο των Αιγών

Του Γιώργου Ουρσουζίδη

2.352 χρόνια, από το θάνατο του Φιλίππου του Β΄ του μεγάλου Μακεδόνα Βασιλιά, η προσοχή του κόσμου είναι στραμμένη εδώ, στον τόπο που μεγαλούργησε ο μεγάλος αυτός άνδρας.

Ο άνθρωπος που ανέδειξε το βασίλειο του σε δύναμη σταθερότητας στα ελληνικά πράγματα, και κατάφερε να ενώσει τους Έλληνες.

Διάδοχος, μετά τη δολοφονία του το 336 π.χ., ο γιός του Αλέξανδρος Γ΄, ο Μέγας. Υπέταξε σχεδόν ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο, έφτασε μέχρι την Ινδία στον ποταμό Ύφαση. Πέθανε τον Ιούνιο του 323 π.χ. στη Βαβυλώνα.

Σε αυτόν τον τόπο έλαχε να ζούμε, όπου γεννήθηκαν και ανδρώθηκαν, άξιοι άνδρες που δόξασαν και τίμησαν την Ελλάδα, τα έργα τους παραμένουν ανεξίτηλα στο χρόνο, προκαλώντας τον θαυμασμό και τον σεβασμό της οικουμένης.
Σήμερα είναι μέρα χαράς και δικαίωσης, για όλους όσους υπηρέτησαν και τίμησαν τον ιερό σκοπό της φύλαξης και ανάδειξης του ιστορικού μας πλούτου.

Τόσο για αυτούς που σήμερα είναι εδώ μπροστά μας πρωταγωνιστές, αλλά και για εκείνους που πέρασαν στον άλλο κόσμο, αφού πρώτα μεγαλούργησαν.

Φυσικά, μια τέτοια μέρα, δεν μπορεί κανείς να μην αναφερθεί στον μεγάλο μας αρχαιολόγο Μανόλη Ανδρόνικο, θα διαβάσω ένα μικρό απόσπασμα από το έργο του το «Το Χρονικό της Βεργίνας»:

« Μέσα στη σαρκοφάγο υπήρχε μια ολόχρυση λάρνακα. Επάνω στο κάλυμμά της ένα επιβλητικό ανάγλυφο αστέρι με δεκάξι ακτίνες, και στο κέντρο του ένας ρόδακας.

Με πολλή προσοχή και περισσότερη συγκίνηση ανασήκωσα το κάλυμμα με το αστέρι πιάνοντάς το από τις δυο γωνίες της μπροστινής πλευράς. Όλοι μας περιμέναμε να δούμε μέσα σ’ αυτήν τα καμένα οστά του νεκρού.

Όμως αυτό που αντικρίσαμε στο άνοιγμά της, μας έκοψε για μια ακόμη φορά την ανάσα, θάμπωσε τα μάτια μας και μας πλημμύρισε δέος: πραγματικά μέσα στη λάρνακα υπήρχαν τα καμένα οστά. (…)

Αλλά το πιο απροσδόκητο θέαμα το έδινε ένα ολόχρυσο στεφάνι από φύλλα και καρπούς βελανιδιάς που ήταν διπλωμένο και τοποθετημένο πάνω στα οστά.

Ποτέ δεν είχα φανταστεί τέτοια ασύλληπτη εικόνα. Μπορώ να φέρω στη συνείδησή μου ολοκάθαρα την αντίδραση που δοκίμασα καθώς έλεγα μέσα μου:

Αν η υποψία που έχεις, πως ο τάφος ανήκει στον Φίλιππο, είναι αληθινή -και η χρυσή λάρνακα ερχόταν να ενισχύσει την ορθότητα αυτής της υποψίας- κράτησες στα χέρια σου τη λάρνακα με τα οστά του. Είναι απίστευτη και φοβερή μια τέτοια σκέψη, που μοιάζει εντελώς εξωπραγματική.

Νομίζω πως δεν έχω δοκιμάσει ποτέ στη ζωή μου τέτοια αναστάτωση, ούτε και θα δοκιμάσω ποτέ άλλοτε».

Θερμά συγχαρητήρια σε όλους!