Με τους Ορειβάτες Βέροιας στο Πόζαρ

Του Νίκου Τσιαμούρα

Η φύση χάρισε απλόχερα εδώ τα καλύτερα στοιχεία της, ένα εκπληκτικό βουνό δένδρα παντού ακόμη και στις πιο απότομες πλαγιές και στη μέση να κυλά ο θερμοπόταμος «Τοπλίτσας».

Τα σπήλαια γύρω από την λουτρόπολη μαρτυρούν την κατοίκηση τους από την νεολιθική εποχή. Όλες μας οι αισθήσεις ξυπνούν από την ορχήστρα της μαγευτικής φύσης. Είναι τα πουλιά, οι πεταλούδες, τα έντομα, τα έντομα το τρεχούμενο νερό.

Τα λουτρά Λουτρακίου Πόζαρ ( κάτω από τη φωτιά πο= κάτω, ζαρ= φωτιά ) γνωστά από την αρχαιότητα πρόσφεραν για αιώνες την ευεργετική τους επίδραση.

Οι θρύλοι και κάποια ευρήματα μιλούν για χρήση των θεραπευτικών ιδιοτήτων των ιαματικών νερών τόσο την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, της Ρωμαϊκής εποχής και της Βυζαντινής περιόδου.

Στο θολό τοπίο των βαλκανικών πολέμων και του Α΄ παγκοσμίου πολέμου περιέρχονται στα χέρια ιδιώτη και παραμένουν για περισσότερο από ένα αιώνα.

Το 1984 μετά από αγωνιστικές κινητοποιήσεις των κατοίκων της περιοχής παραχωρούνται στην κοινότητα Λουτρακίου.
Τα νερά ανακηρύχθηκαν ιαματικά το 1920.

Ακολουθώντας το πλακόστρωτο μονοπάτι ανεβαίνουμε τα σκαλιά που μας οδηγούν σε ένα πανέμορφο απόκρημνο ξέφωτο.

Από εδώ θαυμάζουμε τις εγκαταστάσεις των λουτρών που μόλις προσπεράσαμε, τριγύρω δασοσκεπείς βουνοπλαγιές μόνοι εμείς και κάτω το ποτάμι που κυλά αβίαστα τα νερά του.

Πήραμε το μονοπάτι φύση ονειρεμένη πανέμορφη. Η γαλήνη και η ομορφιά αναδύονται ολόδροσα μέσα και δίπλα από το ποτάμι.

Το φως του ήλιου κάνει τα χρώματα να φαίνονται ακόμη πιο έντονα και η παρουσία του ρέματος με τις καταπράσινες βουνοπλαγιές τριγύρω, μας προκαλούν ιδιαίτερο δέος.

Όλα γύρω μας σε τέλεια αρμονία. Αναζητούμε τον δημιουργό αυτής της ανυπέρβλητης ομορφιάς.

Πεζοπορούμε τώρα στο φαράγγι του Ράμνο – μπόρ ( ίσιο πεύκο ) ονομάσθηκε έτσι από το ομώνυμο δάσος που βρίσκεται σε υψόμετρο ( 1090 – 1600μ.). Βρισκόμαστε στην κοιλάδα του ρέματος του Αγίου Νικολάου, παλιότερα ονομαζόταν "τόπλιτσα" θερμοπόταμος στα σλάβικα.

Το ρέμα του Αγίου Νικολάου συνεχίζει την αιώνια διαδρομή του, κατηφορίζει, υψώνει όχθες και ορίζει κοίτη, ξυπνά προσδοκίες λειαίνει πέτρες στη σκιά των πλατάνων.

Ακούμε το κροτάλισμα από τα λευκά βότσαλα της κοίτης και το μουρμουρητό που βγάζει το ποτάμι που κυλά αβίαστα.

Αφεθήκαμε στην άγρια ομορφιά του φαραγγιού.

Πεζοπορούμε για περισσότερο από μισή ώρα, τώρα πρέπει να περάσουμε απέναντι να διασχίσουμε το ρέμα να βραχούμε, χωρίς δεύτερη κουβέντα μπήκαμε στα ορμητικά νερά του ρέματος.

Η αίσθηση του παγωμένου νερού πρωτόγνωρη.

Μέχρι τον τελικό μας προορισμό περάσαμε πολλές φορές και βραχήκαμε άλλες τόσες. Όλες μας οι αισθήσεις ξυπνούν από την μαγευτική ορχήστρα της φύσης.

Είναι τα πουλιά, οι πεταλούδες, τα έντομα, το τρεχούμενο νερό, τα ψάρια, τα νερόφιδα, οι νεροκότσιφες.

Μετά από 2 ώρες και 15 λεπτά φθάσαμε στον καταρράκτη η ομορφιά του μας αποζημιώνει.

Επιστροφή.......

Η επιστροφή γίνεται από άλλη διαδρομή, αφήσαμε το ποτάμι και ανεβαίνουμε ψηλότερα μέσα από πυκνό αδιαπέραστο δάσος.

Ανεβαίνοντας ακόμη ψηλότερα θαυμάζουμε τα δένδρα με σχέδια περίτεχνα να δημιουργούν μια εικόνα φανταστική, μια ζωγραφιά.

Πήραμε το δασικό δρόμο, στρίψαμε σε λίγο δεξιά, τα κίτρινα σημάδια μας οδηγούν σε πυκνή βλάστηση δέντρων καρποφόρων και οπωροφόρων ( καστανιές, κερασιές, κουμαριές, φουντουκιές, γκορτσιές).

Δεκάδες αγριολούλουδα με εντυπωσιακά χρώματα μας θυμίζουν πως η άνοιξη εδώ ψηλά καλά κρατεί.

Το μονοπάτι ανηφορίζει μέχρι το διάσελο είμαστε σε μια βουνοπλαγιά από εδώ ψηλά πανόραμα ομορφιάς , κάτω χαμηλά ένα βάραθρο δεκάδων μέτρων που σβήνει στα πυκνά δάση του ρέματος.

Κατεβαίνουμε και την τελευταία πλαγιά, φθάσαμε στην μεγάλη πισίνα μυρωδιά αχνιστού καφέ μας σπάει τη μύτη. Η καφετέρια δίπλα στην πισίνα γεμάτη από επισκέπτες.

Οι μεγάλοι έφηβοι με τα μπουρνούζια πηγαινοέρχονται στα λουτρά αργά βασανιστικά, σαν από ταινία του Αγγελόπουλου.

Μεσημέρι και δεχόμαστε τις ευεργετικές ιδιότητες των ζεστών ιαματικών νερών.

Βρίσκομαι δίπλα στο ποτάμι, αναπνέω καθαρό αέρα κολυμπάω και ακούω από παντού να τρέχουν νερά, τώρα βουλιάζω στο ζεστό νερό και αφήνω τον

καταρράκτη να μου μαστιγώνει την πλάτη..................

Η απόδραση μας σήμερα ήταν κρυστάλλινη αναδύθηκε από τις αντανακλάσεις της επιφάνειας του νερού του ρέματος, ανάμεσα από θεόρατα βράχια και ορμητικά νερά.

Αφήσαμε πίσω μας τα θεόρατα βράχια, τα ορμητικά νερά ,τον πανέμορφο καταρράκτη, τα πυκνά δάση και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.