Είναι υπόθεση όλων μας;

Γράφει ο Θεοφάνης Κουτρουλιάς

Η αναστολή των ανεμβολίαστων υγειονομικών είναι πλέον γεγονός, ενώ τα περισσότερα τηλεοπτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, πιστά στον ανιδιοτελή τους σκοπό, πασχίζουν να πείσουν για το ορθό της κυβερνητικής απόφασης. Σύμφωνα με αυτούς θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες που απαλλαγήκαμε από τους «επικίνδυνους», «ανεύθυνους» συναδέλφους μας, που θέτουν σε κίνδυνο την ζωή των ασθενών που καλούμαστε να φροντίσουμε.

Το σώμα μας όμως αντιδρά περίεργα. Αντί για ευφορία το στομάχι μας έχει γίνει κόμπος και στο νοσοκομείο μας αντί για ζητωκραυγές επικρατεί μία αμήχανη σιωπή. Είναι βλέπετε που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε πως όλοι μαζί, εδώ και δεκαοχτώ μήνες, βάλαμε πλάτη σε ένα σύστημα υγείας που βρισκόταν στα όρια του. Σε μία πρωτόγνωρη δοκιμασία για όλους μας, χωρίς άδειες, απομακρυσμένοι από τους οικείους τους, με οριακά μέσα προστασίας, οι «ανεύθυνοι» υγειονομικοί δεν πήραν άδειες ειδικού σκοπού, ούτε δούλευαν εξ αποστάσεως. Ήταν καθημερινά μαζί με τους συναδέλφους τους, πάνω και δίπλα από τους ασθενείς τους, νοσηλεύοντας, καθαρίζοντας, κάνοντας αιμοληψίες, βγάζοντας ακτινογραφίες, δίνοντας τον καλύτερο τους εαυτό. Δεν ζήτησαν τα εύσημα από κανέναν. Παρόλο που αυτά ήρθαν αυθόρμητα από τον κόσμο που αναγνώρισε την προσπάθεια τους. Ξαφνικά από ήρωες έγιναν ανεπιθύμητοι, επικίνδυνοι και απομακρύνθηκαν, καθώς δεν δέχτηκαν να εμβολιαστούν.

Το μυαλό μας βασανίζεται με ερωτήματα που αδυνατούμε να απαντήσουμε…

- Πόσο περισσότερο «επικίνδυνοι» είναι αυτοί από εμάς που εμβολιαστήκαμε, όταν πλέον όλοι παραδέχονται πως και οι εμβολιασμένοι μεταδίδουν τον κορονοϊό;

- Πόσο πρόβλημα αποτελεί για το σύστημα υγείας το περίπου 10% των ανεμβολίαστων υγειονομικών ώστε να πρέπει να απομακρυνθούν;

- Εν μέσω πανδημίας και ενόψει του επόμενου κύματος, πόσο φρόνιμο είναι να απομακρύνεις υγειονομικούς αφήνοντας έκθετο το ήδη υποστελεχωμένο σύστημα υγείας; Επαγγελματίες που εκπαιδεύτηκαν στην λήψη ατομικών μέτρων προστασίας, σε υγειονομικά πρωτόκολλα covid-19 και έχοντας εμπειρία 18 μηνών στην διαχείριση του ασθενή με covid-19 (και με πολυετή συνολική εμπειρία), δεν μπορείς να τους αντικαταστήσεις με τρίμηνες και εξάμηνες συμβάσεις.

Γιατί όμως αυτή η κατάσταση που δημιουργείτε μας αφορά όλους;

- Οι υγειονομικές ανάγκες των πολιτών δεν θα μειωθούν όπως μειώθηκε το 10% περίπου των υγειονομικών στο ΕΣΥ. Μάλλον θα αυξηθούν ενόψει χειμώνα. Είναι αναμενόμενο να περιοριστεί τόσο το εύρος, όσο και η ποσότητα των υπηρεσιών των νοσηλευτικών ιδρυμάτων. Η υπολειτουργία των νοσηλευτικών ιδρυμάτων δεν δύναται να αποφευχθεί από όσους έμειναν πίσω, καθώς ούτε αριθμητικά είναι αρκετοί, ούτε έχουν τις ίδιες αντοχές μετά από 18μηνη πίεση.

- Ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να απορροφήσει την αντίστοιχη ζήτηση υπηρεσιών υγείας; Η ερώτηση αυτή έχει ήδη απαντηθεί στην διάρκεια της πανδημίας και είναι ένα αναμφισβήτητο ΟΧΙ. Όσον αφορά την νοσηλεία των ασθενών με covid-19 ο ιδιωτικός υγειονομικός τομέας απλά δεν συμμετείχε.

- Ακόμα όμως και εάν μπορούσε ο ιδιωτικός υγειονομικός τομέας της χώρας να καλύψει την επιπλέον ζήτηση για υπηρεσίες υγείας, πόσοι πολίτες μετά από μήνες αναστολής εργασίας μπορούν να αντέξουν την οικονομική επιβάρυνση;

Αν μπει κανείς στον κόπο να αναζητήσει στο διαδίκτυο άλλες χώρες που επέβαλαν τον αναγκαστικό εμβολιασμό για τον Covid-19 στον υγειονομικό τομέα, ώστε να επιβεβαιώσει εάν τελικά είναι ένα αναπόφευκτο και κοινά αποδεκτό μέτρο για την διαχείριση της πανδημίας, θα διαπιστώσει πως μέχρι σήμερα μόλις τρεις χώρες το νομοθετησαν (Ιταλία, Σαουδική Αραβία και εσχάτως η Ελλάδα). Μήπως τελικά λοιπόν δεν είναι ούτε απαραίτητο, ούτε αναγκαίο; Με την ελπίδα να επαναξιολογηθεί άμεσα από την πολιτική ηγεσία της χώρας, ας προβληματιστούμε οι υπόλοιποι εάν τελικά είναι υπόθεση όλων μας. . .

Με εκτίμηση

Κουτρουλιάς Θεοφάνης

Εμβολιασμένος Υγειονομικός στο ΕΣΥ

Μεταπτυχιακός φοιτητής στην Διοίκηση Μονάδων Υγείας