Τα Θησαυροφυλάκια του Charles Courtney, τα Λουκέτα του Χουντίνι & οι Κλειδαράδες

Κλασσική η φιγούρα γνωστότατου Έλληνα ηθοποιού μπροστά από χρηματοκιβώτιο, με βλέμμα απλανές αλλά προσηλωμένο και το στηθοσκόπιο στ' αυτιά να αφουγκράζεται τον ...ασθενή.

Ξέρετε ότι οι κατασκευαστές θησαυροφυλακίων και χρηματοκιβωτίων προσλαμβάνουν φημισμένους διαρρήκτες για να βελτιώσουν τις κλειδαριές των προϊόντων τους; Είναι προφανές, δεν είναι; Στο κάτω κάτω, η ουσιαστική διαφορά μεταξύ ενός κλειδαρά κι ενός διαρρήκτη είναι από ποια μεριά των κάγκελων κοιτούν τον κόσμο, ε;

Αυτά τα δύο επαγγέλματα πάντα ακολουθούσαν το ένα το άλλο. Με τους διαρρήκτες να προηγούνται και τους κλειδαράδες να έπονται. Ευτυχώς για μας, όχι καταϊδρωμένοι. Ευτυχώς!

Και για λίγο εμπλουτισμό των γνώσεών σας, γιατί πολύ σας νοιάζομαι, θα σας παραπέμψω στο γνωστότερο παράδειγμα νόμιμου διαρρήκτη, άρα κλειδαρά, τον Charles Courtney.

Από παιδί, ο Charles την έβρισκε να ασχολείται με ότι είχε σχέση με μηχανές. Τελικά κατέληξε ν' ασχοληθεί ειδικά με κλειδαριές, και άρχισε έτσι την ισόβια σταδιοδρομία του ως εμπειρογνώμων κλειδαριών.

Επηρεασμένος από το βιβλίο του Ιουλίου Βερν «20000 λεύγες κάτω από την θάλασσα», είχε και την περιπέτεια στο αίμα του το παιδί, δούλευε σ΄ ένα θείο του ως δύτης. Αυτό του έδωσε τη δυνατότητα να συνδυάσει το τερπνό με το ωφέλιμο και να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Λόγω του ταλέντου του για τις κλειδαριές, μισθώθηκε ως δύτης προκειμένου ν΄ ανοίγει χρηματοκιβώτια σε βυθισμένα σκάφη. Ήταν ο πρώτος που έκανε τέτοια διάρρηξη 400 πόδια κάτω από την θάλασσα, και κέρδισε πολλά εκατομμύρια δολάρια από τέτοιες επιχειρήσεις. Ο Charles Courtney απέκτησε διεθνή φήμη και για την σπάνια συλλογή του από παλιές κλειδαριές.

Βέβαια, σπανίζουν τέτοια παραδείγματα γιατί έχουν να κάνουν και με το ήθος βρε παιδί μου, όπως και να το κάνουμε. Ρωτήστε και τον Χουντίνι. Διαρρήκτης δεν έγινε, μ' εκείνη την παρεξηγημένη έννοια. Έγινε όμως διάσημος “μάγος” κλειδαριών, κι αν ήταν όλοι τέτοιοι δεν θα είχαν δουλειά οι καημένοι επαγγελματίες κλειδαράδες... Όσο για τα όργανα της τάξης, θα έψαχναν κλειδαριές... Που θα έχαναν και το νόημα της ύπαρξής τους τελικά, αν όντως όλοι ήταν σα το Χουντίνι, μάγοι.

Φαντάζεστε πόσο θα μεγάλωνε το άγχος του θείου Σκρουτζ, που σ' όλη του τη ζωή έψαχνε την καλύτερη, τη μεγαλύτερη, την πιο βελτιωμένη, την πιο πολύπλοκη κλειδαριά για το θησαυροφυλάκιό του για να το ασφαλίσει από τα νύχια του Μαύρου Πιτ; Και θυμάστε το άγχος του Κύρου του Γρανάζη να βρει το κατάλληλο για τις απαιτήσεις του θείου λουκέτο και να το κατασκευάσει κιόλας; Αλίμονο αν το δεύτερο όνομα του Μαύρου Πιτ ήταν Χουντίνι -ή ακόμα χειρότερα, Κόρτνεϋ!- Κι ακόμα πιο αλίμονο αν ο Μαύρος Πιτ είχε τις ικανότητες έστω και του ενός από αυτούς τους δυο. Αλίμονό μας!

Το άρθρο είναι μια προσφορά της ιστοσελίδας http://kleidarathessaloniki.gr/