Συμπεράσματα πρώτου βιωματικού εργαστηρίου για μαθητές της Β΄ Λυκείου στο Διδακτήριο Μέθοδος

Συμπεράσματα από το πρώτο βιωματικό εργαστήρι στο Διδακτήριο ΜΕΘΟΔΟΣ για τους μαθητές μας που φοιτούν στην Β΄ Λυκείου.

Της ψυχολόγου Έφης Τσαπαροπούλου

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά δημιουργήθηκαν βιωματικά εργαστήρια σε μαθητές της B’ Λυκείου οι οποίοι παρακολουθούν μαθήματα ενισχυτικής διδασκαλίας στο Διδακτήριο «Μέθοδος».

Οι ομάδες ήταν δύο των 20 ατόμων η καθεμία και η διάρκεια της κάθε συνάντησης ήταν δύο ώρες. Σκοπός των βιωματικών εργαστηρίων ήταν να αναδειχθούν τα συναισθήματα, οι ανάγκες και οι προβληματισμοί των νέων σήμερα. Παράλληλα να ενισχυθεί η αυτοπεποίθηση τους, η δημιουργικότητα και ο αυθορμητισμός καθώς και η έκφραση των συναισθημάτων τους.

Πρώτο βήμα ήταν το ζέσταμα της ομάδας το οποίο επετεύχθη με τη γνωριμία των ατόμων που την απαρτίζουν παρουσιάζοντας ο καθένας τον εαυτό του. Στη συνέχεια οι ομάδες πέρασαν στη δράση. Αυτό που τους ζητήθηκε ήταν να γράψουν ο καθένας στο χαρτί ένα πιστεύω – μία προσωπική του αλήθεια. Στη συνέχεια όλες οι φράσεις γράφτηκαν στον πίνακα και ζητήθηκε από τα μέλη της ομάδας να επιλέξουν το πιστεύω που τους εκφράζει περισσότερο. Η προσωπική αλήθεια του ατόμου που επιλέχθηκε από τα περισσότερα μέλη αναλύθηκε από την ομάδα με σκοπό να καταλάβουν ποια βιώματα και ερωτήματα οδήγησαν το άτομο να εκφράσει το συγκεκριμένο πιστεύω.

Η δεύτερη βιωματική άσκηση είχε τίτλο: «Η ζωή μου τώρα – Η ζωή όπως θα την ήθελα» καθώς ζητήθηκε από τα παιδιά να γράψουν αυθόρμητα δύο τίτλους που αφορούν στη ζωή τους τώρα και πως θα την ήθελαν. 

Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΤΩΡΑ: ελεύθερη φυλακισμένη, καμιά φορά θυμωμένος, καμιά φορά ευλογημένος, το διάβασμα επικρατεί περισσότερο απ’ όλα, ρουτίνα, άγχος, σκέψη και ανάλυση για τα πάντα, δύσκολη καθημερινότητα με περιορισμένες διεξόδους, άγχος και βία.

Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΠΩΣ ΘΑ ΤΗΝ ΗΘΕΛΑ: ξένοιαστος και ελεύθερος, περισσότερη ελευθερία και ξεκούραση, όχι προγραμματισμός, να μην βαριέμαι και να διασκεδάζω την κάθε στιγμή, ουσιαστική εκπαίδευση και ψυχαγωγία, αρχοντικός βίος, ανέμελη και γεμάτη περιπέτειες.

Μετά από τέσσερεις ώρες συνύπαρξης με τους νέους του σήμερα τα θέματα που τους απασχολούν δίνουν ξεκάθαρα την εικόνα της σημερινής κοινωνίας. Άγχος, τελειομανία, ικανοποίηση των γονεϊκών «θέλω», φόβος, σύγχυση ανάμεσα στα δικά τους όνειρα και σε αυτά των γονέων, αβεβαιότητα, κοινωνικός αποκλεισμός, μοναχικότητα, στήριξη, ανεκπλήρωτα όνειρα, ανεξαρτησία, ελευθερία, απόλαυση, ανταμοιβή είναι λίγα από αυτά που εκφράστηκαν μέσα στις ομάδες. Ενδεικτικά τα προσωπικά ερωτήματα που κυριάρχησαν στις ομάδες ήταν:

•         Αν θες πολλά γίνε πολύς.
•         Once a friend told me to live my life to the fullest and I still do.
•         Αν μπορείς να το ονειρευτείς μπορείς και να το πραγματοποιήσεις.
•         Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις.
•         Άλλαξε τον κόσμο, το’ χει ανάγκη.
•      You better lose yourself in the music the moment you own it you should better never let it go you’re only get one shot do not miss your chance to blow this opportunity comes in the lifetime.

Οι μαθητές αφέθηκαν στο συναίσθημα και στο άγγιγμα, εκφράστηκαν με ποικίλους τρόπους, ένιωσαν ότι δεν είναι μόνοι (καθολικότητα), εξέφρασαν και μοιράστηκαν σκέψεις και συναισθήματα αρνητικά και θετικά – (διαπροσωπική μάθηση), έγιναν πιο αυθόρμητοι και δημιουργικοί , ανακάλυψαν ότι έχουν δεξιότητες και καινούριους τρόπους έκφρασης, νοιάζονται για τις ανάγκες και τα συναισθήματα των υπολοίπων μελών -(αλτρουισμός).

Πριν ολοκληρωθούν οι ομάδες, στη διάρκεια του μοιράσματος οι μαθητές ρωτήθηκαν τι θα ήθελαν να περιλαμβάνει το δεύτερο βιωματικό. Συμφώνησαν στη διαχείριση των αρνητικών συναισθημάτων τους.

Συμπληρωματικά, σημαντικό είναι να αναφερθούν οι διαφορές όπως αυτές παρατηρήθηκαν ανάμεσα στους μαθητές της Β’ λυκείου σε σχέση με αυτούς της Γ’ λυκείου. Η πρώτη διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι οι μαθητές της μικρότερης τάξης αναφέρουν συχνά τη λέξη «ρουτίνα» σε αντίθεση με τους μεγαλύτερους, οι οποίοι αντ’ αυτού χρησιμοποιούν τη λέξη «άγχος». Στη συνέχεια αξίζει να σημειωθεί ότι οι μαθητές της Β ’λυκείου μέσα από χαμόγελο και το χιούμορ τους διατηρούν ακόμη τον αυθορμητισμό και την παιδικότητα τους.

Συνοψίζοντας, όλα τα παραπάνω τα εκφράζει το δικό μου προσωπικό πιστεύω που είναι εμπνευσμένο από τον William Blake:

"'Η που θα Φτιάξω ένα Σύστημα

ή που θα Σκλαβωθώ στο Σύστημα ενός Άλλου.

Μήτε θα Κρίνω Μήτε θα Συγκρίνω.

Δουλειά μου είναι να Δημιουργώ"