Γιατί τα σχολεία μας είναι κλειστά;

Του Γιάννη Μελιόπουλου

Αν κάποιος συντονιζόταν στα τηλεοπτικά κανάλια όλες αυτές τις ημέρες θέλοντας να ενημερωθεί για όσα συμβαίνουν, ειρήσθω εν παρόδω ουκ ολίγα και σοβαρότατα, προφανώς και θα παρέμενε με ενημέρωση λειψή.

Ό,τι μονοπώλησε την ειδησεογραφική κάλυψη, καθορίζοντας εντέλει και τις συζητήσεις και τις γνώμες ανάμεσα σε παρέες αλλά και την κοινή γνώμη, ήταν η κακοκαιρία που ενέσκηψε τις τελευταίες ημέρες, ιδιαίτερα βαριά, με πολύ χιόνι σε ορισμένες περιπτώσεις και με ιδιαίτερα χαμηλές θερμοκρασίες, ιδίως στη Β. Ελλάδα, θερμοκρασίες κατάψυξης!

Ας προσπεράσουμε τον αδικαιολόγητο εντυπωσιασμό εκ μέρους των τηλεοπτικών καναλιών, που δε μας αφήνει αδιάφορους, με σκοπούς τρομοκράτησης και αποπροσανατολισμού από τις πραγματικές, τις αληθινές «θεομηνίες» για τον κοσμάκη. Έχουμε συνηθίσει άλλωστε, με κίνδυνο μιθριδατισμού, από μια τέτοιου είδους «δημοσιογραφία» στις μέρες μας. Ας την προσπεράσουμε , όχι γιατί αδιαφορούμε γι‘ αυτήν , αλλά γιατί δεν είναι η πρώτη, δε θα είναι ούτε και η τελευταία τέτοια κακοκαιρία που η πατρίδα μας έζησε και θα ζήσει. Ας την προσπεράσουμε γιατί , καθώς οι παλιότεροι θυμούνται, έχουμε ζήσει και χειρότερα!

Πρέπει όμως να σταθούμε σε μια πτυχή, σε μια συνέπεια που , εκ πρώτης όψεως, μοιάζει να έχει τις αιτίες της σ’ αυτήν-την κακοκαιρία των τελευταίων ημερών.

Αναφερόμαστε βέβαια στο πολυήμερο κλείσιμο των σχολείων της ευρύτερης περιοχής αλλά και σχεδόν όλης της πατρίδας μας, γεγονός που δημιούργησε όπως είναι φυσικό προβλήματα αλλά και αντιδράσεις. Σημειώνουμε ακόμα μία φορά πως οι καιρικές συνθήκες των τελευταίων ημερών ήταν πράγματι δυσμενείς.

Δεν είναι λίγοι όσοι δικαιολόγησαν ως αναγκαστικό το κλείσιμο των σχολείων υπ’ αυτές τις συνθήκες.

Δεν είναι λίγοι επίσης όσοι, χωρίς να καλοσκεφτούν κατά τη γνώμη μας , δίχως να δουν τη συνολική εικόνα βιάστηκαν να βρουν ενόχους για την κατάσταση αυτή.

Βιάστηκαν να ρίξουν ευθύνες άκριτα. Τι άλλο άραγε να σημαίνει η απόδoση ευθυνών στους «εκπαιδευτικούς που δεν εργάζονται και τεμπελιάζουν» παρά αυτό ακριβώς• να βλέπεις το δέντρο και να χάνεις ολόκληρο το δάσος!

Αν θέλαμε να δούμε το σύνολο της εικόνας , των σχολείων μας εν έτει 2017 αλλά και της κοινωνίας μας γενικότερα θα έπρεπε να λάβουμε υπόψη, και μάλιστα πολύ σοβαρά, τα εξής:

-Όπως ήδη έχει γραφεί και είναι ευρέως γνωστό, αυτοί που παίρνουν απόφαση ώστε να μη λειτουργήσουν τα σχολεία δεν είναι σε καμία περίπτωση οι εκπαιδευτικοί, αλλά οι κατά το νόμο αρμόδιοι, δηλαδή δημοτικές αρχές και όποιος άλλος, αφού βέβαια εκτιμήσουν τη συγκεκριμένη κατάσταση και τα προβλήματα που υπάρχουν-κάτι που είναι ασφαλώς λογικό.

-Τι σημαίνει αλήθεια «εκτίμηση της συγκεκριμένης κατάστασης»; Σημαίνει ασφαλώς να εκτιμήσουμε την κατάσταση των σχολικών κτιρίων στα οποία περνούν μεγάλο μέρος της ημέρας τους τα παιδιά μας . Να τονιστεί βέβαια ότι μιλώντας για την κατάσταση των σχολείων , δεν εννοούμε και ούτε πρέπει να εννοούμε πώς είναι αυτά μονάχα τις ημέρες της κακοκαιρίας, αλλά τη γενικότερη τους κατάσταση που «κουβαλούν» επάνω τους , κληρονομιά θα μπορούσαμε να πούμε από την εφαρμοζόμενη πολιτική στην εκπαίδευση, και όχι μόνο σε αυτήν . Ακριβώς σε τούτο το σημείο είναι που πρέπει και οφείλουμε να πούμε πάρα πολλά!

Οφείλουμε να σκεφτούμε και να συνυπολογίσουμε, την τραγική σε κάποιες περιπτώσεις κτιριακή ανεπάρκεια, ανεπάρκεια που την εντοπίζουμε σε ολόκληρη τη χώρα και όχι μόνο σε μία συγκεκριμένη περιοχή. Να σκεφτούμε και να συνυπολογίσουμε την εγκατάλειψη των σχολίων μας, πολλές φορές στον «αυτόματο πιλότο», στην τύχη τους ουσιαστικά. Ιδίως στους χαλεπούς μνημονιακούς καιρούς που βιώνουμε!

Οφείλουμε να σκεφτούμε και να συνυπολογίσουμε μαζί με τα παραπάνω τη συνεχιζόμενη, με τραγικές διαστάσεις πια, υποχρηματοδότηση εκπαίδευσης και σχολείων, κατάσταση που έχει επιφέρει και έχει συσσωρεύσει δεκάδες προβλήματα, που παραμένουν άλυτα για γιγαντώνονται μέρα τη μέρα που συνεχίζεται η ίδια πολιτική.

Μία συνέπεια είναι και η ελλιπής δυνατότητά τους να θερμανθούν πραγματικά, όχι μόνο τούτες τις ημέρες που ο παγετός δημιουργεί επιπλέον προβλήματα αλλά και όλο το υπόλοιπο χειμερινό διάστημα που οι συνθήκες και τα καιρικά φαινόμενα δεν είναι τόσο οξυμένα. Για όσους αναπνέουν τη σχολική τάξη είναι γνωστές, γνώριμες οι συνθήκες μέσα στις οποίες είναι αναγκασμένοι οι μαθητές, μαζί με τους εκπαιδευτικούς, να αγωνίζονται για την κατάκτηση της «κορυφής της μόρφωσης»!

Οφείλουμε να σκεφτούμε και να συνυπολογίσουμε τι πραγματικά προσφέρουν οι κυβερνήσεις μας , και η σημερινή αλλά και οι μόλις χθεσινές, ώστε να βελτιωθεί αυτή η κατάσταση-στην πραγματικότητα όσα υποστηρίζουν, όσα νομοθετούν και όσα πράττουν, οδηγούν στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα• τη χειροτέρευση μέρα τη μέρα αυτής της κατάστασης.

Οφείλουμε να συνυπολογίσουμε και να σκεφτούμε τέλος, μέσα σε όλα αυτά, αν ο κρατικός μηχανισμός ή και οι δημοτικές αρχές, έχουν τη δυνατότητα και είναι πραγματικά έτοιμες να αντιμετωπίσουν αυτά τα προβλήματα, ακολουθώντας πιστά και εφαρμόζοντας απαρέγκλιτα μία τέτοια διαλυτική πολιτική σε κάθε κοινωνικό επίπεδο!

Ένα είναι απολύτως σίγουρο. Πολλά θα μπορούσε κανείς να πει, πολλά θα μπορούσε να καταγγείλει!

Στο πολυήμερο κλείσιμο των σχολείων αντανακλάται όχι βέβαια η «τεμπελιά των εκπαιδευτικών». Αντανακλώνται σε όλο τους το μεγαλείο οι βαριές συνέπειες μιας αντιλαϊκής και αντιεκπαιδευτικής πολιτικής χρόνων, δεκαετιών πάνω στο σώμα της κοινωνίας και της εκπαίδευσης ειδικότερα. Αντανακλάται η ουσιαστική αδυναμία και αδιαφορία ενός κοινωνικού συστήματος να κατοχυρώσει και να κάνει πραγματικότητα όλα όσα χρειάζονται για την απρόσκοπτη λειτουργία των σχολείων, για την απρόσκοπτη κατάκτηση της μόρφωσης, και όχι μόνο σε συνθήκες «εισβολής του χιονιά»!

Σίγουρο είναι επίσης ότι , αυτοί που βιώνουν από πρώτο χέρι αυτήν την κατάσταση, οι οργανωμένοι στα σωματεία τους εκπαιδευτικοί, αυτοί που αγωνίζονται ενάντια στις συνέπειες αυτής της πολιτικής, είναι αυτοί που μίλησαν στην κοινωνία, που κατήγγειλαν την ασχήμια της κατάστασης των σχολείων, της εκπαίδευσης αλλά και την ανεπάρκεια των κοινωνικών υποδομών, σε ανύποπτο χρόνο. Μίλησαν με τους αγώνες τους, με τις ανακοινώσεις τους , με κάθε τους πράξη.

Και βέβαια τα σχολεία μας θα ήταν ανοιχτά, αν είχαν αντιπαλευθεί, αν αντιπαλευθούν οι αιτίες και οι αίτιοι που γεννούν , με γεωμετρική πρόοδο, τα προβλήματα. Δε φταίνε ασφαλώς οι «τεμπέληδες εκπαιδευτικοί» που είναι κλειστά τα σχολεία!

Και βέβαια τα σχολεία μας θα ήταν ανοιχτά , αν:

~ είχαν μονωθεί επαρκώς στην κατασκευή τους
~ δεν ήταν προορισμένα για "ψυγεία" για την αγορά αλλά εξ αρχής για πλήρως εξοπλισμένες σχολικές μονάδες
~ δεν ήταν παμπάλαια κτίρια όπως είναι σε πολλά χωριά....
~ οι δήμοι είχαν να δαπανήσουν για θέρμανση αντί να καταθέτουν τα αποθεματικά τους στους λογαριασμούς του χρέους
~ αντί για τάχα μου χρόνια "επενδύσεις" επιτήδειων και επιδοτήσεις μέσω "αναπτυξιακών" νόμων τα χρήματα είχαν δαπανηθεί στην πολιτική προστασία και στο δημόσιο οδικό δίκτυο
~ αν δεν υπήρχε ανεργία και φτώχεια και οι οικογένειες ήταν εφοδιασμένες με ισοθερμικά ρούχα και παπούτσια
και πολλά άλλα τέτοια αν ακόμα....

Δε θα μας τρόμαζε το χιόνι και το κρύο
οι μετακινήσεις θα ήταν ασφαλείς
οι αίθουσες θα ήταν ζεστές και τα σχολεία ανοιχτά
θα φτιάχναμε με τα παιδιά χιονάνθρωπους στις αυλές των σχολείων και ταΐστρες για τα πουλιά
στα ζεστά θα ήταν κάθε παιδί
Δε φταίει ο καιρός ούτε ο χειμώνας
φταίνε οι χειμώνες των επιλογών όσων διαχρονικά κυβερνάνε με προτεραιότητες το κέρδος λίγων αντί για τις ανάγκες των ανθρώπων....

Ο Γιάννης Μελιόπουλος είναι δάσκαλος και μέλους του Δ.Σ. του Συλλόγου εκπαιδευτικών Π.Ε. Ημαθίας