Πραγματοποιήθηκαν τα πρώτα βιωματικά εργαστήρια με την ψυχολόγο Έφη Τσαπαροπούλου στο Διδακτήριο Μέθοδος

Της Έφης Τσαπαροπούλου

Έπειτα από μία σειρά συζητήσεων – συναντήσεων με τους ιδιοκτήτες του Διδακτηρίου Μέθοδος δέχτηκα την πρόκληση – πρόσκληση να συμμετέχω ως συντονίστρια βιωματικών ασκήσεων σε μαθητές της Γ’ Λυκείου οι οποίοι παρακολουθούν μαθήματα ενισχυτικής διδασκαλίας στο Διδακτήριο Μέθοδος.

Οι ομάδες ήταν δύο των 20 ατόμων η καθεμία και η διάρκεια της κάθε συνάντησης ήταν δύο ώρες. Σκοπός των βιωματικών εργαστηρίων ήταν να αναδειχθούν τα συναισθήματα, οι ανάγκες και οι προβληματισμοί των νέων σήμερα. Παράλληλα να ενισχυθεί η αυτοπεποίθηση τους, η δημιουργικότητα και ο αυθορμητισμός καθώς και η έκφραση των συναισθημάτων τους.

Πρώτο βήμα ήταν το ζέσταμα της ομάδας το οποίο επετεύχθη με τη γνωριμία των ατόμων που την απαρτίζουν παρουσιάζοντας ο καθένας τον εαυτό του. Στη συνέχεια οι ομάδες πέρασαν στη δράση. Αυτό που τους ζητήθηκε ήταν να γράψουν ο καθένας στο χαρτί ένα πιστεύω – μία προσωπική του αλήθεια. Στη συνέχεια όλες οι φράσεις γράφτηκαν στον πίνακα και ζητήθηκε από τα μέλη της ομάδας να επιλέξουν το πιστεύω που τους εκφράζει περισσότερο. Η προσωπική αλήθεια του ατόμου που επιλέχθηκε από τα περισσότερα μέλη αναλύθηκε από την ομάδα με σκοπό να καταλάβουν ποια βιώματα και ερωτήματα οδήγησαν το άτομο να εκφράσει το συγκεκριμένο πιστεύω.

Στο δεύτερο βιωματικό ζητήθηκε από τους μαθητές να αναφερθούν στη ζωή τους τώρα και στο πως θα την ήθελαν με σκοπό την αυτογνωσία, την ανάδυση- έκφραση επιθυμιών και τη διαδικασία αλλαγής. Στο κλείσιμο της ομάδας οι μαθητές αναφέρθηκαν στο πως αποχωρούν από αυτήν και τι θεματικές θα ήθελαν να αναπτυχθούν σε επόμενες συναντήσεις.

Μετά από τέσσερεις ώρες συνύπαρξης με τους νέους του σήμερα τα θέματα που τους απασχολούν δίνουν ξεκάθαρα την εικόνα της σημερινής κοινωνίας. Άγχος, φόβος, αβεβαιότητα, κοινωνικός αποκλεισμός, μοναχικότητα, στήριξη, ανεκπλήρωτα όνειρα, ανεξαρτησία, ελευθερία, απόλαυση, ανταμοιβή είναι λίγα από αυτά που εκφράστηκαν μέσα στις ομάδες. Ενδεικτικά τα προσωπικά ερωτήματα που κυριάρχησαν στις ομάδες ήταν:

- Η θέληση είναι δύναμη. Ότι συμβαίνει στη ζωή, μας κάνει αυτό που είμαστε σήμερα.
- Τη ζωή πρέπει να την απολαμβάνει κάποιος και για να γίνει αυτό πρέπει να έχει τους κατάλληλους ανθρώπους δίπλα του.
- Κανένας δεν μπορεί να αλλάξει το τέλος αλλά ο καθένας μπορεί από αυτό να δημιουργήσει μία καινούρια αρχή.

Οι μαθητές αφέθηκαν στο συναίσθημα και στο άγγιγμα, εκφράστηκαν με ποικίλους τρόπους, ένιωσαν ότι δεν είναι μόνοι (καθολικότητα), εξέφρασαν και μοιράστηκαν σκέψεις και συναισθήματα αρνητικά και θετικά – (διαπροσωπική μάθηση), έγιναν πιο αυθόρμητοι και δημιουργικοί, ανακάλυψαν ότι έχουν δεξιότητες και καινούριους τρόπους έκφρασης, νοιάζονται για τις ανάγκες και τα συναισθήματα των υπολοίπων μελών -(αλτρουισμός).

Συνοψίζοντας, όλα τα παραπάνω τα εκφράζει το δικό μου προσωπικό πιστεύω που είναι εμπνευσμένο από τον William Blake:

“Ή που θα Φτιάξω ένα Σύστημα
ή που θα Σκλαβωθώ στο Σύστημα ενός Άλλου.
Μήτε θα Κρίνω Μήτε θα Συγκρίνω.
Δουλειά μου είναι να Δημιουργώ”.