Τα σχολεία μας στη δίνη της διαφήμισης…

Της Μαριάνθης Τουτουντζίδου

Ξεφυλλίζοντας τοπικές εφημερίδες θα διαπιστώσει κανείς ότι μεγάλο τμήμα της ύλης τους αφορά τελευταία ανακοινώσεις σχολικών δραστηριοτήτων από τα δημοτικά ως τα λύκεια , το οποίο παρατηρείται βέβαια πολύ πιο συχνά στα ηλεκτρονικά μέσα.

Παρακολουθεί λοιπόν ο πολίτης κάθε είδους δραστηριότητες από επισκέψεις σε διάφορους χώρους μέσα και έξω από την περιοχή μας , μέχρι συμμετοχές σε διαγωνισμούς , εκδηλώσεις , ποικίλες άλλες δράσεις , μέχρι και κατασκευές ...

Έτσι κάποια σχολεία βρίσκονται συνεχώς στο προσκήνιο , κάποια λιγότερο και κάποια καθόλου διαμορφώνοντας μια κατάσταση θα λέγαμε πρωτόγνωρη για την εκπαιδευτική διαδικασία , αυτή του σχολείου στη δίνη « της διαφήμισης και του ανταγωνισμού».

Χωρίς να σημαίνει ότι πρόκειται οπωσδήποτε για επιδιωκόμενο σκοπό μιας σχολικής μονάδας , εντούτοις οδηγεί σε έναν υποβόσκοντα ανταγωνισμό μεταξύ των σχολείων όπου ό τι δημιουργείς αποκτά υπόσταση και αξία , εφόσον το εμφανίζεις δημόσια , ακόμη κι αν δεν απαιτείται από τη φύση της ίδιας της δραστηριότητας κάτι τέτοιο.

Επιπλέον πληροφορείται ο κόσμος για δεκάδες δράσεις-ενέργειες σημαντικές ή παντελώς ασήμαντες , που είτε χρήζουν δημοσίευσης είτε όχι , με αποτέλεσμα να υποβαθμίζονται και αυτές που όντως θα απαιτούσαν ή θα άξιζαν κάποια μνεία.

Αυτή είναι η μια όψη αυτού του φαινομένου.

Υπάρχει όμως και μια ακόμη , αυτή της σχολικής πραγματικότητας η οποία είναι εντελώς διαφορετική από εκείνη του σχολείου-πολιτιστικού κέντρου ή χώρου δημιουργικής απασχόλησης , χαράς και ξεγνοιασιάς για μαθητές και εκπαιδευτικούς.

Ας λάβουμε υπόψη καταρχήν ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα ελληνικό και όχι φιλανδικό εκπαιδευτικό σύστημα ,υποχρηματοδοτούμενο όλο και περισσότερο στα χρόνια της κρίσης και όπου ένα βαρύτατο πρόγραμμα σπουδών ξεκινά από το δημοτικό για να γίνει δυσβάστακτο στο λύκειο.

Απορροφά όλο τον ελεύθερο χρόνο και εντέλει τη ζωτικότητα από παιδιά και εφήβους , φορτώνοντάς τα επιπλέον με δεινή προετοιμασία στο σπίτι , ενώ ταυτόχρονα αισθητική , μουσική παιδεία , αθλητισμός ακόμη και η εκμάθηση των ξένων γλωσσών αποτελούν εξωσχολικές δραστηριότητες.

Αυτό σημαίνει πως η όποια διαφορετική δραστηριότητα στα σχολεία μας γίνεται εντός αυτού του ασφυκτικού πλαισίου και επομένως προϋποθέτει ιδιαίτερο κόπο και άγχος από εκπαιδευτικούς και μαθητές για να επιτευχθεί , ενώ πολύ συχνό είναι το φαινόμενο να μην υπάρχουν ούτε τα στοιχειώδη μέσα για την υλοποίησή του.

Και κάτι τελευταίο.

Χρόνια οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές προσπαθούσαν μέσα από τα ρήγματα του προγράμματος του σχολείου να κάνουν κάτι διαφορετικό και δημιουργικό: παραστάσεις , εφημερίδες , εκδηλώσεις κ.α. τις περισσότερες φορές χωρίς βραβεία , κάμερες , φώτα. Όλο και πιο πολύ όμως φαίνεται πως όλα αυτά συνδέονται πλέον με διαγωνισμούς , με κάποιο βραβείο που περιμένει τους συμμετέχοντες στο τέλος της προσπάθειας. Σα να αποκτά νόημα αυτή όχι για το ίδιο το παραγόμενο αποτέλεσμά της ούτε για την όλη διαδρομή μέχρι το τέρμα της , παρά μόνο αν επιβραβευτεί από την όποια επιτροπή που θα στηθεί απέναντί τους.

Σημεία των καιρών μας θα λέγαμε...

Το σχολείο όμως παραμένει ένας σημαντικός φορέας κοινωνικοποίησης των παιδιών και επειδή ο κόσμος που βιώνουν είναι ακραία σκληρός και ανταγωνιστικός , αυτό οφείλει να λειτουργήσει ως αντίβαρο ενισχύοντας το πνεύμα της συνεργασίας , της συλλογικότητας και της άμιλλας στους νεαρούς μαθητές...

Έτσι ώστε τα σημεία των δικών τους καιρών στο μέλλον να έχουν λιγότερα φώτα και περισσότερη ουσία...