Μετά τις εκλογές διευθυντών στα σχολεία…ΤΙ;

Του Γιάννη Μελιόπουλου

Πραγματοποιήθηκαν ήδη (10 Ιουνίου) οι εκλογές διευθυντών της πρωτοβάθμιας και η διαδικασία πρόκειται να ολοκληρωθεί στα σχολεία της δευτεροβάθμιας τις επόμενες ημέρες.

Εφαρμόστηκε, λοιπόν , ο νέος τρόπος επιλογής διευθυντών με τη συμμετοχή και του Συλλόγου Διδασκόντων σε ορισμένο ποσοστό συν τα «τυπικά» προσόντα κάθε υποψηφίου.

Για το νέο τρόπο επιλογής έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί πολλά. Μπορεί κανείς να πει πως το ζήτημα κυριάρχησε στις κουβέντες και τις σκέψεις των εκπαιδευτικών το τελευταίο διάστημα.

Από την πλευρά της η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας αξιοποίησαν πολιτικά τη διαδικασία με το επιχείρημα ενός « περισσότερο δημοκρατικού» τρόπου επιλογής των διευθυντών που έχει ως συνέπεια ένα πιο δημοκρατικό σχολείο, σε αντίθεση με το σχολείο που βιώνουμε .

Καλλιεργήθηκε στους κόλπους των σχολικών μονάδων , σε κάθε εκπαιδευτικό ξεχωριστά αλλά και στα πλαίσια του συνδικαλιστικού κινήματος των εκπαιδευτικών μία αντίληψη για έναν «αέρα δημοκρατίας που πρέπει να φυσήξει στα σχολεία».

Τα αποτελέσματα των εκλογών στην πρωτοβάθμια, τόσο σε τοπικό επίπεδο όσο και πανελλαδικά, με βάση τα στοιχεία μπορούμε να υποστηρίξουμε πως δεν δείχνουν δραματικές αλλαγές στην ανθρωπογεωγραφία των στελεχών της εκπαίδευσης-90% των διευθυντών της πρωτοβάθμιας είναι οι ίδιοι με πριν τη διεξαγωγή των εκλογών!

Αυτό είναι ένα γεγονός αναντίρρητο, παρά τις όποιες κατά περίπτωση αλλαγές που μετριούνται στα δάχτυλα.

Η πλειοψηφία των διευθυντών της προηγούμενης περιόδου συνεχίζουν σε μία νέα θητεία , αναβαπτισμένοι από την «εντολή» των εκπαιδευτικών των Συλλόγων Διδασκόντων.

Ακόμη όμως κι αν δεν ήταν έτσι, ακόμη κι αν ο νέος τρόπος έφερνε την αλλαγή προσώπων σε σημαντικό κι αξιοσημείωτο βαθμό, θα όφειλε κάποιος να σταθεί στα παρακάτω σημεία:

• Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την εφαρμογή του νέου τρόπου επιλογής διευθυντών βγάζει με περίτεχνο τρόπο από το προσκήνιο , τη ματιά του εκπαιδευτικού κόσμου, το σύνολο σχεδόν της μνημονιακής πολιτικής στην εκπαίδευση, πολιτική που συνεχίζει έστω και διαφοροποιημένη.

• Όλα τα προβλήματα των εκπαιδευτικών και της εκπαίδευσης παραμένουν ζωντανά κι επίκαιρα. Η φτώχια και η επαγγελματική υποβάθμιση των εκπαιδευτικών συνεχίζεται, οι διορισμοί νέων εκπαιδευτικών θα πραγματοποιηθούν με το σταγονόμετρο παρά τις 27 χιλιάδες κενών σε πρωτοβάθμια-δευτεροβάθμια για τη νέα σχολική χρονιά, τα περισσότερα από 1500 σχολεία που εξαφανίστηκαν από το σχολικό χάρτη της χώρας λόγω «εξορθολογισμού» στα πλαίσια της μνημονιακής λιτότητας και σκοταδισμού δεν ξανανοίγουν, η ανακούφιση απ' την προσωρινή αναστολή της αξιολόγησης οδεύει προς το τέλος της καθώς η κυβέρνηση μετά την ανάπαυλα προχωρά στο σχεδιασμό και εφαρμογή του νέου πλαισίου της αξιολόγησης , ολόκληρο το αντιδραστικό νομοθετικό οικοδόμημα λειτουργίας των σχολείων μας( καθηκοντολόγιο, αυταρχισμός της διοίκησης κ.α.) είναι σε ισχύ.

Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, σε τέτοιο πολιτικό περίγραμμα ,οποιαδήποτε επίκληση για «δημοκρατία στα σχολεία» από τους κυβερνώντες και ακούγεται και είναι υποκριτική. Πέφτει στο κενό όταν δε θίγεται το σύνολο της αντιεκπαιδευτικής αλλά και της αντιλαϊκής πολιτικής και όσο μεθοδεύεται η επιβολή ενός νέου σκληρού και εξίσου αντιλαϊκού με τα προηγούμενα, αν όχι χειρότερου, μνημονίου στις πλάτες εκπαιδευτικών και λαού.

Εκπαιδευτικοί και κοινωνία θα πρέπει παραμερίζοντας προπαγανδιστικές κορόνες να σταθμίσουν το γεγονός πως ανεξάρτητα από τον τρόπο επιλογής, ο διευθυντής αποτελεί τον τελικό κρίκο της μακριάς αλυσίδας της πολιτικής που εφαρμόζεται στην εκπαίδευση.

Οι νέοι διευθυντές, αυτοί που εκλέχθηκαν και με την ψήφο των εκπαιδευτικών, θα κληθούν σύντομα να εφαρμόσουν το συντριπτικό σύνολο της ισχύουσας αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, κι αυτό είναι το μείζον.

Εκπαιδευτικοί και κοινωνία πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως δεν είναι αρκετή η αλλαγή της ανθρωπογεωγραφίας των στελεχών της εκπαίδευσης-πόσο μάλλον όταν τα στοιχεία από την πρωτοβάθμια πανελλαδικά δείχνουν πως δεν έγινε ούτε αυτή.

Να αντιληφθούν πως με τη μορφή της «δημοκρατικής συναπόφασης και συμμετοχής» επιχειρείται εν τέλει να συγκαλυφθεί η συνέχιση της βαθιά αντιλαϊκής και αντιεκπαιδευτικής πολιτικής ,να καλλιεργηθούν αυταπάτες, να μετατραπούν οι εκπαιδευτικοί στη βάση σε συνενόχους αυτής της πολιτικής.

Ταυτόχρονα επειδή η νέα αντιλαϊκή συμφωνία υποδούλωσης μεταξύ κυβέρνησης και ιμπεριαλιστών είναι προ των πυλών, καλούμε όλους τους εκπαιδευτικούς να μπουν ξανά στο δρόμο του αγώνα. Με τη συσπείρωση γύρω από τα πρωτοβάθμια σωματεία. Να ασκήσουμε τη μέγιστη δυνατή πίεση να μπουν τα εκπαιδευτικά συνδικάτα σε τροχιά αγωνιστικών κινητοποιήσεων ενάντια στη νέα αντιλαϊκή συμφωνία, για την πλήρη ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.