Καταστροφέας της δημόσιας εκπαίδευσης η κυβερνητική πολιτική

Γράφει ο Γιάννης Μελιόπουλος*

Με το πρώτο κουδούνι της νέας σχολικής χρονιάς να πλησιάζει, έχουν πληθύνει οι αναφορές και τα ρεπορτάζ στα ΜΜΕ για την εκπαίδευση και την κατάσταση της. Πάγια τακτική της όποιας ενημέρωσης είναι να παρουσιάζονται αποσπασματικά στοιχεία και δεδομένα για τα τεκταινόμενα στο χώρο, με σκοπό την προπαγάνδιση και προώθηση αλλαγών προς ακόμη συντηρητικότερες και πιο αντιεκπαιδευτικές κατευθύνσεις. Το ζητούμενο μίας αληθινής και ουσιαστικής ενημέρωσης για τα προβλήματα παραμένει στο περιθώριο και στην αφάνεια.

Δεν έχουν περάσει, για παράδειγμα, πολλές ημέρες που ΜΜΕ  «ανέδειξαν»  το ζήτημα της συρρίκνωσης του μαθητικού πληθυσμού της χώρας. Ζήτημα υπαρκτό κι οι αριθμοί αδιάψευστοι μάρτυρες. Ενημερώθηκε, όμως, ο αποκλειστικά ενδιαφερόμενος, ο λαός μας, σε βάθος για το πρόβλημα και τις πτυχές του; Ενημερώθηκε για το βάθος και το πλάτος της άσχημης αυτής κατάστασης; Έγινε έστω κάποια ελάχιστη αναφορά στους λόγους και στις αιτίες  της; Κατά τη γνώμη μας, όχι! Και αυτό συνέβη, για πολλοστή φορά,  εσκεμμένα, για να δικαιωθούν εντέλει όσοι ευθύνονται γι’  αυτήν, για να δικαιωθούν πολιτικές επιλογές και κυβερνητικές αποφάσεις.

Οφείλουμε να σημειώσουμε εξαρχής ότι η  «δημογραφική»  κατάσταση στην εκπαίδευση και η διαπίστωση του προβλήματος που απασχόλησε, με περισσή ένταση, τα ΜΜΕ πανελλαδικά δεν είναι άγνωστη, έστω κι αν τα δημοσιογραφικά επιτελεία επιδίωξαν να την παρουσιάσουν ως τέτοια. Δεν ανακαλύφθηκε εκ νέου η Αμερική από τις καλοπληρωμένες πένες των Μέσων, πολύ περισσότερο δεν ανακαλύφθηκε ζωή στον πλανήτη Άρη. Υποστηρίζουμε το ακριβώς αντίθετο!

Εδώ και πολλά χρόνια οι εκπαιδευτικοί και η οργανωμένη έκφρασή τους- τα σωματεία και οι Ομοσπονδίες τους- μίλησαν γι’ αυτό το θέμα. Κατήγγειλαν με κάθε τρόπο πλατιά στην κοινωνία το πρόβλημα, αυτό που τώρα κάνουν πως ανακαλύπτουν, «έντρομα», τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Η μείωση του μαθητικού μας πληθυσμού, οι συνέπειες αυτής της μείωσης στη μόρφωση και στην εκπαίδευση αποτέλεσαν και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των θέσεων, των αιτημάτων, των αγωνιστικών διεκδικήσεων του εκπαιδευτικού κινήματος επί χρόνια. Το συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών- ιδίως το πιο αγωνιστικό του τμήμα- δεν έχει σταματήσει να το αναδεικνύει σε όλη του τη διάσταση, δεν έχει σταματήσει πολύ περισσότερο να αποκαλύπτει τις αιτίες και τους αίτιους, δεν έχει πάψει να διεκδικεί λύσεις ως προς αυτό, λύσεις υπέρ της εκπαίδευσης, της μόρφωσης των μαθητών και των εργαζόμενων εκπαιδευτικών. Κι αυτό αποτελεί μία αναντίρρητη πραγματικότητα, που δεν μπορεί να συσκοτιστεί με όσες προσπάθειες και αν καταβάλλουν όσοι απεργάζονται αντιεκπαιδευτικές επιλογές.

Γιατί, λοιπόν, οι γνωστές από χρόνια θέσεις, οι αγώνες και διεκδικήσεις των εκπαιδευτικών, ακόμη και οι προτάσεις τους δε γνωστοποιούνται, δε συζητιούνται όπως θα έπρεπε, δε γίνονται εντέλει αποδεκτές και δεν εφαρμόζονται; Θεωρούμε πως η απάντηση στα ερωτήματα αυτά είναι μία: οι θέσεις αυτές «δεν ταιριάζουν» στις κυβερνητικές επιδιώξεις και στην αντιεκπαιδευτική πολιτική αποδόμησης και διάλυσης της δημόσιας, δωρεάν, εκπαίδευσης , δε συμφωνούν με τις επιδιώξεις και επιλογές που με πάθος εφαρμόζουν σήμερα η κυβέρνηση ΝΔ-Μητσοτάκη αλλά και οι προκάτοχοί της. Αντίθετα, οποιαδήποτε διαπίστωση των εκπαιδευτικών και του κινήματός τους τίθεται στην άκρη. Οι θέσεις του εκπαιδευτικού κινήματος και των αγωνιζόμενων εκπαιδευτικών και γι’ αυτό το θέμα έτυχαν της ίδιας αντιμετώπισης. Η «ανάδειξη» του μειωμένου αριθμού μαθητών στην εκπαίδευση δεν αποτελεί τωρινή αποκάλυψη, πραγματοποιείται δε όχι για να φωτίσει το πρόβλημα αλλά για να το συσκοτίσει και να  προωθηθούν εκ μέρους των κυβερνώντων τομές και αλλαγές σε ακόμη αντιδραστικότερη κατεύθυνση.

Σε παλαιότερες περιόδους , παχιών αγελάδων, η ειδησεογραφία έκανε πάντα λόγο για την έναρξη λειτουργίας και την ίδρυση νέων σχολικών μονάδων. Οι τοπικές κοινωνίες πανηγύριζαν καθώς το γεγονός της ίδρυσης νέων σχολείων προσφέρει το μορφωτικό αγαθό και συνιστά κοινωνική πρόοδο. Σε περιόδους όπως η σημερινή, ισχνών «νεοφιλελεύθερων» πολιτικών αγελάδων, οι ειδήσεις κινούνται σε αντίθετες κατευθύνσεις και το βέλος του χρόνου δείχνει …προς τα πίσω! Η «δημογραφική» πτώση του μαθητικού μας πληθυσμού δεν αποτελεί το έναυσμα σοβαρών αποφάσεων ενίσχυσης της μορφωτικής διαδικασίας- θα μπορούσε για παράδειγμα να υιοθετηθεί επιτέλους το πάγιο αίτημα των εκπαιδευτικών για τη μείωση του αριθμού μαθητών ανά τμήμα- αλλά αντίθετα πολιτικό έναυσμα για λουκέτο σε εκατοντάδες σχολεία της χώρας. Η κοινωνία ζει τη συνέχιση μίας πολιτικής που μετρά ήδη χιλιάδες «νεκρά» σχολεία στο πέρασμά της. Πρόκειται για μία πολιτική εξαφάνισης σχολείων, που, όπως κι αν παρουσιαστεί και με όποιο ψευδεπίγραφο περιτύλιγμα, δεν μπορεί να αποκρύψει τον πραγματικό της χαρακτήρα. Η κυβέρνηση της ΝΔ-Μητσοτάκη εργαλειοποιεί τα αριθμητικά δεδομένα μίας κατάστασης, που η ίδια και η πολιτική της δημιούργησε, προκειμένου να εφαρμόσει ανενόχλητη τη διαλυτική νεοφιλελεύθερη πολιτική της στο χώρο της εκπαίδευσης.

Τις ανακοινώσεις για τη μείωση του μαθητικού δυναμικού ακολούθησαν αποφάσεις- έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια- κλεισίματος δεκάδων σχολείων της χώρας. 38 σχολικές μονάδες αναστέλλουν τη λειτουργία τους στην Περιφέρεια Ηπείρου και 133 στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονία και είμαστε βέβαιοι πως οι αριθμοί θα είναι παρόμοιοι και στην υπόλοιπη χώρα! 92 Νηπιαγωγεία  και 41 Δημοτικά Σχολεία της Κ. Μακεδονίας «σβήνουν» από τον εκπαιδευτικό χάρτη, με τις υπογραφές διαγραφής τους να τίθενται φαρδιές πλατιές και να μένουν στην Ιστορία ως ένα , ιδιότυπο, εκπαιδευτικό πογκρόμ. Μας λένε βέβαια οι υπογράφοντες, για να ελαφρύνουν την πίκρα και το βάρος μιας τέτοιας απόφασης, ότι το ζήτημα είναι «προσωρινό», «τεχνικής φύσεως» και πως το λουκέτο επανεξετάζεται σε ετήσια βάση. Ελπίζουν έτσι η κοινωνία να καταπιεί και αυτό το πικρό ποτήρι της καταστροφής που πραγματοποιούν. Γνωρίζουμε, όμως, άριστα ότι οι πιθανότητες επανέναρξης λειτουργίας, έστω και κάποιων από τις διαγραμμένες σχολικές μονάδες μελλοντικά, είναι ελάχιστες ή και μηδενικές.

Οι αποφάσεις  των κρατούντων- σε συνδυασμό ασφαλώς με αποφάσεις που αφορούν συνολικότερα το λαό μας- δημιουργούν ακόμη πιο ασφυκτικό πλαίσιο, αυτή τη φορά και όσον αφορά την εκπαίδευση των παιδιών μας. Πλήττονται κατά κύριο λόγο αγροτικές και ορεινές περιοχές, οι οποίες έχουν δεχτεί χτυπήματα έτσι κι αλλιώς από το σύνολο της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής δεκαετιών και εξαφανίζονται καθημερινά από τον χάρτη. Βλέπουν οι περιοχές αυτές, τα χωριά μας, τις πιθανότητες να ορθοποδήσουν και να επιζήσουν να μειώνονται ακόμη περισσότερο και να εκμηδενίζονται. Πλήττονται μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί  και τίθενται σε καθεστώς μορφωτικής ομηρείας και ανασφάλειας, εργασιακής ή  άλλης. Πλήττεται και τίθεται εν αμφιβόλω το μορφωτικό δικαίωμα χιλιάδων μαθητών.

Η μείωση του αριθμού των μαθητών είναι αποτέλεσμα της υπογεννητικότητας. Μα η υπογεννητικότητα, ως κοινωνικό φαινόμενο, δεν είναι ανεξάρτητη από το κοινωνικό γίγνεσθαι. Είναι, κατά κύριο λόγο, αποτέλεσμα  των εξοντωτικών αντιλαϊκών πολιτικών που εφαρμόζονται με μένος , ιδιαίτερα τα τελευταία 15 χρόνια της συνεχιζόμενης και αδιάλειπτης κρίσης για τα εργατικά και λαϊκά στρώματα. Είναι αποτέλεσμα της μετανάστευσης χιλιάδων νέων μας στο εξωτερικό, της ανεργίας, της εργασιακής ανασφάλειας  και του εργασιακού μεσαίωνα όσων νέων παρέμειναν στη χώρα. Η υπογεννητικότητα είναι το απότοκο μιας αδυσώπητης και καταστροφικής για τα εργατικά και λαϊκά στρώματα πολιτικής, της ασταμάτητης επίθεσης που δέχονται από τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις επί χρόνια. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές όμως δεν παίρνουν χαμπάρι από όλα αυτά!

Η κυβέρνηση ΝΔ-Μητσοτάκη συνεχίζει να συρρικνώνει τις ζωές μας, να συρρικνώνει τη μόρφωση και το δικαίωμα όλων σε αυτήν. Να συρρικνώνει το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα στη ζωή. Η κυβέρνηση ΝΔ-Μητσοτάκη- η δεξιά πολιτική σε κάθε της έκφανση κι απόχρωση εντέλει- αναδεικνύεται σε ολετήρα, σε καταστροφέα και της δημόσιας, δωρεάν, εκπαίδευσης, σε ολετήρα και καταστροφέα  των δικαιωμάτων των μαθητών και των γονέων τους. Με όχημα τη «δημογραφική» κατάσταση, που η ίδια με την εμμονική, αντιλαϊκή, νεοφιλελεύθερη πολιτική δημιούργησε, συνεχίζει το έργο της. Η Ιστορία όμως σημειώνει! Ίσως αργεί, πάντα με τα ανθρώπινα μέτρα, είναι , ωστόσο, κάτι παραπάνω από βέβαιο πως στα μελλοντικά εγχειρίδια θα καταγράψει αυτήν την κυβέρνηση και τα πεπραγμένα της και στο χώρο της εκπαίδευσης με τα πιο μελανά χρώματα και με τίτλο:

«Ολετήρες και καταστροφείς της εκπαίδευσης»

*Ο Γιάννης Μελιόπουλος είναι εκπαιδευτικός, μέλος του Ν.Τ. ΑΔΕΔΥ & του Δ.Σ. ΣΕΠΕ Ημαθίας