Στο Καϊμακτσαλάν με τους Ορειβάτες Βέροιας

Γράφει ο Νίκος Τσιαμούρας

Βόρας , θεός του ανέμου  του Βορρά , πίστευαν ότι κατοικούσε στη θρακική γη . Γιος της Ηούς ( Αυγής ) και του Αστραίου .

Τον παρίσταναν ως φτερωτό δαίμονα , γενειοφόρο  και  ντυμένο  με έναν  κοντό  πτυχωτό  χιτώνα . Ανήκε στο γένος των Τιτάνων , με αδέλφια τον Ζέφυρο και τον Νότο .

Φύγαμε από την Βέροια στις 7 πρωινό Κυριακής , 10 φίλοι ορειβάτες, προορισμός  μας το χιονοδρομικό κέντρο του Βόρα ή Καϊμακτσαλάν  στο νομό Πέλλας .

Προσπερνάμε την Έδεσσα . Το όνομα της έχει φρυγική καταβολή και σημαίνει πύργος  μέσα στο νερό  ή πόλη πάνω στο νερό .

Στους βυζαντινούς χρόνους ανάμεσα στις πόλεις κάστρα που ξεχώρισαν για την θέση και την ικανότητα τους είναι και η Έδεσσα ΄΄το θεοφρούρητο  κάστρο των Βοδενών ΄΄.

Μοναδικό στολίδι της πόλης στην περιοχή Βαρόσι  η παλιά μητρόπολη , ο ναός της κοίμησης της Θεοτόκου . Η ανέγερση της τοποθετείται στο δεύτερο μισό του 14 ου αιώνα  .

Αρχαία βυζαντινά και άλλα ευρήματα  μαρτυρούν την ιστορία της πόλης . Από την ιστορία  της πόλης περνούν Ρωμαίοι , Σλάβοι , Οθωμανοί.

 Απελευθερώνεται από τον Ελληνικό στρατό στις 18 Οκτωβρίου το 1912 . Συνεχίζουμε για την Άρνισσα………Περάσαμε τον Νέο και τον Παλιό Άγιο Αθανάσιο. Ανεβαίνουμε ψηλότερα

Από  εδώ το μάτι ταξιδεύει στον απέραντο κάμπο με τους οπωρώνες  και ατενίζει τη λίμνη Βεγορίτιδα . Μια από τις ομορφότερες λίμνες της Ελλάδος που απλώνεται σε υψίπεδο 600 μέτρων . Η λίμνη Βεγορίτιδα περιβάλλεται από το όρος Βόρας , ανατολικά από το Βέρμιο ,νότια από το όρος Σκοπός Κοζάνης και δυτικά από  το Άσκιο όρος . Είναι λίμνη αλπικού τύπου και τεκτονικής προέλευσης . Έχουν καταγραφεί 11 είδη ψαριών .

Το 1953 μετά την υποχώρηση των νερών αποκαλύφθηκε  προϊστορική νεκρόπολη με δέκα  κιβωτιόσχημους τάφους .

Μπροστά μας ξεπροβάλλει η οροσειρά του όρους Βόρα . Είναι το τρίτο ψηλότερο βουνό της Ελλάδος μετά τον Όλυμπο και τον Σμόλικα , με την κορυφή του να φθάνει τα 2524 μέτρα .

Αποτελεί το φυσικό σύνορο των νομών Φλώρινας και Πέλλας . Πλησιάζουμε……………Μια ανάσα από το χιονοδρομικό του Καϊμακτσαλάν . Τοπίο τυραννισμένο από τον χειμώνα, ανεβαίνοντας ψηλότερα το χιόνι κάνει την εμφάνιση του. Τώρα κακοτράχαλα βράχια και χαράδρες εναλλάσσονται με πυκνά δάση από οξιές πεύκα και έλατα .

Τα Σαββατοκύριακα η περιοχή  στενάζει από το βάρος των τζιπ και της ανάπτυξης . Μιας ανάπτυξης και μιας δόμησης άναρχης . Τώρα εδώ φυσάει  ένας άλλος αέρας , αυτός της αντιπαροχής και του εύκολου χρήματος .

Οι  κάτοικοι της περιοχής άφησαν την γη  και τις καλλιέργειες και ασχολούνται με τους  Θεσσαλονικείς  χειμερινούς τουρίστες .

Βρισκόμαστε στο χιονοδρομικό κέντρο , ένας πολύχρωμος κόσμος  από επισκέπτες  μας  υποδέχεται , άρχισε να λειτουργεί από το 1995 , διαθέτει 7 αναβατήρες ( 1 εναέριο διθέσιο και 6 συρόμενους ) οι οποίοι παρέχουν πρόσβαση στις 14 συνολικά πίστες σκι  διαφόρων βαθμών δυσκολίας .

Η αύρα του ορεινού καθαρού αέρα εισβάλλει στα πνευμόνια μας , αφήνεσαι στην καθαρότητα του χιονισμένου τοπίου, το τελευταίο του χειμώνα .

Το  λευκό σε ταξιδεύει , το θρόισμα  του παγωμένου  αέρα σε κάνει να νοιώθεις  μέρος της φύσης .

Με τον σάκο στον ώμο ντυμένοι με ορειβατικά  ρούχα , γάντια και σκούφους οι φίλοι

 ορειβάτες ορειβατούμε τώρα δίπλα από το συνδετικό (εναέρια καρέκλα ) ανηφόρα για γερά πόδια και  αντοχές , ανάσες πηχτές . Αργά  αλλά  σταθερά  κερδίζουμε  ύψος , τόπος γύρω γυμνά λευκός , χιόνι παγωμένο παντού .

Ένας περήφανος ήλιος μας συντροφεύει και μας ακολουθεί σε όλη τη διάρκεια της πορείας αλλά και τρομερός παγωμένος αέρας

Ο χρόνος τρέχει μαζί με τον ιδρώτα , κοφτές ανάσες  και η ερημιά του λευκού τοπίου , ησυχία………..μόνο το θρόισμα του παγωμένου αέρα  μας  κρατάει συντροφιά .Βρισκόμαστε στην κόψη της κορυφογραμμής , τώρα τοπίο ολότελα λευκό , αρχέγονο, άγριο , ήπιο , μουσικό , θεϊκό .

Απτόητοι  συνεχίζουμε για την κορυφή . Στην ψηλότερη κορφή  υπάρχει το εκκλησάκι του  Προφήτη Ηλία το οποίο αποτελεί μνημείο του Α΄ Παγκοσμίου  πολέμου . Είναι κατασκευασμένο  σε ρυθμό καθολικό και  λίγο πιο πέρα υπάρχει μνημείο των θυμάτων που έπεσαν στις μάχες που διεξήχθησαν  στις πλαγιές του .

Τώρα άγρια μουσική  αέρα ανακατεμένη με χιόνι παγωμένο μας μαστιγώνει  το πρόσωπο  μπήκαμε  μέσα  στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία  ανάψαμε ένα κερί , γύρω από το ιερό στεφάνια με πλαστικά λουλούδια γραμμένα στα σλάβικα αφιερωμένα στην χάρη του Αγίου  από τους φίλους Σκοπιανούς .

Από το εκκλησάκι όλοι μαζί  θαυμάζουμε  την άγρια ομορφιά των γύρω βουνοκορφών . Μπροστά μας περήφανα ξεπροβάλλουν , οι   βουνοκορφές του Βερμίου ,των Πιερίων ,του Ολύμπου  του Άσκιου (Σινιάτσικο ) και αριστερά συνεχίζει η οροσειρά του όρους Βόρα με τις κορυφές  Σοκόλ , Κράβιτσα, Πίνοβο , η  Τζένα και το  Πάϊκο .

Επιστροφή μέσα από τις πίστες του Χιονοδρομικού.

 Γλιστρήσαμε  στις ολόλευκες πλαγιές και κάναμε μια κατάβαση ορειβατώντας ανάμεσα στο απόλυτο λευκό, τα λεπτά και οι  ώρες  περνούν ευχάριστα , οι εικόνες που παρελαύνουν μπροστά  στα μάτια μας ,  προκαλούν  μια ανεξάντλητη ευθυμία  στη συντροφιά .

 Εναλλαγές χρωμάτων σε μια απαράμιλλη αρμονία ,  το άφθονο χιόνι δεν έρχεται για να γεμίσει το τοπίο αλλά να το  αγκαλιάσει να το αναδείξει . Η ορειβασία και  το σκι παύουν να είναι σπορ , είναι μέσο  απλώς  για την περιήγηση μας στο φανταστικό περιβάλλον .

Αφήσαμε πίσω την ομορφιά και την ηρεμία του βουνού και πήραμε το δρόμο της επιστροφής .

Επιστροφή , από άλλη διαδρομή . Κερασιά , Καρυδιά , Άγρας.   Ο δασικός ασφάλτινος δρόμος τρυπώνει  στο πυκνό δάσος  και η  φυσιολατρική  τώρα πλέον περιήγηση μας αρχίζει να αποκτά ξεχωριστό ενδιαφέρον . Η μεγαλοπρέπεια και η ομορφιά κρύβεται στις  κοιλάδες και τις δασωμένες πλαγιές . Εκτεταμένα δάση από πεύκα,  έλατα ,οξιές  και χαμηλότερα καστανιές , βελανιδιές και κερασιές  μας υποδέχονται  με τα χρώματα της Άνοιξης . Εδώ ζουν σε μικρό αριθμό ζαρκάδια , λύκοι  και αλεπούδες .

Δρόμος  κατηφορικός και χωρίς να το καταλάβουμε βρισκόμαστε στο πρώτο χωριό την Κερασιά .

Το χωριό μας υποδέχεται έρημο χτισμένο σε μια ειδυλλιακή τοποθεσία . Μόνο οι καμινάδες που καπνίζουν προδίδουν την ανθρώπινη παρουσία .

Παίρνουμε το δρόμο που οδηγεί στην Έδεσσα . Προσπεράσαμε  το χωριό Καρυδιά . Λίγο πιο πέρα ( στην είσοδο του χωριού ) υπάρχει το μνημείο του καπετάν Άγρα .

Ο Τέλος Αγαπηνός  ( Σαράντης Αγαπηνός , καταγωγή από τους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας ) , ανθυπολοχαγός πεζικού του ελληνικού στρατού , γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1880 επειδή ο πατέρας του υπηρετούσε εκεί ως Εφέτης . Εισήλθε με αντάρτικο σώμα στη Μακεδονία και από τον Σεπτέμβριο του 1906 μπήκε με δώδεκα ευζώνους  στον βάλτο των Γιαννιτσών , όπου ανέπτυξε δράση εναντίον των Βούλγαρων κομιτατζήδων .Τον Ιούνιο του 1907 δέχθηκε πρόταση του Βούλγαρου Βοεβόδα Ζλατάν για τοπική ειρήνευση , όμως εκείνος τον συνέλαβε , τον διαπόμπευσε και τον κρέμασε έξω από το χωριό Καρυδιά μαζί με τον πιστό συμμαχητή του τον Αντώνη Μίγκα από την Νάουσα .

Περάσαμε τον σιδηροδρομικό σταθμό του Άγρα τώρα προσπερνάμε την λίμνη και τον υγροβιότοπο του Άγρα . Βρίσκεται σε υψόμετρο 470 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας .

Εδώ ζουν  περιοδικά 250 διαφορετικά είδη πτηνών . Πρόκειται για μια λίμνη 5.972 στρεμμάτων που υδροδοτείται από τις πηγές του ποταμού Εδεσσαίου και η  επιφάνεια της καταλαμβάνεται από πυκνή βλάστηση με  καλαμιές , ιδανικές

Συνθήκες  για φώλιασμα και αναπαραγωγή της πανίδας .

Υπάρχουν επίσης λειμώνες με βούρλα και παρυδάτια δενδρώδης βλάστηση από λεύκες , ιτιές πλατάνους και σκλήθρα . 

Βατράχια , βίδρες , μυοκάστορες , υδρόβιες χελώνες και νερόφιδα συμπληρώνουν το σκηνικό . Μεταναστευτικά πουλιά όπως πελεκάνοι , κύκνοι και το σπάνιο είδος της ροπαλόπαπιας συχνάζει εδώ κατά την περίοδο της αναπαραγωγής . Σε αντίθεση με την πλούσια ορνιθοπανίδα η ιχθυοπανίδα εμφανίζεται ιδιαίτερα φτωχή  .

Επιστρέφοντας μεσημέρι  στην Βέροια  αφήσαμε πίσω μας την παγωμένη και περήφανη ερημιά των κορφών να φαντάζει ακόμη πιο μυστηριώδης και ακατανόητα σαγηνευτική .