Η παραδοσιακή οικογένεια ως εθνικό κοινωνικό και ηθικό θεμέλιο του τόπου

Γράφει ο Τάσος Βασιάδης

Η κοινή γνώμη παρακολουθεί με συνεχές ενδιαφέρον την νομοθετική κινητικότητα που βρίσκεται σε εξέλιξη, σχετικά με την νομοθέτηση του γάμου μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλλου και την τεκνοθεσία από αυτά.

Με την δημόσια αντιπαράθεση που εκδηλώνεται για αυτό το ζήτημα αναζωπυρώνεται το ενδιαφέρον και η συζήτηση για το παραδοσιακό οικογενειακό πρότυπο, που ιστορικά υπήρξε μόνιμο χαρακτηριστικό της κοινωνικής δομής, πριν ανακύψει ο σύγχρονος τρόπος ζωής και επικρατήσουν αντιλήψεις ξένες προς την ελληνική παράδοση.

Σύμφωνα με το πρότυπο αυτό, η συνύπαρξη στην ίδια οικογένεια και υπό την ίδια στέγη, μελών με διακριτούς τους ρόλους του πατέρα, της μητέρας και των παιδιών, η από κοινού αντιμετώπιση των οικογενειακών και κοινωνικών προβλημάτων, η κοινή οικονομική επιφάνεια και η σφυρηλάτηση ισχυρότατων δεσμών, αποτελούν κοινωνική πραγματικότητα οικεία προς τις ιστορικές ελληνικές παραδόσεις.

Αναπολώντας αυτό το οικογενειακό πρότυπο, επισημαίνεται η αναγκαιότητα της προάσπισης και της διαφύλαξης της παραδοσιακής οικογενείας, ως αναχώματος κοινωνικής συσπείρωσης και άμυνας απέναντι στους παντοειδείς κινδύνους, οι οποίοι ελλοχεύουν και υπονομεύουν την φυσική, κοινωνική και πνευματική υπόσταση του κάθε πολίτη.

Η παραδοσιακή οικογένεια σαν εργαστήρι αξιών και ιδεών υπήρξε και είναι αναντικατάστατη.

Οι πολίτες που προέρχονται από δεμένες οικογένειες με παραδόσεις και αξίες, αποτελούν κατά κανόνα και εκείνες τις προσωπικότητες που στηρίζουν και προάγουν το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.

Εν κατακλείδι οι κοινωνίες είναι τόσο πιο ισχυρές και τόσο πιο απρόσβλητες απέναντι των όποιων κινδύνων που ελλοχεύουν, όσο συντίθενται από παραδοσιακές οικογένειες δεμένες και συσπειρωμένες.

Τα περιστατικά εκδήλωσης απειλητικών συμπεριφορών, κυρίως εις βάρος νέων προσώπων, που καταγγέλλονται εκ των υστέρων και απασχολούν την επικαιρότητα, αναδεικνύουν την αναγκαιότητα της οικογενειακής συσπείρωσης, ως αναχώματος έναντι αυτών των κοινωνικών κινδύνων.

Κεφαλαιώδης όμως παράγων πρόληψης και προστασίας, έναντι των κοινωνικών κινδύνων παραμένει η οικογενειακή συσπείρωση και υποστήριξη.

Τα νέα άτομα που δίνουν τον προσωπικό τους αγώνα στη ζωή, αισθάνονται ασφαλέστερα και δυνατότερα απέναντι σε κάθε επιβουλή που μπορεί να εκδηλωθεί εις βάρος τους, όταν γνωρίζουν ότι έχουν δίπλα τους την οικογένεια τους από την οποία προέρχονται, ακοίμητο φρουρό και παραστάτη.

Αυτή δε η εμφανής προστασία αποτρέπει την εκδήλωση κάθε ενδεχόμενης επιβολής που μπορεί να εκδηλωθεί εις βάρος τους.

Οι παραδοσιακές κοινωνικές αξίες που στη διάρκεια της ιστορικής διαδρομής έδωσαν τη δυνατότητα στον τόπο να μεγαλουργήσει, διδάσκονται και εμπνέονται από την παραδοσιακή οικογένεια, που αποτελεί το κατ εξοχήν ανάχωμα προστασίας απέναντι στους παντοειδείς κοινωνικούς κινδύνους.

Όσο και αν οι επίκαιρες νομοθετικές κινήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη επιχειρούν να προβάλλουν ένα διαφορετικό πρότυπο οικογενειακής συγκρότησης που ξεκινά με άτομα του ιδίου φύλλου, δεν πρόκειται να υποκαταστήσουν τις παραδοσιακές αξίες και δομές.

Και αυτό διότι πάνω από τον κάθε νόμο της πολιτείας υπάρχει και υπερισχύει ο προαιώνιος φυσικός νόμος, που με επιστημονική τεκμηρίωση και ακρίβεια καθορίζει την αναντικατάστατη βιολογική, ψυχική και κοινωνική σχέση μεταξύ άρρενος και θήλεος, ως προϋπόθεση για την γέννηση απογόνων και δημιουργία οικογενειών.

Ο φυσικός νόμος είναι που πρέπει να εμπνεύσει και την νομοθετική διεργασία που βρίσκεται σε εξέλιξη, κατά τρόπο ώστε να θεσπιστεί η ουσιαστική στήριξη της παραδοσιακής οικογένειας, που διαχρονικά απετέλεσε το εθνικό, κοινωνικό και ηθικό θεμέλιο του τόπου.

Οι διάφοροι θεσμικοί παράγοντες με τις δημόσιες τοποθετήσεις τους αναγνωρίζουν αυτές τις αξίες και αναμένεται πλέον η έμπρακτη συνέχεια ώστε να δοθεί ουσιαστικό και αποτελεσματικό περιεχόμενο σε αυτές.