Ο θάνατος είναι απουσία

Γράφει ο Νίκος Τσιαμούρας

 Μια μέρα λαμπερή  σήμερα Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2024 που δε θα δεις, δεν είσαι πια εδώ ανάμεσα σε θνητούς  που αντιμετωπίζουν  τη ζωή τους  ως αθάνατοι.

Ο θάνατος έρχεται, να σου υπενθυμίσει πως δεν είσαι άτρωτος, πανίσχυρος, δυνάστης αλλά ένα ευάλωτο πλάσμα εκτεθειμένο σε τόσους  κινδύνους. Και μετά από λίγο διάστημα καθώς  η μνήμη ξεχνάει, ξεχνάμε και εμείς.

Και μαζί με το θάνατο ξεχνάμε να ζήσουμε.

 Λυπάμαι για αυτούς που έφυγαν. Λυπάμαι, για όλα εκείνα που δεν προλάβαμε να πούμε. Για όλα αυτά που θα έρθουν στο μέλλον χωρίς αυτούς. Αυτό είναι που πονάει….

Τώρα νοιώθω ο χρόνος να παραχωρεί χώρο στον πόνο. Αξίζει να θυμάμαι όλους αυτούς, τον πατέρα μου, την μάνα μου, τον κουμπάρο μου, τον φίλο μου τον Κυριάκο και τους άλλους, που ήρθαν κάποια  στιγμή στη ζωή μου και της πρόσθεσαν τόσες αποχρώσεις.

Όλα τα άλλα είναι γήινα και εγώ δεν έχω την γνώση να εκτιμήσω το σήμερα.

 Υπάρχουν πολλοί  που η ζωή τους φαντάζει δεδομένη, πολλοί φοβούνται τον θάνατο και τρέχουν να κρυφτούν τρομαγμένοι. Και άλλοι που τον δέχονται μοιρολατρικά και κάποιοι άλλοι που έχουν συμβιβαστεί με την ιδέα. Δεν τον περιμένουν αλλά θα έρθει μια μέρα.

Ο θάνατος είναι κάτι περισσότερο από απουσία.!

Καθιστά ανύπαρκτο το παρόν, διακόπτει το μέλλον, μηδενίζει τη δράση.

Σε αυτή τη ζωή μετράμε απώλειες από αυτή τη ζωή. Απώλειες και απουσίες αγαπημένων  ανθρώπων. Απουσίες που δε θα δηλώσουν ποτέ ξανά παρουσίες και λυπάμαι που έφυγαν και την αδυναμία μου να τους φέρω πίσω. Για όλα αυτά που θα έρθουν χωρίς αυτούς.

Αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα, χωρίς εσάς.

Το φωνάζω πως η ζωή  είναι κάπου έξω. Να χαμογελάσουμε στη ζωή, να απλώσουμε το χέρι μας, να ανοίξουμε την αγκαλιά μας, να ερωτευτούμε, να προσφέρουμε αγάπη και ζεστασιά.

Τελικά η ζωή δεν έχει λογική είναι μια ατέλειωτη σειρά από απουσίες.

Υ.Γ. Στην απουσία του Κυριάκου  (  που  ΄΄ έφυγε ΄ ΄ σήμερα  από κοντά μας ).