Η προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως ζήτημα γενικής ευθύνης

Γράφει ο Τάσος Βασιάδης

Τα δραματικά πολεμικά γεγονότα που κυριαρχούν στην επικαιρότητα το τελευταίο διάστημα, επισκίασαν πλην άλλων και την Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που με απόφαση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών καθιερώθηκε να τιμάται την 10η Δεκεμβρίου εκάστου έτους.

Η επισήμανση γίνεται με αφορμή την διαπίστωση, ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα εξακολουθούν να καταπατούνται συνεχώς και απροκάλυπτα σε όλο τον κόσμο.

Η συνεχόμενη εμπόλεμη κατάσταση στη Μέση Ανατολή και σε άλλες περιοχές, που αναμένεται να προκαλέσει μια νέα προσφυγική κρίση, οι κοινωνικές ανισότητες ανά τον κόσμο, η εξουθένωση της προσωπικότητας των αδυνάτων, η επιβολή του δίκαιου του ισχυρότερου, οι αιχμαλωσίες, οι ομηρείες, οι πολιτικές φυλακίσεις, οι εξορίες και τα βασανιστήρια, αποτελούν μερικές από τις προκλητικές καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που βρίσκονται σε πλήρη αναντιστοιχία με την πολιτιστική ανάπτυξη που χαρακτηρίζει την σημερινή πορεία της ανθρωπότητας.

Οι καταπατήσεις όμως των ανθρώπινων δικαιωμάτων δεν εξαντλούνται εκεί.

Εντοπίζονται και εκδηλώνονται με την καθημερινή έξαρση φαινομένων, τα οποία γίνονται εμφανώς αντιληπτά, ενίοτε και με ιδιαίτερα προκλητικό τρόπο, από τον κάθε πολίτη.

Μερικές από αυτές τις καθημερινές καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αφορούν ολόκληρες ομάδες συνανθρώπων μας, ενώ άλλες μεμονωμένα περιστατικά.

Η ανεργία αποτελεί μια κατάφωρη καταπάτηση ανθρώπινου δικαιώματος, η οποία υποβαθμίζει την αξία του ανθρώπου, εξουθενώνει την προσωπικότητα του και τον ωθεί σταδιακά στην κοινωνική απένταξη με όλες τις αυτονόητες συνέπειες για την κοινωνία και για τον ίδιο.

Η έξαρση της εγκληματικότητας, οι εκδηλώσεις βίας, το επισφαλές της σωματικής ακεραιότητας και ο φόβος καταστροφής της περιουσίας, αποτελούν κραυγαλέες παραβιάσεις του ανθρωπίνου δικαιώματος της δημόσιας ασφάλειας, που είναι ξένες με κάθε έννοια συντεταγμένης πολιτείας.

Αυτές αλλά και άλλες λιγότερο ή περισσότερο μεμονωμένες περιπτώσεις παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων γίνονται αντιληπτές από τον καθένα στην σημερινή κοινωνία.

Κάθε πολίτης που, σύμφωνα με τις δυνατότητες του, συμμετέχει στις δαπάνες που απαιτούνται για την λειτουργία του κράτους πρέπει να είναι και να αισθάνεται ασφαλής στον τόπο διαμονής, στον τόπο εργασίας και όπου γενικώς δραστηριοποιείται.

Η υποχρέωση της πολιτείας να κατοχυρώσει ισότιμα την παιδεία, δηλαδή την μόρφωση, την συγκροτημένη γνώση και την διαρκή ενημέρωση για όλους τους πολίτες, ώστε αυτοί να μπορούν να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της προσωπικής τους προόδου και της ευρύτερης κοινωνικής ανάπτυξης, αποτελεί στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα.

Το κορυφαίας όμως σημασίας ανθρώπινο δικαίωμα το οποίο νοείται ως αυτονόητο σε μια οργανωμένη και σύγχρονη κοινωνία είναι αναμφισβήτητα η Υγεία.

Η διασφάλιση παροχής υπηρεσιών Υγείας με ισότιμο τρόπο σε όλους τους πολίτες μιας πολιτείας η οποία θεωρείται ως ευνομούμενη, αποτελεί βασικό ανθρώπινο δικαίωμα του οποίου η έμπρακτη αναγνώριση και υποστήριξη αποτελεί σαφέστατα ένδειξη κοινωνικής προόδου και ανάπτυξης.

Η υποστήριξη αυτών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελεί μια σύνθετη και επίπονη διεργασία.

Απαιτεί διαρκή αφύπνιση, νηφαλιότητα, ανθρώπινη ευαισθησία και συνέπεια εκ μέρους της πολιτείας, των κοινωνικών οργανώσεων και καθενός πολίτη ξεχωριστά.

Η πρόσφατη ημέρα που παγκόσμια ήταν αφιερωμένη στα ανθρώπινα δικαιώματα ας μη αγνοηθεί και ας αποτελέσει ένα νέο ξεκίνημα για όλους.

Χρέος του καθενός είναι να εξοικονομήσει χρόνο από τις μικρές ή μεγάλες ενασχολήσεις του και να ατενίσει τον άμεσο περίγυρο.

Σίγουρα θα ανακαλύψει συνανθρώπους των οποίων τα ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονται.

Η δραστηριοποίηση της πολιτείας, της οργανωμένης κοινωνίας, των παραγόντων του τόπου και κάθε ενεργού πολίτη, για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αποτελεί ζήτημα γενικής ευθύνης και κοινωνικής ευαισθησίας.