Η πρόκληση για την αντιμετώπιση της κοινωνικής απειλής των ναρκωτικών

Γράφει ο Τάσος Βασιάδης

Οι επαναλαμβανόμενες ειδήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, με θέμα τις κατασχέσεις ποσοτήτων ναρκωτικών ουσιών και συλλήψεις ατόμων που φέρονται ως κάτοχοι και διακινητές, αναζωπυρώνουν την γενικότερη ανησυχία για το όλο φαινόμενο, που αποτελεί μια διαρκή κοινωνική απειλή.

Είναι γνωστό στα πλαίσια του κοινωνικού περιβάλλοντος, ότι κάποιες οικογένειες έχοντας στους κόλπους τους μέλος εξαρτημένο με τις ναρκωτικές ουσίες, αναζητούν εναγωνίως κάποια θεραπευτική κοινότητα, ένα κέντρο απεξάρτησης, που θα μπορούσε να τους βγάλει από το αδιέξοδο που έχουν περιέλθει.

Οι οικογένειες αυτές βιώνουν καθημερινά ένα πραγματικό δράμα που δύσκολα μπορεί να κατανοήσει όποιος δεν έχει προσωπικές εμπειρίες από τις συγκλονιστικές πτυχές του προβλήματος.

Αυτό ωστόσο που πρέπει να γίνει γενικότερα κατανοητό, είναι ότι η διάδοση των ναρκωτικών ουσιών αποτελεί πρόβλημα ολόκληρης της κοινωνίας και όχι μόνο των οικογενειών που πλήττονται .

Ο εν δυνάμει κίνδυνος απειλεί κάθε οικογένεια και ο καθένας κάποια στιγμή μπορεί να βρεθεί στην ίδια απελπιστική θέση.

Η πρόληψη του προβλήματος αποτελεί προφανώς την πιο ασφαλή διέξοδο για τον περιορισμό του και ως ένα βαθμό στον τομέα αυτό επιτελείται αξιόλογο έργο.

Μπορούν όμως να γίνουν πολύ περισσότερα σε επίπεδο ενημέρωσης ξεκινώντας από τα σχολεία, την οικογένεια και συνολικά την κοινωνία.

Με την συνεχή, συστηματική και αποτελεσματική πρόληψη, σίγουρα θα υποχωρήσει η καταγραφόμενη αύξηση του αριθμού των χρηστών.

Εύλογα όμως αναδεικνύεται ο προβληματισμός, για την κατάληξη όσων έχουν ήδη μπει στον αδιέξοδο δρόμο των ναρκωτικών και δεν είναι λίγοι.

Οι χρήστες είναι πρώτα από όλα ασθενείς και έχουν ανάγκη θεραπείας.

Αυτή η αναγκαιότητα έχει αναδειχθεί πολλές φορές στο παρελθόν και προβάλλει κάθε μέρα και επιτακτικότερα.

Με τα διάφορα κέντρα απεξάρτησης που λειτουργούν, επιχειρείται η αντιμετώπιση του προβλήματος, κατά τρόπο όμως ανεπαρκή, καθώς το φαινόμενο διογκώνεται και καθίσταται κοινή συνείδηση, ότι για τις συνεχώς μεγαλύτερες ανάγκες που ανακύπτουν, απαιτείται συνολικό σχέδιο και συντονισμός.

Οι αρχές, οι επιστημονικοί και κοινωνικοί φορείς και οι παράγοντες του τόπου οφείλουν να συντονίσουν ουσιαστικά τις δράσεις τους και να κινητοποιηθούν προς αυτή την κατεύθυνση.

Το ζήτημα συνδέεται άμεσα με την γενικότερη κατάσταση η οποία επικρατεί στο Δημόσιο Σύστημα Παροχής Υπηρεσιών Υγείας στον τόπο μας, λόγω της υποχρηματοδότησης και της υποστελέχωσης του, με αποτέλεσμα οι Δομές Υγείας να εξακολουθούν να υφίσταται και να λειτουργούν, χάρις στην μέχρι αυτοθυσίας προσφορά των λειτουργών τους.

Στην περίπτωση όμως των εξαρτημένων με τις ναρκωτικές ουσίες προσώπων, υπάρχει εμφανές κενό που επιβάλλεται να καλυφθεί, για να υπάρξει ουσιαστικό αποτέλεσμα, παράλληλα με την πρόληψη.

Για την κάλυψη του κενού που παρουσιάζει η οργάνωση της απεξάρτησης, επιβάλλεται κυριολεκτικά να σημάνει κοινωνικός συναγερμός.

Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση για την αντιμετώπιση του νοσηρού φαινομένου της ανεξέλεγκτης χρήσης των ναρκωτικών ουσιών που πλήττει την κοινωνία, η οποία απευθύνεται σε κάθε Παράγοντα του τόπου, σε κάθε Αρχή, σε κάθε Φορέα και σε κάθε ενεργό πολίτη.