Στην κορυφή Φλάμπουρο με τους Ορειβάτες Βέροιας

Γράφει ο Νίκος Τσιαμούρας

Η ομορφιά του τοπίου είναι εξαιρετική και η διαδρομή στις πλαγιές και τις βουνοκορφές στα Πιέρια ζωντανεύουν τις αισθήσεις.

Βρισκόμαστε στη γη των 9 Μουσών.

Το μελωδικό  τραγούδι τους αντηχεί ακόμη στις βουνοπλαγιές  και στα φαράγγια……….!

Φύγαμε  την Βέροια  στις 7  πρωϊνό Κυριακής, 12 φίλοι ορειβάτες .

Βέροια – Ελατοχώρι- Ρητίνη – Μηλιά - Φωτεινά – Σκοτεινά.- Φτέρη. Διαδρομή πανέμορφη, ονειρεμένη.

Βρισκόμαστε στην περιοχή των Πιερίων. Προσπερνάμε λόγγους και βουνά  ατέλειωτα δάση, ποτάμια και ρέματα.

Στις ακροποταμιές οι θεόρατες φτελιές,  τα πλατάνια,  οι βελανιδιές,  και τα σφενδάμια συνθέτουν τη δική τους  φθινοπωρινή  πινελιά.

Πρώτοι κάτοικοι ήταν οι Πίερες που κατοικούσαν στη Θράκη αλλά εκδιώχθηκαν από τους Τημενίδες βασιλείς της Μακεδονίας.

Οι Πιέριοι καθιέρωσαν τη λατρεία των θεών και θεωρούνταν λαός που πρώτος μετέδωσε και προήγαγε τον ελληνικό πολιτισμό.

Στα Πιέρια έζησαν  οι εννέα θνητές μούσες που ονομάσθηκαν Πιερίδες, κόρες του βασιλιά  Πιέρου και τη Ευίππης που οι θεοί αδίκησαν σε διαγωνισμό τραγουδιού στον Ελικώνα.

Από οίκτο αργότερα οι θεοί τις μεταμόρφωσαν  σε πουλιά μη αντέχοντας τη θλίψη τους.

Σύμφωνα  με τη μυθολογία  οι 9 Πιερίδες Μούσες προστάτιδες της ποίησης, του τραγουδιού και του χορού, μαγεύτηκαν από το θαυμάσιο περιβάλλον των Πιερίων και παρέμειναν για πάντα στην περιοχή.

Εδώ έζησε σύμφωνα με την παράδοση ο Ορφέας ο μεγάλος ποιητής  και μουσικός της μυθολογίας.

 Μόνο μικρά ζώα, λύκοι, αγριογούρουνα και λίγα  ζαρκάδια συμπεριλαμβάνονται στην πανίδα των Πιερίων.

 Περάσαμε το Ελατοχώρι και συνεχίζουμε για Ρητίνη.

 Η Ρητίνη το μεσοχώρι της λεγόμενης ΄΄ κοιλάδας του παλατιού ΄΄ μετρά ζωή για περισσότερα από 400 χρόνια. Με το δημοτικό σχολείο με κτητική επιγραφή 1872.

 Περάσαμε τη Μηλιά και συνεχίζουμε….

Ανεβαίνουμε  τον ανηφορικό ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Λίγο πριν αφήσουμε το χωριό Φωτεινά πήραμε πορεία δεξιά, οδηγούμε τώρα σε πυκνό δάσος οξιάς.

Σαν από παραμύθι  ξεπροβάλλει μέσα από  τα πυκνά φύλλα ενός  πανέμορφου δάσους το χωριό Σκοτεινά. Μέχρι στις 31 Αυγούστου 1926 λεγόταν Μόρνα ( σκοτεινός τόπος ).

 Xτισμένο σε μια ακροποταμιά   και σε υψόμετρο 700 μέτρων μας υποδέχεται το χωριό μόνο και έρημο. Στην είσοδο του χωριού υπάρχει το πετρόχτιστο γεφύρι της Μόρνας που δρασκελίζει το ρέμα Μαυρονέρι.

 Ξεχωρίζουν σήμερα οι δυο εκκλησίες , της Αγίας Παρασκευής και του Αγίου Νικολάου.  Η πρώτη αναφορά του χωριού γίνεται γύρω στα 1850.

Περιτριγυρισμένο από δένδρα μουριάς αλλά και ένα πλούσιο δάσος 100 χιλιάδων στρεμμάτων οξιάς – δρυς.

 Λόγω της μορφολογίας του εδάφους ,όπως είναι κτισμένο το χωριό στην πλαγιά, εδώ ξημερώνει αργά και νυχτώνει πολύ νωρίς. Ο ήλιος τον χειμώνα, εμφανίζεται 1-2 ημέρες την ημέρα.

Το 1937 άρχισε να κατασκευάζεται ο πρώτος αμαξιτός δρόμος στην περιοχή . Το δάσος των Σκοτεινών όπως και της Φτέρης περιήλθε στο Δημόσιο.

Στη Μόρνα το 1966 λειτουργούσε το περίφημο ΄΄Πανεπιστήμιο των Δασών΄΄. Έτσι αποκαλούσαν το Κρατικό Εργοστάσιο Επεξεργασίας ξύλου που έδινε ζωή στην περιοχή της δεκαετίας του ΄50 και του ΄60. Για να κατασκευαστεί η θαλαμηγός του βασιλιά Όθωνα επελέγη η πιερική ξυλεία του χωριού.

Τριγύρω άγρια ομορφιά,  άφθονα τρεχούμενα νερά με ένα μικρό φράγμα και το ρέμα Μαυρονέρι να κυλά τα ορμητικά νερά του.

Στις 19 Δεκεμβρίου 1943 εκτελέστηκαν από τους Ναζί και τους ταγματασφαλίτες 10 κάτοικοι του χωριού, ανάμεσα τους και ο παπά Χρήστος  - Τσολάκης  στη συνέχεια πυρπολήθηκε και λεηλατήθηκε,

Περάσαμε την άγρια χαράδρα, ένας τόπος ασύλληπτης ομορφιάς και συνεχίζουμε για Φτέρη.

 H Φτέρη είναι ένα από το πιο απομακρυσμένα χωριά των Πιερίων   κτισμένο σε υψόμετρο 1200 μέτρων.

Οι εκτάσεις της Φτέρης διοικητικά και ιδιοκτησιακά  ανήκουν στους κατοίκους της Καρίτσας. 

Η Φτέρη ήταν η πρώτη κατοικία των Βλάχων της Καρίτσας Πιερίας, οι οποίοι είχαν έρθει από την Ήπειρο, συγκεκριμένα από την Μηλιά Μετσόβου.

Άλλοτε κεφαλοχώρι της περιοχής μέχρι το 1890.

Πήραν μέρος στην επανάσταση του 1821, καθώς πολλές οικογένειες αρματολών  κατάγονταν από εδώ. Ο πατέρας του Γεωργάκη  Ολύμπιου και  οι πρόγονοι των Λαζαίων.

Ημέρα ζεστή και ηλιόλουστη, χρώματα  του Φθινοπώρου παντού. 

Ορειβατούμε τώρα  σε δασικό δρόμο.

Μόλις μας προσπέρασε ένα πανέμορφο ζαρκάδι και χάθηκε στις γύρω φυλλωσιές, τρομαγμένο από το δικό μας θόρυβο.

Δασοβατομουριές, αγριοτριανταφυλλιές, σπάρτα , αγιοκλήματα και βότανα οι σύντροφοι των 12 σημερινών θαρραλέων ορειβατών.

Τώρα μονοπάτι συνεχώς ανηφορικό μέσα από πανέμορφο δάσος οξιάς.

Οι θόρυβοι ακούγονται καθαρότερα με κάθε λεπτομέρεια. 

Το τραγούδι των πουλιών, το βουητό του ρέματος, το θρόισμα των φύλλων στο ξέσπασμα του ανέμου, οι δικές μας κοφτές ανάσες.

Βρισκόμαστε σε ένα μικρό ξέφωτο με  θέα τον μυθικό Όλυμπο, τώρα διασχίζουμε τον δασικό δρόμο και ανεβαίνουμε τον γρανιτένιο όγκο του βουνού.

Συνεχίζουμε ανάμεσα σε φτέρες και πανύψηλα πεύκα  σε πολλά σημεία του δάσους που διαβαίνουμε καμένα δένδρα ….(τελευταία πυρκαγιά το 2007) ευτυχώς……. σβήστηκε γρήγορα. 

Βρισκόμαστε στις πλαγιές  της κορυφής Τούρλα και συνεχίζουμε.

Ψηλότερα μεγάλες συστάδες  κυκλάμινων σπάζουν την μονοτονία της ανάβασης και του γυμνού τοπίου.

Ανεβαίνοντας  προς την κορυφή Φλάμπουρο αριστερά μας κάτω χαμηλά ξεπροβάλλει το χωριό Καταφύγι, κάτοικος  του οικισμού υπήρξε για κάποιο διάστημα ο Γιώργος Ζορμπάς.

Γεννήθηκε το 1865 στον Κολινδρό Πιερίας, καταδιωκόμενος από τους Τούρκους λόγω του χαρακτήρα του έφυγε για το Καταφύγι και αργότερα για την Χαλκιδική. Εργάστηκε στα μεταλλεία ως μεταλλωρύχος  στον Ίσβορο ( Στρατώνι). Παντρεύτηκε την Ελένη, κόρη  αρχιεργάτη  των μεταλλείων.

Απέκτησε μαζί της 12 παιδιά ( έζησαν τελικά τα επτά ). Οι πόλεμοι και ο θάνατος της γυναίκας του τον φέρνει το 1915 στο Άγιο όρος όπου γνωρίζει τον Νίκο Καζαντζάκη, τους δένει μια δυνατή φιλία

Από τον Ζορμπά εμπνεύστηκε ο Νίκος Καζαντζάκης και έγραψε το έργο του ΄΄ Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά ΄΄ που έγινε παγκοσμίως γνωστό.

Η ταραγμένη ζωή του σταμάτησε στα Σκόπια. Ξαναπαντρεύτηκε έκανε οικογένεια και άλλα παιδιά.

Ο  Β΄ παγκόσμιος πόλεμος,  η πείνα και η ναζιστική σκλαβιά τον έστειλαν στο θάνατο το 1941. Ο τάφος του βρίσκεται στα Σκόπια.

Μετά από  μια δύσκολη κοπιαστική ανάβαση  φθάσαμε στην κορυφή. Από εδώ θέα απεριόριστη.

Απέναντι η ψηλότερη κορυφή της Ελλάδος ο Μύτικας του Ολύμπου 2918μ. η τεχνητή λίμνη των Σερβίων,  το όρος  Τίταρος και οι άλλες βουνοκορφές

Σύννεφα από παντού  να μας τυλίγουν  βασανιστικά και ένα παγωμένο αεράκι μας αναγκάζουν να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού.

Το αεράκι μας οδηγεί  στο μονοπάτι της επιστροφής.

Η επιστροφή σημαδεύτηκε από άλλη διαδρομή ορειβατώντας μέσα από καμένο πευκοδάσος – άλλη  πορεία  ίδιος προορισμός - που σε μερικά σημεία ήταν επίσης απότομη.

Ακούγονται φωνές και ψίθυροι από περιπλανώμενες αιθέριες υπάρξεις γύρω από τις πηγές και  ανάμεσα από τα ψηλά δένδρα.

Μπήκαμε  σε πυκνό δάσος πεύκων.

Συντροφιά μας τώρα το κατάφυτο μονοπάτι, το φτερούγισμα από το πέταγμα των πουλιών, το θρόισμα των φύλλων και το κελάρυσμα των νερών.

Το άφθονο νερό που ανάβλυζε  από τις πηγές και τις ρεματιές μας ξεδίψασε και το κελάρυσμα τους  που δε θα μπορούσε παρά  να μοιάζει με τραγούδι θεϊκό, μας ξεκούρασε.

 Δύσκολη διαδρομή αλλά άξιζε. Συγχαρητήρια σε όλη την ομάδα .

Μετά από μια  πανέμορφη και πολύβουη μέρα γεμάτη ορειβασία, απομεσήμερο αφήσαμε πίσω μας τα Πιέρια.

Το βουνό σήμερα μας γέμισε τον νου με εικόνες απεριόριστες.