Για τον Παύλο Γεωργιάδη

Γράφει ο Μιχάλης Κουρόγλου

Μας άφησε πριν από λίγες μέρες ο Παύλος Γεωργιάδης. Κάπως απρόσμενα, δεδομένου ότι μιλήσαμε πρόσφατα αλλά ο θάνατος δεν κάνει συμφωνίες.  Ο Παύλος άφησε την ηθοποιία για τη δημοσιογραφία. Και την άσκησε για 23 χρόνια από τη θέση του διευθυντή της ΗΜΕΡΗΣΙΑΣ ,με τη γενική εκτίμηση ότι ήταν ένας έντιμος δημοσιογράφος.

Προέβαλλε τα κοινωνικά χαρακτηριστικά που οφείλονται στο τοπικό ανθρώπινο δυναμικό και όχι τα πολιτικά-κομματικά οφέλη, όπως πολλάκις συμβαίνει. Για τέσσερα χρόνια υπηρέτησε τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση υπό την σκέπη του πρώτου αιρετού Νομάρχη, του Ανδρέα Βλαζάκη, όταν ο νεότευκτος θεσμός έπρεπε να ισορροπήσει ανάμεσα στις τοπικές προτεραιότητες και στην μάλλον εχθρικά διακείμενη κεντρική εξουσία, με μάχες που έφεραν και τις ήττες αλλά και την επιβολή του ορθού σε πολλές περιπτώσεις.

Όμως, η κύρια απασχόληση του Παύλου ήταν η ΗΜΕΡΗΣΙΑ, όταν ο Τύπος διέτρεχε ημέρες καταξίωσης και το ραδιόφωνο (ράδιο Αιχμή) έκανε τα πρώτα του πετάγματα για την αναγνώριση και την επιβολή των τοπικών δυνάμεων στον χώρο, απέναντι στην αλαζονεία των ισχυρών Μέσων, «κούφιων» σε πλείστες περιπτώσεις. Ηταν όμως η έκρηξη και έπρεπε να την ακολουθήσουμε με πίστη και ενθουσιασμό. Ο Παύλος και σ΄αυτό ήταν δυναμικός, κατεχόμενος από πάθος για το καινούργιο. Βεβαιότατα, η φωνή του Παύλου, διακρινόμενη για το ήθος, την ακεραιότητα, το ασυμβίβαστο και την ευθεία αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων, είναι αυτή που λείπει, που έλλειψε, βέβαια, από την στιγμή της αποχώρησης και συνταξιοδότησής του, το 2011.

Όμως στο μεταξύ η ζωή τον γέμισε με χαρές, τον πλούτισε με παιδιά και εγγόνια και με την σύντροφό του Φωτούλα, ώστε ο πόνος της απώλειάς του να υποχωρεί κάπως, εφ΄ όσον η προσωπική ζωή του ήταν αυτό που λέμε γεμάτη. Το χώμα του Τριποτάμου που τον δέχθηκε σίγουρα θα είναι ελαφρύ.