Η διαφύλαξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως κοινωνική ευθύνη

Γράφει ο Τάσος Βασιάδης

Τα δραματικά γεγονότα που κυριαρχούν στην τρέχουσα επικαιρότητα, είχαν ως συνέπεια να περάσει σχετικά απαρατήρητη η Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που με απόφαση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών καθιερώθηκε να τιμάται την 10η Δεκεμβρίου εκάστου έτους.

Η υφιστάμενη ωστόσο πλήρης αναντιστοιχία, μεταξύ της πολιτιστικής ανάπτυξης που χαρακτηρίζει την ανθρωπότητα σήμερα και τα ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία εξακολουθούν να καταπατούνται συνεχώς και απροκάλυπτα σε όλο τον κόσμο, επιτάσσει κατ ελάχιστον μια επίκαιρη αναφορά.

Η συνέπειες της συνεχιζόμενης πολεμικής σύγκρουσης στην Ουκρανία, οι επιτεινόμενες προσφυγικές μετακινήσεις, η ενεργειακή και κατά συνέπεια οικονομική κρίση με τις κοινωνικές ανισότητες που επιφέρουν, η εξουθένωση της προσωπικότητας των αδυνάτων, η επιβολή του δίκαιου του ισχυρότερου, οι πολιτικές φυλακίσεις, οι εξορίες και τα βασανιστήρια, αποτελούν μερικές από τις προκλητικές καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που πέραν τούτων εκδηλώνονται με φαινόμενα τα οποία γίνονται εμφανώς αντιληπτά, από τις κοινωνίες και τον κάθε πολίτη.

Μερικές από αυτές τις καθημερινές καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αφορούν ολόκληρες ομάδες συνανθρώπων μας, ενώ άλλες μεμονωμένα περιστατικά.

Η ανεργία, αποτελεί μια κατάφωρη καταπάτηση ανθρώπινου δικαιώματος η οποία υποβαθμίζει την αξία του ανθρώπου, εξουθενώνει την προσωπικότητά του και τον ωθεί σταδιακά στην κοινωνική απένταξη με όλες τις αυτονόητες συνέπειες για την κοινωνία και για τον ίδιο.

Η έξαρση της εγκληματικότητας, το επισφαλές της σωματικής ακεραιότητας και ο φόβος καταστροφής της περιουσίας, αποτελούν κραυγαλέες παραβιάσεις του ανθρωπίνου δικαιώματος της δημόσιας ασφάλειας, που είναι ξένες με κάθε έννοια συντεταγμένης πολιτείας.

Κάθε πολίτης που, σύμφωνα με τις δυνατότητές του, συμμετέχει στις δαπάνες που απαιτούνται για την λειτουργία του κράτους πρέπει να είναι και να αισθάνεται ασφαλής στον τόπο διαμονής, στον τόπο εργασίας και όπου γενικώς δραστηριοποιείται.

Η ισότιμη κατοχύρωση της Παιδείας, που συμπεριλαμβάνει την μόρφωση, την συγκροτημένη γνώση και την διαρκή ενημέρωση όλων των πολιτών, ώστε αυτοί να μπορούν να ανταποκρίνονται στην αποστολή της προσωπικής τους προόδου και της ευρύτερης κοινωνικής ανάπτυξης, αποτελεί στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα.

Το κορυφαίας όμως σημασίας ανθρώπινο δικαίωμα το οποίο νοείται ως αυτονόητο σε μια οργανωμένη και σύγχρονη κοινωνία είναι αναμφισβήτητα η Υγεία.

Η διασφάλιση παροχής υπηρεσιών Υγείας με ισότιμο τρόπο σε ΟΛΟΥΣ ανεξαιρέτως τους πολίτες, αποτελεί βασικό ανθρώπινο δικαίωμα του οποίου η καταπάτηση αποτελεί σαφέστατα ένδειξη κοινωνικής οπισθοδρόμησης και υπανάπτυξης.

Μετά τον προσανατολισμό που επιχειρήθηκε το προηγούμενο διάστημα για το Σύστημα Υγείας, στην μονονοσική αντιμετώπιση των συνεπειών του κορωνοϊού, οι πολίτες παρακολουθούν με αγωνία, την επίκαιρη νομοθετική κινητικότητα που θέτει σε αμφισβήτηση το σημαντικότερο ανθρώπινο δικαίωμα, που είναι η ισότιμη πρόσβαση των πολιτών στις υπηρεσίες Υγείας.

Η διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με κυρίαρχη την Υγεία, αποτελεί κατά κύριο λόγο ευθύνη της πολιτείας, η οποία οφείλει με τα συντεταγμένα της όργανα και τις υπηρεσίες να είναι προσανατολισμένη προς αυτή την κατεύθυνση.

Απαιτείται ωστόσο διαρκής εγρήγορση, ανθρώπινη ευαισθησία και συνέπεια, από τους κοινωνικούς φορείς και από κάθε πολίτη.

Ατενίζοντας ο καθένας με ευθύνη τον άμεσο περίγυρο, σίγουρα θα ανακαλύψει συνανθρώπους των οποίων τα ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονται.

Η πολιτεία, η οργανωμένη κοινωνία και κάθε αρμόδιος, κατά κανόνα ενεργοποιούνται όταν και ο κάθε ενεργός πολίτης δραστηριοποιείται με ευθύνη και κοινωνική ευαισθησία.

Η Παγκόσμια Ημέρα που ήταν αφιερωμένη στα Ανθρώπινα Δικαιώματα, ας αποτελέσει για όλους έμπνευση για ένα καλύτερο αύριο.