Στον Μπούρινο με τους Ορειβάτες Βέροιας
- Γράφτηκε από τον/την Αρθρογράφος
Γράφει ο Νίκος Τσιαμούρας
Είναι το νοτιότερο βουνό σε μια οροσειρά που περιλαμβάνει τα όρη ,Περιστέρι , Βαρνούντας , Βίτσι , Σινιάτσικο και Βέλλια .
Η βόρεια και ανατολική πλευρά του ανήκει στο νομό Κοζάνης , ενώ η νοτιοδυτική στο νομό Γρεβενών . Παρέμεινε πολλά χρόνια άγνωστο στο ευρύ κοινό , φυσιολάτρες και λίγοι ντόπιοι γνώριζαν το βουνό και το επισκεπτόταν τακτικά , ενώ οι περισσότεροι κάτοικοι της περιοχής το επισκέπτονται μια φορά το χρόνο ,στις 26 και 27 Ιουλίου ,στο πανηγύρι του Αγίου Παντελεήμονα , που γιορτάζει το ομώνυμο εκκλησάκι δίπλα στο ορειβατικό καταφύγιο . Πήραμε
Φύγαμε στις 7 η ώρα πρωινό Κυριακής, κάτω από ένα βροχερό ουρανό 8 φίλοι ορειβάτες από την Βέροια με κατεύθυνση Σιάτιστα , μετά από διαδρομή μιας ώρας περίπου με το αυτοκίνητο πλησιάζουμε στο ορειβατικό καταφύγιο της Σιάτιστας. Για να φθάσουμε εδώ στρίψαμε αριστερά από την εθνική οδό προς το χωριό Παλιόκαστρο και αμέσως μετά πάλι αριστερά , πήραμε το δασικό χωματόδρομο που σε 12χλμ.σε οδηγεί στο καταφύγιο . Είναι ένα πολύ όμορφο καταφύγιο ανακαινισμένο , στη θέση ΄΄Τσάμια΄΄ (πεύκα ) σε υψόμετρο 1.400 μ., βόρεια της κοιλάδας του Μεσιανού νερού.
Κτισμένο στο φρύδι ενός γκρεμού και σε περιοχή κατάφυτη με δάση από έλατα και πεύκα και καταπληκτική θέα προς την κοιλάδα του Μεσιανού νερού.
Ένας παράδεισος από βότανα μας περιμένει ,αγαπημένος τόπος εξερεύνησης για τους βοτανολόγους και ορειβασίας για μας τους ορειβάτες . Το βουνό σήμερα μας υποδέχεται με ομίχλη και χιόνι που ανεβαίνοντας ψηλότερα γίνεται πιο πυκνό.
Με το σάκο στον ώμο η πορεία αρχίζει .
Πήραμε τον δασικό χωματόδρομο οδοιπορούμε , μέσα στην ομίχλη με το κρύο να περονιάζει κόκκαλα …... Φθινόπωρο και η φύση τριγύρω χωρίς αγριολούλουδα. Η καλύτερη εποχή για να θαυμάσουμε την ομορφιά των λουλουδιασμένων πλαγιών είναι τον Μάιο και οι αρχές Ιουνίου .
Το μεγαλύτερο μέρος του βουνού καλύπτεται από θαμνώδεις εκτάσεις , πραγματικό καταφύγιο για την άγρια πανίδα . Ο Γάλλος περιηγητής των αρχών του 19ου αιώνα Φρ. Πουκεβίλ στο βιβλίο του ΄΄ταξίδι στην δυτική Μακεδονία ΄΄ έγραφε …….Οι κοιλάδες του είναι όλο λιβάδια , είναι γεμάτες ελάφια και ζαρκάδια ,από κυνήγι για πολλά είδη και κόκκινες βουνίσιες πέρδικες ( πετροπέρδικες ) με ξεχωριστή νοστιμιά . Ελάφια και ζαρκάδια σήμερα δεν υπάρχουν , ούτε αγριογούρουνα και αρκούδες . Μόνον λύκοι ,αλεπούδες , λαγοί και αυτοί σπανίζουν τα τελευταία χρόνια . Ακούσαμε και είδαμε αρκετά πουλιά . Εκείνο το οποίο χαρακτηρίζει τον Μπούρινο και τον έχει κάνει γνωστό στους βοτανολόγους της Ευρώπης , είναι η ποώδης βλάστηση του και ειδικά τα αγριολούλουδα , πολλά από τα οποία είναι σπάνια και μοναδικά στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Δυο –τρία είδη αγριολούλουδων του Μπούρινου είναι μοναδικά σε ολόκληρο τον κόσμο . Έχουν καταγραφεί περισσότερα από 550 είδη ποωδών στις πλαγιές του ,από τα πιο αξιόλογα είναι το άλυσσο του Χέλδραϊχ ,η εσπερίδα του Ρέχιγκερ ,το όνοσμο το κομψότατο ,η βιόλα του Μπούρινου και η ίριδα του Μπούρινου . Πολλά έχουν ονόματα των βοτανολόγων που τα διέκριναν πρώτοι ως ξεχωριστά είδη στις περιηγήσεις τους στον Μπούρινο . Η μοναδικότητα αυτή και η σπανιότητα της χλωρίδας καθιστούν το βουνό αληθινό βοτανολογικό παράδεισο . Από τις εκτάσεις του όρους ιδιαίτερα σημαντική θεωρείται η κοιλάδα του Μεσιανού νερού που έχει ενταχθεί στο δίκτυο ΦΥΣΗ 2000 έτσι ώστε να προστατεύεται από δραστηριότητες όπως το κυνήγι και η βόσκηση , που θα αλλοίωναν ίσως τον πλούτο της χλωρίδας της .
Στην ιστορία του βουνού και της περιοχής δυο σημεία παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον : Τον 4ο αιώνα π.Χ. η αρχαία πόλη Αιανή ,από τις μεγαλύτερες πόλεις της Μακεδονικής επαρχίας Ελίμειας κτισμένη στους νοτιοανατολικούς πρόποδες του Μπούρινου και η εξέγερση του 1878 .Η Τουρκοκρατούμενη ακόμη Δυτική Μακεδονία εξεγέρθηκε διαμαρτυρόμενη κατά των Μεγάλων δυνάμεων , οι οποίες με τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου παραχωρούσαν μεγάλο μέρος της Μακεδονίας στην Βουλγαρία .Στο Μπούρινο και μάλιστα στο ομώνυμο χωριό που υπήρχε τότε , βόρεια του χωριού Χρώμιο και νότια της κορυφής ,συγκεντρώθηκαν 500 επαναστάτες με αρχηγό τον Ιωσήφ Λιάτη και πρόεδρο της ΄΄προσωρινής κυβερνήσεως της επαρχίας Ελίμειας ΄΄ τον Κοζανίτη Ιωάννη Γκοβεδάρο .
Το μονοπάτι ανηφορικό ,ομιχλώδες, χιονισμένο, δύσκολο, οι ανάσες βαριές . Βρισκόμαστε στην κορυφογραμμή , χιονισμένο τοπίο τριγύρω γυμνό από δένδρα ,μόνο χλόη και η ομίχλη να μας ακολουθεί. Οδοιπορούμε και συνεχίζουμε προς την κορυφή , μια φυσική ομορφιά μας υποδέχεται με άγρια χαρακτηριστικά , κάτασπρη- βελούδινη χλόη με θάμνους ντυμένους στα λευκά και κοφτούς γκρίζους και απότομους βράχους .
Ένα αεράκι παγωμένο μας ακολουθεί .
Οι στιγμές και ώρες περνούν ,για μια άλλη φορά το βουνό κυρίαρχος αυτού του παιχνιδιού ,σε προκαλεί να το ανέβεις όχι για να νοιώσεις ότι είσαι πιο δυνατός από αυτό αλλά να ταυτιστείς μαζί του .
Μετά από μια δύσκολη πορεία 2,5 ωρών με ένα συννεφιασμένο ουρανό να μας ακολουθεί φθάσαμε στην κορυφή .
Η θέα από εδώ είναι σήμερα περιορισμένη , λόγω της ομίχλης . Όταν ο καιρός και η ατμόσφαιρα είναι καθαρή, βλέπεις όλο το νομό Γρεβενών και την ανατολική πλευρά της οροσειράς της Πίνδου , από τον Γράμμο τον Σμόλικα και την Βασιλίτσα . Μπροστά μας η τεχνητή λίμνη του Πολύφυτου και πίσω της τα Πιέρια , ο Τίταρος και ο Όλυμπος να συμπληρώνουν το σκηνικό .
H επιστροφή από την ίδια διαδρομή τώρα μονοπάτι κατηφορικό .
Σε όλη την διαδρομή της κατάβασης η ομίχλη και το χιόνι να μας ακολουθούν . Εμείς συνεχίζουμε την κατάβαση ,τώρα τοπίο γυμνό πέτρες και χλόη . Φθάσαμε στα αυτοκίνητα.
Απόγευμα και η πόλη της Βέροιας μας υποδέχεται με τις καφετέριες γεμάτες κόσμο .
Αργά το απόγευμα μια γλυκιά κούραση διαπερνά όλο το κορμί , στο νου και στην καρδιά έμεινε η άγρια αλλόκοτη και μαγευτική ομορφιά του όρους Μπούρινου , αυτή η Ελλάδα που ανακαλύπτουμε με τρόπο τόσο λιτό και απόλυτο μας διασώζει από την καθημερινότητα της πόλης .
