Με τους Ορειβάτες Βέροιας πορεία στο χιόνι, στην κορυφή Ιμπιλί

Γράφει ο Νίκος Τσιαμούρας

Ένα ταξίδι  τόσο  κοντά  από την πόλη της  Βέροιας και  τόσο  μακριά !

Το βουνό  ασκεί  πάνω μας  μια  μυστική  έλξη, ψιθυριστά  μας  γνέφει να  διαβούμε τη ράχη του  και  να  ανεβούμε  στην κορφή του.

Έφυγαν από την Βέροια κάτω από ένα βροχερό ουρανό  στις 8 το πρωί. Τέσσερεις αποφασισμένοι και γενναίοι ορειβάτες .

 Ανεβαίνουν τις στροφές του  χιονισμένου δρόμου με κατεύθυνση το χωριό Καστανιά και την Παναγία Σουμελά.

Μετά από εικοσιπέντε λεπτά διαδρομής  μέσα  από αλλεπάλληλες  στροφές και ανηφορικά περάσματα ξεπροβάλλει  μπροστά τους το χωριό Καστανιά , ντυμένο στα χρώματα του χιονιού.

Το χωριό χαμένο στην κυριολεξία σε  δάσος από καστανιές τους υποδέχεται   με τρομερή χιονόπτωση.

Η μονή  Παναγία  Σουμελά  ή  μονή  Σουμελά, ήταν ένα πασίγνωστο  χριστιανικό μοναστήρι  κοντά στην Τραπεζούντα,  σύμβολο για 16 αιώνες του Ποντιακού Ελληνισμού.

Μέχρι το 1922  υπήρξε ο οδηγός, ο παρηγορητής, ο συμπαραστάτης των  Ποντίων  στην Τουρκία των Οθωμανών,

Το 1951 ο Κρωμναίος οραματιστής Φίλων Κτενίδης έκανε πράξη την επιθυμία όλων των Ποντίων, με τη θεμελίωση της νέας Παναγίας  Σουμελά εδώ στις πλαγιές του Βερμίου.

To βουνό τους υποδέχθηκε με εικόνες χειμωνιάτικες και χιονισμένο, παντού το λευκό που ξεχωρίζει.  

Έτοιμοι  τώρα   με τον σάκο στον ώμο  και τα απαραίτητα αρχίζουν την πορεία σε χιονισμένο τοπίο.

Τους  καλωσορίζει  μια κάτασπρη ησυχία  μια  μελαγχολία του χειμώνα .

 Μια ησυχία πλανιέται τριγύρω και σκεπάζει ανθρώπους και δένδρα  σαν άχρωμη παραμυθένια  ομίχλη.

 Μπήκαν στη σιωπηλή γοητεία  του δάσους. Παντού φωνές και ψίθυροι από μια φύση ξεχασμένη σε τοπίο μελαγχολικό.

Τα δένδρα αέρινα, γυμνά από το φύλλωμα, παραδίδονται στο απαλό αεράκι του χιονιού.

To μονοπάτι ανηφορικό ανεβαίνει φιδοσέρνοντας την πλαγιά του βουνού, πεσμένα φύλλα και απόλυτη ησυχία.

Τώρα χιονίζει ασταμάτητα.

Συνεχίζουν σε δασικό δρόμο, τριγύρω τους πανύψηλες οξιές  και μετά από μια πορεία 25 λεπτών άφησαν πίσω τους τον δασικό δρόμο .

Τώρα τοπίο ολότελα γυμνό ,άγριο, πετρώδες σκεπασμένο από φρέσκο χιόνι.

Το μονοπάτι τους καλωσορίζει  άγριο και ατίθασο με κρύο και χιονισμένη γη. Θερμοκρασία -2 βαθμοί.

Η ομίχλη  και  το χιόνι  κάνουν το τοπίο ειδυλλιακό  για αυτούς,  στις γύρω κοιλάδες όμως  η ζωή   για τα ζώα του δάσους  είναι πολύ σκληρή.

Μοιράζονται την ξεχωριστή μυρωδιά της φύσης και γύρω τους να πλημμυρίζουν δεκάδες  αρώματα .

Συνεχίζουν μέσα σε ένα έρημο  δάσος οξιάς με μοναδική βλάστηση τα γυμνά κλαδιά των δένδρων και το απέραντο λευκό του χιονιού.

Το ξεχασμένο τοπίο είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό καθώς μικτά δάση βελανιδιάς καστανιάς και ελάτης είναι βυθισμένα στη σιωπή τους.

Το χιόνι  τους κρατά  συντροφιά από την ώρα εκείνη που βρεθήκανε στο βουνό και  συνεχίζουν απτόητοι.

Ανηφορίζουν σε χιονισμένο μονοπάτι, μια παράξενη γοητεία γεμάτη μυστήριο τους τυλίγει, τώρα το τοπίο αγριεύει.

Η άγρια ομορφιά του χειμωνιάτικου τοπίου τους ταξιδεύει.

Βαδίζουν  σε δασικό δρόμο. Μαύρα σύννεφα κυριαρχούν παντού, η ομίχλη και η χιονόπτωση καλά κρατούν…...

Πλησιάζουν προς την κορυφή.

Η ομίχλη τους συντροφεύει καθώς ανηφορίζουν προς την κορυφή.

Τελευταία ανάβαση και η κορυφή τους καλωσορίζει τυλιγμένη στην ομίχλη και στο χιόνι.

Δεν μπορούν να θαυμάσουν  και να χαρούν την  ομορφιά τριγύρω λόγω της πυκνής χιονόπτωσης και ομίχλης.

Πήραν το δρόμο της επιστροφής από την ίδια  διαδρομή,  μόνοι αυτοί  4 φίλοι ορειβάτες και η απεραντοσύνη του βουνού.

 Τώρα τοπίο  και πάλι ολότελα γυμνό, άγονο, σκληρό πετρώδες .

Πάνω από τα κεφάλια τους μόνο ο ουρανός, κάτω χαμηλά το δάσος με τις οξιές που όσο ορειβατούν  το πλησιάζουν, γαντζωμένοι μεταξύ ουρανού και γης συνεχίζουν αυτοί μικροί και ασήμαντοι μέσα σε τούτο το χαμό.

Η ώρα περνά στην αγκαλιά της αγριεμένης φύσης.

Χρώματα λευκά που αλλάζουν κάθε στιγμή δεν τους αφήνουν περιθώρια να αναλογισθούν τον δύσκολο καιρό της ημέρας.

Κάτω χαμηλά το χωριό Καστανιά ντυμένο στο λευκό χρώμα του χιονιού .

Ο χειμώνας καλά κρατεί, παρότι Μάρτιος .

Λίγο πριν ξαναμπούν στο δάσος  με τις οξιές χιονισμένη  γη  και χλόη  με κάτασπρο μονοπάτι.

Επιστροφή…..

Ο ήλιος  πουθενά, χαμένος  ολόκληρος και τυλιγμένος σε πυκνό μανδύα ομίχλης πάνω από  αυτή τη  ΄΄ μαγική φύση΄΄.

Τα σπουργίτια και οι σπίνοι και τόσα  άλλα πουλιά τους συντροφεύουν με το γλυκό τραγούδι τους.

Αφήνουν  πίσω τους το θρόισμα των δένδρων,  την τρομερή χιονόπτωση, το σφύριγμα του ανέμου και κατηφορίζουν τον δασικό δρόμο που τους οδηγεί στα  αυτοκίνητα.

Με το πέταγμα των ξαφνιασμένων πουλιών φθάσανε στα αυτοκίνητα.

 Άλλη μια μέρα γεμάτη  ορειβασία  πήρε τέλος με  επιτυχία.

Μετά από κάθε ορειβασία μετά από κάθε εξόρμηση, πάντα έχεις  να μάθεις κάτι καινούριο, να ανακαλύψεις κάτι ιδιαίτερο και να συνειδητοποιήσεις  πόσο μεγάλη ανάγκη και υποχρέωση έχουμε όλοι μας να διατηρήσουμε αυτή την ομορφιά.

Άφησαν πίσω τους το βουνό που και σήμερα  τους  χάρισε απλόχερα  τόσες συγκινήσεις.

Συγχαρητήρια σε όλους !

  Υ.Γ. Η καρδιά και το μυαλό στους πολιορκημένους πολίτες της Ουκρανίας.