Ο αριστοκράτης Δημήτρης

Έγραφε την Βέροια με δύο «ρ». Φορούσε πάντοτε γραβάτα και κοστούμι. Βάπτισε την εφημερίδα του «Οι Καιροί», εμπνεόμενος από τους «Times του Λονδίνου». Παρ’ ότι φανατικός Παπανδρεϊκός (σ.σ.: του Ανδρέα), όριζε τον εαυτό του ως έναν συντηρητικό αστό. Ορισμένοι είχαν την εντύπωση πως ήταν άεργος, επειδή δεν είχε «βολευτεί» σε κάποια θεσούλα, αλλά είμαι σε θέση να γνωρίζω τις ατελείωτες ώρες «εργασίας» του στον πνευματικό τομέα.

Γνωρισθήκαμε πριν από σχεδόν μισόν αιώνα, το 1975, όταν ενταχθήκαμε στην Πανελλήνια Αγωνιστική Μαθητική Κίνηση (Π.Α.Μ.Κ.). Γόνοι και οι δύο αριστερών οικογενειών, γοητευθήκαμε από τις «σειρήνες» της αντισυστημικής πλημμυρίδος που παρέσυρε στο διάβα της τον παλαιό κόσμο. Ο Δημήτρης ενετάχθη αμέσως στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., εγώ όχι. Οι παλαιοί συναγωνισταί, όπως αποκαλούσαμε, τότε, ο ένας τον άλλον, θα ενθυμούνται τις πολυσέλιδες εισηγήσεις του. Ίσως τότε να εκκίνησε η μετέπειτα δημοσιογραφική του σταδιοδρομία. Ήταν μεγαλύτερος απ’ όλους μας, νομίζω είχε χάσει μία ή δύο τάξεις στο Γυμνάσιο, αλλά ποτέ δεν χρησιμοποίησε την ηλικιακή του υπεροχή για να μας πατρονάρει.

Τα χρόνια που ακολούθησαν, το Κίνημα που υποστήριξε, ανήλθε στην εξουσία και τα περισσότερα μέλη του κατέλαβαν θέσεις στον κρατικό μηχανισμό. Πλην Καρασάββα. Προς τιμήν του, ο δήμαρχος Ιωάννης Χασιώτης τον πήρε ειδικό σύμβουλο για ένα χρονικό διάστημα, και προς τιμήν του ο προερχόμενος από την Νέα Δημοκρατία δήμαρχος Χρήστος Σκουμπόπουλος δεν τον απέλυσε από το Μουσείο Εκπαιδεύσεως, όπου τον είχε αποσπάσει η δήμαρχος Χαρούλα Ουσουλτζόγλου.

Ένα ζήτημα που προέκυψε σε εκείνο το μικρό χρονικό διάστημα που ο Δημήτρης είχε «κανονική» δουλειά με ένσημα, ήταν η έλλειψις πανεπιστημιακού πτυχίου, το οποίο ετεροχρονισμένα πήρε πριν από λίγα χρόνια. Παραλλήλως, όσα χρήματα κέρδιζε, τα επένδυε στην αγορά βιβλίων και στην εβδομαδιαία εφημερίδα που ήταν το «παιδί» του.

Όταν επήλθε η χρηματο-οικονομική κρίσις και οι συνδρομηταί των «Καιρών» υπεχρεώθησαν σε διακοπή των συνδρομών τους, με πόνο καρδίας την έκλεισε. Ένα δείγμα της αριστοκρατικότητός του υπήρξε εκείνη την εποχή ότι δεν κυνήγησε με το «δίκαννο», όπως έκαναν άλλοι, ορισμένους κακοπληρωτάς, που ενώ είχαν την δυνατότητα, συνέχισαν να λαμβάνουν την εφημερίδα χωρίς να πληρώνουν.

Ω, ναι! Ο Δημήτρης ήταν ένας σύγχρονος αριστοκράτης, υπό την έννοια ότι δεν ζητούσε βοήθεια, ούτε ελεημοσύνη. Η υπερηφάνειά του από το υπέρ και φαίνομαι ή υπέρ και φως, ήταν το κυριώτερο στοιχείο του χαρακτήρος του, μαζί με την ηθική ακεραιότητα. Τα τελευταία Χριστούγεννα του τηλεφώνησα, όπως κάθε φορά που έρχομαι στην Βέροια, για να γευματίσουμε με την μητέρα μου και την Φίφη, την «αιώνια αρραβωνιαστικιά», αρωγό και έρωτα της ζωής του. Ηρνήθη ευγενικά, λόγω κορωνοϊού. Η απώλειά του με γέμισε με ανείπωτη θλίψη, αλλά ύστερα σκέφθηκα ότι το πλεονέκτημα των πνευματικών ανθρώπων έγκειται στο εξής: Όταν αποθνήσκουν το έργο τους παραμένει ζωντανό. Αιωνία σου η μνήμη, Δημήτρη.

Χρήστος Ζαμπούνης