Με τους Ορειβάτες Βέροιας στην κορυφή Φούρκα

Γράφει ο Νίκος Τσιαμούρας

Τριγύρω  η  φύση πανέμορφη, αέρινη, τα τρομαγμένα πουλιά, η μελαγχολία των δένδρων, ο βουβός αέρας  και  ένας ήλιος  που  μας  συντροφεύει.

 Κορυφή  Φούρκα  ένα ταξίδι  τόσο  κοντά  από την πόλη της  Βέροιας και  τόσο  μακριά ……………

Φύγαμε από την Βέροια στις 7+30  η ώρα πρωινό Κυριακής  10 φίλοι ορειβάτες, κάτω από ένα φθινοπωρινό  ουρανό.

8 παρά 10 ανεβαίνουμε τις στροφές του δρόμου με κατεύθυνση το χωριό Καστανιά και την Παναγία Σουμελά.

Μετά από εικοσιπέντε λεπτά διαδρομής  μέσα  από αλλεπάλληλες  στροφές και ανηφορικά περάσματα ξεπροβάλλει  μπροστά μας το χωριό Καστανιά

Το χωριό χαμένο στην κυριολεξία σε  δάσος από καστανιές  μας υποδέχεται  στην ηρεμία του πρωινού.

Η μονή  Παναγία  Σουμελά  ή  μονή  Σουμελά. ήταν ένα πασίγνωστο  χριστιανικό μοναστήρι  κοντά στην Τραπεζούντα,  σύμβολο για 16 αιώνες του Ποντιακού Ελληνισμού.

Η ιερή εικόνα της Παναγίας της Αθηνιώτισσας που σύμφωνα με την παράδοση την εικονογράφησε ο Ευαγγελιστής Λουκάς, βρέθηκε  το 386 μ.Χ. από τους μοναχούς Βαρνάβα και Σωφρόνιο σε ένα σπήλαιο σε μια απόκρημνη πλευρά σε υψόμετρο 1062 μέτρων στην Τραπεζούντα, την εποχή του Βυζαντίου.

Το μοναστήρι έγινε πασίγνωστο για τις θεραπευτικές του ιδιότητες όχι μόνο για τους χριστιανούς αλλά και για τους μουσουλμάνους  που ακόμη και σήμερα  συνεχίζουν να το επισκέπτονται και αναζητούν τη χάρη της Παναγίας.

Μέχρι το 1922  υπήρξε ο οδηγός, ο παρηγορητής, ο συμπαραστάτης των  Ποντίων  στην Τουρκία των Οθωμανών. Την ίδια χρονιά  ( μικρασιατική καταστροφή ) οι Τούρκοι κατέστρεψαν ολοσχερώς το μοναστήρι αφού πρώτα  λήστεψαν όλα τα πολύτιμα αντικείμενα που υπήρχαν στη μονή και μετά έβαλαν φωτιά.

Το 1930 ο μοναχός Αμβρόσιος την έφερε στην Αθήνα, φιλοξενήθηκε για 20 χρόνια στο βυζαντινό Μουσείο της Αθήνας.

Το 1951 ο Κρωμναίος οραματιστής Φίλων Κτενίδης έκανε πράξη την επιθυμία όλων των Ποντίων, με τη θεμελίωση της νέας Παναγίας  Σουμελά εδώ στις πλαγιές του Βερμίου.

Να΄μαστε  τώρα   με τον σάκο στον ώμο  και τα απαραίτητα  έτοιμοι για αναχώρηση. To βουνό μας υποδέχθηκε με εικόνες Φθινοπωρινές .

 Μπήκαμε  στη σιωπηλή γοητεία του δάσους.

Το μονοπάτι μας καλωσορίζει  άγριο και ατίθασο με υγρασία και βρεγμένη γη. Ορειβατούμε τώρα σε πυκνό δάσος οξιάς.

Μια ησυχία πλανιέται τριγύρω και σκεπάζει ανθρώπους και δένδρα  σαν άχρωμη παραμυθένια  ομίχλη.

Τα δένδρα αέρινα, παραδίδονται στο απαλό φύσημα του πρωινού.

Λογής – λογής  λουλούδια  του βουνού μας καλωσορίζουν, στις πλαγιές κυκλάμινα   μας περιτριγυρίζουν,  

 Η ομίχλη  και  η βροχή  κάνουν το τοπίο ειδυλλιακό  για εμάς,  στις γύρω κοιλάδες όμως  η ζωή   για τα ζώα του δάσους  είναι πολύ σκληρή.

Όλα τα δένδρα και τα κλαδιά φορτωμένα  με  τα χρώματα του Φθινοπώρου.

Μοιραζόμαστε την ξεχωριστή μυρωδιά της φύσης και γύρω μας να πλημμυρίζουν δεκάδες  χρώματα της φύσης.

Συνεχίζουμε μέσα σε ένα καταπράσινο δάσος οξιάς με οργιώδη βλάστηση.

Το ξεχασμένο τοπίο είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό καθώς μικτά δάση βελανιδιάς καστανιάς και ελάτης είναι βυθισμένα στη σιωπή τους.

Ο αέρας  μας κρατά  για αρκετά λεπτά της ώρας συντροφιά.

Ανηφορίζουμε σε στεγνό μονοπάτι, μια παράξενη γοητεία γεμάτη μυστήριο μας τυλίγει, τώρα το τοπίο αγριεύει. Η άγρια ομορφιά του φθινοπωριάτικου τοπίου μας ταξιδεύει.

Βαδίζουμε  σε δασικό δρόμο. Άσπρα σύννεφα κυριαρχούν παντού. Ο ήλιος καλά κρατεί. Πλησιάζουμε προς την κορυφή.

Ο ήλιος μας συντροφεύει καθώς ανηφορίζουμε προς την κορυφή.

Τελευταία ανάβαση και η κορυφή μας καλωσορίζει  γαλήνια.

Θαυμάζουμε   την  ομορφιά τριγύρω, κάτω χαμηλά η πόλη της Βέροιας, η λίμνη του Αλιάκμονα και ο κάμπος της πόλης με τα οπορωφόρα δένδρα.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής από την ίδια διαδρομή,  μόνοι εμείς και η απεραντοσύνη του βουνού.

 Τώρα τοπίο ολότελα γυμνό, άγονο, σκληρό πετρώδες .

Λίγο πριν ξαναμπούμε στο δάσος  με τις οξιές φθινοπωρινή  γη  και χλόη  με ευδιάκριτο  μονοπάτι.

Επιστροφή…..

Ο ήλιος ξεπροβάλλει  ολόκληρος και τυλιγμένος πάνω σε αυτή τη  ΄΄ μαγική φύση΄΄ Τα σπουργίτια και οι σπίνοι και τόσα  άλλα πουλιά μας συντροφεύουν με το γλυκό τραγούδι τους.

Αφήνουμε  πίσω μας το θρόισμα των δένδρων, το σφύριγμα του ανέμου και κατηφορίζουμε τον δασικό δρόμο που μας οδηγεί στα  αυτοκίνητα.

Με το πέταγμα των ξαφνιασμένων πουλιών φθάσαμε στα αυτοκίνητα. Άλλη μια μέρα γεμάτη  ορειβασία  πήρε τέλος με  επιτυχία. Η ορειβασία και η πεζοπορία στο βουνό είναι ένα ταξίδι που ενθαρρύνει το μυαλό να περιπλανηθεί να συλλογιστεί, να επαναφορτιστεί.

Μετά από κάθε ορειβασία μετά από κάθε εξόρμηση, πάντα έχεις  να μάθεις κάτι καινούριο, να ανακαλύψεις κάτι ιδιαίτερο και να συνειδητοποιήσεις  πόσο μεγάλη ανάγκη και υποχρέωση έχουμε όλοι μας να διατηρήσουμε αυτή την ομορφιά.

Αφήνουμε πίσω μας το βουνό που και σήμερα  μας  χάρισε απλόχερα συγκινήσεις.

Συγχαρητήρια σε όλους εμάς, καλωσορίζουμε στη συντροφιά μας τους νέους φίλους ορειβάτες..