Πανόραμα Βορείου Βερμίου: Από την Κουτσούφλιανη στο Μακρυπάδι και από την Λυκόσκαλα στην Μαύρη Πέτρα

Γράφει ο Γιώργος Καισαρίδης

Έντεκα Απριλίου 2021. Πρωί , ο ήλιος αρχίζει να λάμπει ξανά και η μέρα δείχνει να είναι «πολλά υποσχόμενη». Το πρόγραμμα έχει βγει προ πολλού τόσο στο μυαλό όσο και από πλευράς οργάνωσης διαδρομής . Η παρέα επίσης πολλά υποσχόμενη, οι δύο μου γιοί ,η γυναίκα μου και τρείς φίλοι. Ούτε λίγοι , ούτε πολλοί , σαν να λέμε τέλεια.

Σε απαιτητικές διαδρομές με μικτά πεδία προτιμώ να βαδίζω με λίγο κόσμο για να τον ελέγχω. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι όταν θέλω κάποιος να νιώσει την φύση σαν αίσθηση , σαν ένστικτο , να την αφουγκραστεί , να την μυρίσει να την γευτεί , τότε η πολυκοσμία χαλάει την λεπτή ισορροπία , αυτή που σαν αστρική πύλη σε περνάει στην άλλη μεριά , σε αυτήν που η μάνα Γη έχει τους δικούς της κανόνες .

Η διαδρομή λοιπόν ξεκινάει χαμηλά από το «Παλιοχώρι» , αυτή την ευλογημένη περιοχή που μέρος της ανήκει στο βασίλειο του νερού, με ρυάκια και πηγές να δίνουν απλόχερα ζωή στο γόνιμο, γεμάτο οργανικά στοιχεία έδαφος.

Τα σκιερά μονοπάτια διαδέχονται τσαΐρια με λουλούδια που σιγά – σιγά ξορκίζουν το χειμώνα που ακόμα βασιλεύει στα υψόμετρα αυτά . Ο δρόμος της «Γκρίμνιτσας» μπροστά μας , ενώ δεξιά το μονοπάτι για το «Κρυονέρι». «Καλά τα χαμηλά σκέφτομαι όμως οι Θεοί της αρχαιότητας κάτι ήξεραν και προτιμούσαν κορφές» , έτσι συνεχίζω με την παρέα ανηφορικά από το μονοπάτι της ψυχής μου. Εναλλαγές από εικόνες με την οξιά σε ρόλο βασιλιά και στο τελευταίο κομμάτι ακούμε όλοι τους χτύπους της καρδιάς μας , η κλίση μεγαλύτερη τόσο όμως και το δώρο που μας περιμένει στο τέλος .

Μακρυπάδι ή Ορματζίκη όπως το ξέρουν κάποιοι , ένα υπέροχο υποαλπικό λιβάδι που κάτω του έχει σαν συντροφιά το κελάρυσμα του νερού από το Καραμπουρνάρι (Μαυροπήγαδο) που είναι η κύρια πηγή του Μέγα Ρέματος . Γύρω βλέπεις αυτή την εποχή όλες τις κορφές χιονισμένες, από το Άγιο Πνεύμα μέχρι και την Βουλγάρα (Κεραίες) , το κεντρικό λούκι αλλά και μέρος της ραχοκοκαλιάς που οδηγεί σε ένα ακόμα μαγικό σημείο με το αρχικό Μαύρο ή Καρά όπως μας έμεινε από την Τουρκοκρατία. Το «Καρατάσι» ή όπως το ξέρουν σήμερα οι περισσότεροι στην κορυφή Μαύρη Πέτρα. Φυσικά όλα αυτά τα μέρη μόνο μαύρα δεν είναι και το αρχικό “Καρά” παραπέμπει στην σκιά των δασών της περιοχής που το καλοκαίρι είναι δώρο ανακούφισης για ανθρώπους και ζώα.

«Τα μάτια λοιπόν κοιτάν και η ψυχή ορέγεται» , έτσι το βλέμμα μου έχει σκαλώσει ψηλά , «το δώρο που θα κάνω σήμερα στα παιδιά μου δεν θα τους το πάρει κανένας» , όσα χρόνια και αν περάσουν . Πορεία λοιπόν για τα γυμνά , τα «Γκόλια» που λέμε , εκεί που το Φως κυβερνά και η σκιά μένει πίσω , εκεί που το βλέμμα χάνεται και ταξιδεύει πέρα από τον γήινο χρόνο και κερδίζεις ζωή…

Σε είκοσι πέντε λεπτά η ομάδα βρίσκεται μέσα από χιονούρες στην «Λυκόσκαλα» σε ένα μπαλκόνι που με όλο το χρήμα της γης δεν το αλλάζω , το πατάρι αυτό είναι για μάθημα γεωγραφίας , είναι το πανόραμα του βορείου Βερμίου . Μπροστά οι λίμνες Ζάζαρη ,Χειμαδίτιδα , Πετρών και Βεγορίτιδα , το Βίτσι , ο Βαρνούντας ,πίσω βουνά των Σκοπίων ( Κοράμπ , Μακάρωφ , Σόλουνσκα Γκλάβα) , η Πτολεμαΐδα , ψηλότερα το Ωρολόγι , τα καλύβια του Τσάπου και όλος ο αυχένας που από την μία φτάνει στην Κατράνιτσα και από την άλλη στο Κάτω Γραμματικό. « Πόσο μικροί είμαστε , πόσο ταπεινότητα διδάσκεις θεέ μου μόνο με μία ματιά» …

Ανάβαση στον αυχένα λοιπόν και στάση στο μεγάλο αλπικό τσαΐρι για την ομάδα, πριν κόψω (ιχνηλατήσω) για να περάσω με ασφάλεια τον κόσμο ανάμεσα από χιονούρες . Όσο ξεμακρένω η θέα της παρέας με ταξιδεύει στα Παρχάρια της πατρίδας , του Πόντου. Μα θα πει κάποιος τι σχέση έχει το Βέρμιο. Έχει μεγάλη γιατί πέρα από τους Βλάχικους πληθυσμούς του Άνω Γραμματικού γύρω από την περιοχή, στο Μεσόβουνο, στην Κατράνιτσα , στην Κουτσούφλιανη , στον Δραζίλοβο οι Πόντιοι πλήρωσαν διπλό το τίμημα της Μαύρης μοίρας τους στην κατοχή….

Όμως η μέρα ακόμα λάμπει και είναι ώρα για την τελευταία ανάβαση , έτσι όλοι μετά από τρία διαδοχικά πετρωτά υψώματα βρίσκονται στο ορόσημο της Μαύρης Πέτρας.

2024 μέτρα λέει ο χάρτης , 2027 το GPS . Ποιος νοιάζεται για αυτό όμως , δεν κοιτάς το δάχτυλο που δείχνει αλλά τον ουρανό γύρω σου. Την χαρά της παρέας σου , τα μάτια των παιδιών σου και την ικανοποίηση όλων ότι τα κατάφεραν. Την δική μου ικανοποίηση ότι τους ταξίδεψα πάλι σε μέρη μαγικά , στον χρόνο και στην ιστορία αυτής της γης , στα άδυτα της ψυχής του ανθρώπου. Σε μία εμπειρία που η προγονική μνήμη ξέθαψε ότι καλύτερο είχε και η αύρα έγινε ένα με τον αδούλωτο βουνίσιο αέρα που μας συντροφεύει ακόμα και όταν ταξιδεύουμε στην άλλη μεριά ,αυτή του ονείρου που σήμερα ζήσαμε …

Κείμενο : Γιώργος Καισαρίδης ( Συνοδός Βουνού – Οδηγός Βουνού mountain bike leader)