H αρρώστια της μοναξιάς Covid - 19

Γράφει ο Νίκος Τσιαμούρας 

Ο covid -19 είναι ο ιός της μοναξιάς και δεν έχει σύνορα, δεν μπορούμε να τον περιορίσουμε και μαζί με την εξάπλωση του τόσο μεγαλώνει ο πόνος και η ΄΄ απομόνωση΄΄.

Ο ιός χτύπησε όλη την ανθρωπότητα, όλη την υφήλιο.
Ποτέ άλλοτε ο άνθρωπος δεν ένοιωθε τόσο μόνος και εγκλωβισμένος. Η νέα κατάσταση είναι ο κόσμος να νοιώθει ανήμπορος για κοινωνικοποίηση και να απομακρύνεται ο ένας από τον άλλον.

Μια τέτοια πανδημία δεν ήταν εύκολα αντιμετωπίσημη και διαχειρίσιμη. 

Στην εποχή μας ο κορονοϊός μας απομακρύνει. Αυτή η κοινωνική απόσταση και η απομόνωση είναι σκληρή. Περισσότερο είναι να επιβιώνεις παρά να ζεις.

Η πανδημία μετέτρεψε την ασθένεια του covid - 19 σε ένα κοινωνικό φαινόμενο, μια ψυχική παθογένεια και μας έδειξε ότι τίποτε δεν αξίζει αν δεν το μοιράζεσαι με εκείνους που αγαπάς και θέλεις να βρίσκονται κοντά σου.

Ένας πρωινός καφές, ένα φιλί, μια αγκαλιά στην σύντροφο σου, στα παιδιά σου, στους γονείς σου, στους συγγενείς , στους φίλους. Μια τυχαία γνωριμία ( αν είσαι αδέσμευτος ) και η συνέχεια της.

Όλα όσα μοιραζόμασταν παλιότερα τώρα έγιναν σχεδόν επικίνδυνα.

Μοναξιά για τον ασθενή μοναξιά και για τον υγιή.
Η μοναξιά του ιού είναι πιο ύπουλη από ότι είχαμε τολμήσει ποτέ να φανταστούμε……..

H μοναξιά του ασθενή που τον εξαντλεί συναισθηματικά και ψυχολογικά. 

Ο άνθρωπος νοιώθει μόνος, απομονωμένος, αποκομμένος από τον εαυτό του και τους άλλους. Η μοναξιά είναι συχνά σιωπηλή και συνοδεύεται από αβοηθησία, έλλειψη ελπίδας ,ματαιότητα, ντροπή, ή ακόμη από ένα βαθύ αίσθημα προσωπικής ανυπαρξίας.

Θεέ μου, πόσο σκληρή είναι αυτή η εικόνα. Αυτή των ασθενών που προσβλήθηκαν από τον ιό και ΄΄ έφυγαν ΄΄ μόνοι τους λόγω των πρωτοκόλλων. Των θανάτων και την αγωνία των ανθρώπων των θανόντων.

Η απόλυτη μοναξιά για όσους πέρασαν την πόρτα του Νοσοκομείου. Όλοι τους τελείως μόνοι, όμως με δυνατούς συμμάχους το νοσηλευτικό προσωπικό και τους γιατρούς, βγήκαν από τους Θαλάμους εντατικής και τα νοσοκομεία, νικητές.

Μοναξιά, θλίψη και πόνος για όποιον είχε την ατυχία να χάσει ένα αγαπημένο του πρόσωπο. Ούτε να κλάψει δεν μπορεί με τους φίλους και τους συγγενείς του, την απώλεια τους.

Μοναξιά για όλους!

Η πανδημία θα φύγει, αργά η γρήγορα.

Όταν όμως επιστρέψουμε πίσω στις ζωές μας να κοιτάξουμε να μην υπάρξει μοναξιά. Να μοιραζόμαστε και νοιαζόμαστε, να μην αφήσουμε κανέναν να την περάσει μόνος του.

Η ευτυχία στη ζωή βασίζεται εξίσου στην επαφή με τους άλλους και στην επαφή με τον εαυτό μας.

Τσιαμούρας Νικόλαος