Πανηγύρισε η Ιερά Μονή Αγίων Πάντων

Την Κυριακή των Αγίων Πάντων (15 Ιουνίου) πανηγύρισε η ομώνυμη ιερά μονή Βεργίνης, στα Πιέρια Όρη. Ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε αρχιερατική θεία λειτουργία και κήρυξε το θείο λόγο. Στο τέλος της θείας λειτουργίας έγινε το καθιερωμένο μνημόσυνο για τις γυναίκες και τα παιδιά που θυσιάστηκαν πέφτοντας από το «Γαλακτό» προκειμένου να μην πέσουν στα χέρια των αλλοπίστων.

Η ομιλία του Μητροπολίτη στη θεία Λειτουργία

“«Ὁ φιλῶν πατέρα ἤ μη­­τέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστιν μου ἄξιος· καί ὁ φιλῶν υἱόν ἤ θυγατέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστιν μου ἄξιος».

Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων, Κυριακή κατά τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν ἱερά χο­ρεία τῶν ἁγίων της, τι­μᾶ τούς ἀξίους τοῦ Δο­μή­­τορος καί Ἀρχη­γοῦ της, ἀνθρώπους διαφο­ρε­τικοῦ φύλου καί γέ­νους, ἀνθρώπους πού ἔζη­σαν σέ διαφορετικές ἐποχές καί ὑπό διαφο­ρε­τικές συνθῆκες, καί ὅμως ἐπέτυχαν τόν ἴδιο στόχο, ἐπέτυχαν τήν ἴδια τιμή, ἀνεδείχθησαν ἄξιοι τοῦ Θεοῦ, ἄξιοι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί ἐπέ­­τυχαν αὐτό τό ὁποῖο ἐπιθυμοῦμε καί ἀγωνι­ζόμεθα νά ἐπιτύ­χου­με καί ἐμεῖς στή ζωή μας.

Καί τό ἐρώτημα πού τί­­θεται εἶναι, ἀδελφοί μου, πῶς ἐπι­τυγ­­­χάνει ὁ ἄνθρωπος νά γίνει ἄξιος τοῦ Θε­οῦ;

Ἡ ἀπάντηση δίδεται μέσα ἀπό τή σημερινή εὐαγγελι­κή περικοπή. Δέν δίδε­ται ὅμως μέ τόν ἀνα­με­νόμενο τρό­πο, δέν δί­δεται θετικά, ἀλ­λά ἀρ­νητικά. Ὁ Χρι­στός δέν μᾶς λέγει τί θά πρέπει νά κάνει κανείς γιά νά γίνει ἄξιός του, ἀλλά τί δέν θά πρέπει νά κάνει γιά νά τό κα­τορθώσει.

«Ὁ φιλῶν πατέρα ἤ μη­­τέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστιν μου ἄξιος· καί ὁ φιλῶν υἱόν ἤ θυγατέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστιν μου ἄξιος».

Αὐτός πού ἀγαπᾶ, δη­λαδή, τόν πα­τέρα ἤ τή μητέρα του, τόν υἱό ἤ τή θυ­γατέρα του περισ­σότερο ἀπό μένα, λέγει ὁ Χρι­στός, δέν εἶναι ἄξι­ός μου.

Σκληρή, φαινομενικά, ἡ ἀπαίτηση. Ὁ Χριστός ζητᾶ τήν ἀποκλειστικό­τητα τῆς ἀγάπης μας, ζητᾶ νά τόν ἀγαποῦμε πε­ρισσό­τερο ἀπό τούς γο­νεῖς μας, περισσότερο ἀπό τά παιδιά μας, πε­ρισσότερο ἀπό τούς πιό στενούς συγγενεῖς μας πού ἐκεῖνος μᾶς χάρισε.

Ὁ Χριστός ζητᾶ τήν ἀποκλειστικότητα τῆς ἀγάπης μας, ὄχι γιατί δέν θέλει νά ἀγαποῦμε τούς γονεῖς μας ἤ τά παιδιά μας, ἀλλά γιατί εἶναι πιό σημαντικό νά ἀγαποῦμε περισσότερο ἀπό αὐτούς ἐκεῖνον.

Καί εἶναι πιό σημαν­τι­κό, γιατί ἡ ἀγάπη στόν Χριστό δέν μᾶς ἐμ­πο­δί­ζει νά ἀγαποῦμε τούς ἄλλους ἀνθρώ­πους, καί φυσικά τούς γονεῖς καί τά παιδιά μας· ἀντίθετα μᾶς τό ἐπιβάλλει, ἐφό­σον ἡ ἀγάπη τοῦ Χρι­στοῦ προϋποθέτει τήν ἐφαρμογή τῶν ἐντο­λῶν του, καί εἶναι ἐν­το­λή του ἡ ἀγάπη πρός τούς οἰκείους μας.

Εἶναι πιό σημαν­τικό νά ἀγαποῦμε πε­ρισ­σό­τερο τόν Χριστό, γιατί ἡ ἀγάπη πρός τούς γονεῖς καί τά παιδιά μας μπο­ρεῖ νά μᾶς ἐμ­πο­­δίζει νά ἀγαποῦμε τόν Χριστό, μπορεῖ νά μᾶς ἀποσπᾶ ἀπό τήν ἀπόλυτη ἀφ­οσί­ωση σ᾽ αὐ­τόν καί νά θέτει ἐνώ­πιόν μας πει­ρα­σμούς καί διλήμματα πού μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό τήν ἀγάπη του, ἐνίοτε καί ἀπό τήν πί­στη μας πρός αὐ­τόν.

Εἶναι πιό σημαν­τι­κό νά ἀγαποῦμε τόν Χρι­στό περισσότερο ἀπό τούς οἰκείους μας, διότι ὅταν ἡ ἀγάπη πρός τούς συγγενεῖς μας περνᾶ καί φιλ­τρά­ρε­ται μέσα ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γίνεται ἀπό σαρ­κική πνευ­μα­τι­κή, γίνε­ται γνήσια ἀγά­πη πού ἀποβλέπει στήν ὠφέ­λεια καί τή σω­τη­ρία τοῦ ἄλλου, γίνεται ἀγά­πη πού ἑνώνει καί τόν ἀγαπῶντα καί τόν ἀγα­πώμενο μέ τόν Θεό.

Εἶναι πιό σημαντικό νά ἀγαποῦμε τόν Θεό πε­ρισσότερο ἀπό τούς οἰκείους μας, γιατί καί ἐκεῖνος μᾶς ἀγάπησε π­ερισσότερο ἀπό τόν Υἱό του, ὥστε τόν θυ­σία­σε γιά τή σωτηρία μας. «Οὕ­τω γάρ ἠγάπη­σεν ὁ Θεός τόν κόσμον ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μο­νογενῆ ἔδωκε», μᾶς βε­βαιώνει ὁ εὐαγ­γελιστής Ἰωάννης.

Καί ἐάν ὁ Θεός θυ­σία­σε τόν ἴδιο τόν Υἱό του χάρη τῆς δικῆς μας ἀγά­­πης, δέν ἀξίζει νά τόν ἀγαποῦμε περισσό­τερο ἀπό ὁποι­ον­δήποτε ἄλλο; Καί ἐάν μᾶς ζητᾶ νά τόν ἀγα­ποῦμε περισ­σό­τερο ἀπό τούς γονεῖς καί τά παιδιά μας γιά νά μᾶς θεωρήσει ἀξίους τῆς ἀγάπης τους, δέν ἀξίζει ὄχι μόνο νά τοῦ προσ­φέρουμε τήν ἀπο­κλει­­στι­κότητα τῆς ἀγά­πης μας ἀλλά καί νά παρα­κινοῦμε καί τούς γονεῖς μας καί τά παι­διά μας νά ἀγαποῦν πε­ρισσό­τε­ρο ἀπό ἐμᾶς τούς ἴδιους τόν Θεό. Διότι τελικά αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή καί ἡ τέλεια ἀγάπη, τό νά ζητᾶ κα­νείς ὄχι τό δικό του συμ­φέρον ἀλ­λά τό συμ­φέρον αὐτοῦ πού ἀγα­πᾶ. Ἄν, λοιπόν, ζητοῦ­με ἀπό τά οἰκεῖα μας πρόσωπα νά μᾶς ἀγα­ποῦν περισσό­τερο ἀπό τόν Θεό, τότε αὐτή ἡ ἀγά­πη εἶναι ἀγάπη χοϊ­κή, εἶναι ἀγάπη ἐγωι­­­­στι­κή, πού δέν ὠφε­­λεῖ τόν ἀγαπώ­με­νο, καθώς τόν ἐμπο­δίζουν νά γί­νει διά τῆς ἀγάπης του πρός τόν Θεό ἄξιός του. Ἐνῶ, ἄν καί ἐμεῖς ἀγα­ποῦμε τόν Θεό περισσό­τερο ἀπό κάθε ἄλλο πρό­σωπο καί τούς οἰ­κεί­ους μας προτρέ­που­με νά δίδουν τήν προ­τε­ραιότητα τῆς ἀγάπης τους στόν Θεό, τότε θά συναντώμεθα μέσα στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί θά ἀπολαμβάνουμε μαζί τή χαρά τῆς συγ­κα­ταριθμήσεώς μας στούς ἀξίους τοῦ Θεοῦ.

Αὐτό ἔκαναν, ἀδελφοί μου, καί οἱ ἑορταζό­με­νοι σήμερα ἅγιοι Πάν­τες: ἀγάπησαν τόν Θεό περισσότερο καί ἀπό τούς γονεῖς καί ἀπό τά τέκνα τους, εἴτε ἐπιλέ­γοντας τόν δρόμο τῆς μοναχικῆς πολι­τεί­ας, εἴτε τήν ὁδό τῆς οἰκο­γε­νειακῆς ζωῆς, εἴ­τε τήν ὁδό τοῦ μαρ­τυ­ρίου. Ἀγάπησαν τόν Θεό μέ­σα ἀπό τήν ἀπόλυτη ὑπα­κοή τῶν ἐντολῶν του καί ἀποδείχθηκαν ἄξιοι τοῦ Θεοῦ, γιατί ὁ Θεός ζητῶντας μόνο τήν ἀπο­κλειστική μας ἀγά­πη, τήν ἐναρμόνιση τῆς ζωῆς μας μέ τό θέ­λη­μά του, μᾶς ἀφήνει ἐλεύ­­θε­ρους νά ἐπιλέ­ξουμε τόν δρόμο πού θέλουμε. Γιατί ἡ ἀγάπη μας ἀρκεῖ γιά νά μᾶς φέρει κοντά στόν Θεό, ἀρκεῖ νά μᾶς ὁδηγήσει κοντά στούς ἁγίους Πάν­τες, οἱ ὁ­ποῖοι μᾶς ἀναμένουν, «ἵνα μή χω­­ρίς ἡμῶν τε­λει­ω­θῶ­σι», μᾶς ἀναμέ­νουν γιά νά ἀπολαύ­σου­με ὅλοι μαζί τήν ἀτε­λεύτητη χαρά τῆς βασιλείας τῶν οὐρα­νῶν”.